[lirik]

Njiher në trotoare

Autori xhelal ferizi në mërgim

njiher më kujtohet nga shum her në ilgelitet
me sy nëpër disa qudira
un i gjallë quhesha por isha askundi vet


un isha hiqi gati nji pikë mjerani i gjorë
ikja ishte perspektiva ime
dyshek e kulm i kisha shi e borë
dhe kahdo për rreth zhgënjime

nganjiher e vloja ashtu mu në mes të akullit shpresen
ëndërrimtarisht me sy hapur
doja të mbahesha per fije kashte e shikoja vesen
si rreshqiste si loti im mbi lulen e hapur


nëpër tokë të huaj i strukur i ndjekur
konak qiellin me dhe
her në nji far kome e her gjysëm vdekur
si zogu pa fole

fytýrat te huaja mosperfillse qehre
ftoftesi e tokes më ngrinte në gjak
kaloja me muaj të huaja fshatra e shehre
me hapin e cvilitur me lak

i shpronsuar i ndjekur i mbetur pa atdhe
lotin në vend të ujit e kisha me e pi
perveq diellit zjarr s kisha per tu nxe
laheshe në të ftoftin shi


dridhjet ethet mërdhirjet i kisha perher besnike
s' më ndahej as dridhja në nofull
sa her me ka pa hana rrezanike
në mal duke kërkuar si kafsha ndoj strofull

te gjith drujt me habi më shikonin
e un i shikoja ne secilen rrudhë
fatet askund mbi dhe s' më ndihmonin
nuk gjeja dot shteg as udhë

vetmi llahtare ne mal
dushk i përzier me fletë
habija mbi qiell u ndal
habitshëm shikonte vet

ecja me nji ideal që mundohesha ta ruaj
në vuajtjen time të uritur
sa her i thash zotit pse kësht të vuaj
me fjalorin tim të ngrirë mbi dhe i rraskapitur

ku shkon më pyeste vetvetja
ku ësht caku yt
më pyeste n deprimim uria e etja
e të lodhurit për gjumë të dy sytë

vetmija llahtare ma e tmershme se vorri
kahdo me ndiqte nga prapa
shtegu kishte humbur i malkuari qorri
e jeta më nxiste me instikt e hapa

terro ësht ky i thash o perendi
cilat sadiste satane e na e caktojn ket rrisk
un ëndrroja dhomë me nxemje e orendi
mendjen e kisha brisk

në mal nuk kisha laps as leter
vuajtjen e kisha rimë
varg nuk kisha tjeter
perveq pasthirrmë e bërtimë

sa flokt ua kam nxjerr drujve
sa shum i kam sjell tokes
krandeve dushkut e hujve
mërisht kam shikuar drejt lokes

fillova ti urrej yjet
netet më dukeshin llahtare
i urreja edhe pyjet
e rrugëe trotoare

buken e ëndrroja
në ëndrra me sy hapur plot koken
nji fjal me askend nuk e ndrroja
nuk edoja as qiellin as token

ftoftesija ecte damarit
në palcë hynte në zemer
larg nga toka e shqiptarit
si quhej kjo vuajtje me emer

shushurima e nates monotone
uji i ftoft i prronit
nata si nji sterrë zezone
hijet porsi t' demonit

po ecja me ikë n' perendim
buken nuk e njihte qenja ime
në gjak nuk kisha vlim
si ngrirjet më sjellnin pendime

vuajtri që nuk spjegohet
edhe sikur ta ringjallim shpiksin e fjales njerzore
në asnji gjuhë dot nuk thohet
si quhet kjo krajatë mizore

her dilja ne fusha e ledina
her në ligje të pa fund
nga un ikte moti e stina
besnik i imi ishte i quajturi mund

nga pylli ne pyll fshat më fshat
kalim vorresh errsira
i krrusur në shpirtëe në shtat
pëqartë me do vargje të lira

kujt ti recitoja në at ferr
pyllit të huaj llahtarë
netve pyjore të frikshme plot terr
un i përndjekuri shqiptarë


malet nuk mbaronin
as lugje lumej e dete
këmbët emia hapëronin
qudija i shtynte drejt jete

i ngrirë i uritur pa pare
i strukur i ndjekur i huaj
shikimet mbi te huaja trotoare
jam shqiptari që vuaj

europen e kisha në sy
dhimbjen per të robruarin dhe
besen që s' më lente me u thy
lirinë si zjarrë me u nxe

ik nëper trojet sllaviane
në të huaja net plot katrane
ik sa ma larg nga armiku
me veten duke folë at gjuhë nane

netet kur vinin e binte errsira
gërmuqsha në qoshe e skuta llahtare
në netet e frikshme në agime t' ngrira
shum larg nga toka shqiptare

kërkim neper male qëse gjente as busolla
kërkim nëpë shpresa që instikti i mbante
më drejtonin rrugve e udhve t malit te holla
joshjet lakmiqare caku që mi ndante

un naten e bëja nëankthe enë fletë
nuk dija a ësht gjumë e vdekje
me thoj mbijetese jam mbajtur në jetë
vuajtjen mu në palcë e kam mbrri me prekje

edhe koha vet edhe gurë e lisa
e gjithqka që ishte nën qiell me kapak
gjenin konakt t' vet druj e qiparisa
që llahtari i nates të mos ju hyn ne gjak



edhe guri kishte strehim
lulet futeshin ne mbuesë të vet
perveq meje e nates n' llahhtarë e rrethim
që rrinim si dy qyqe shkret

kështu m kaluan muaj duke kaluar brigje
në net të rrënqetshme nëpër pyje e druj
duke keru jetë e shpetim e shtigje
lllahtarshë me vetminë nëpër dheun e huaj

uria s më dnahej e terri
heshtja e vorreve e kobë kënga e secilit karcell
pamja si vorri e ferri
nata në dhe t' huaj që mbjell

hapat e mi në vetmi që ngjethë
trishtim që rrënqethte në mish
ne secilen krade te pyllit e gjeth
e thente qëndresen dy fish

nuk duroj hej heshtja nuk durohej mundi
e tmershmja pa fundësia
i llahtarshmi terr qe si dukej fundi
as antkhet e uritjet e mia

udhët nu i dija ecja pa busollë
i varfer atdheun si ëndërr në gji
sa vuajtjet me brenin si krimbi në mollë
e palcen ma dridhte dnesja në elegji

në ethe per trojet shqiptare
në ethe për njerzit e mi
ikje kahdo n´' TROTOARE
QRRëNJOSU PRAP PëR ME MBI

AUTORI XHELAL FERIZI Në MëRGIM LIRIKU