[lirik]

Kokën mbi një gurë

autori xhelal ferizi kushtuar vuajtjeve të mia nëpër ikje

njiherë në nji pyllë shkova me fjetë
errsira erdhi e ra pa mëshirë
un me rriskun e etheve të pa ndara në jetë
un një stërvuajts i mërdhirë

e preka drurin mu duk i ftoft i huaj
nuk e kuptonim njëri tjetrin
u mundova me gjuhen e vuajtjes të ja përshkruaj
dhe thirra në ndihmë shekullin ma të vjetrin

deshta të ja tregoj rrënjët e etnisë
prejardhjen time nga loti
por druri i huaj nuk njihte gjuhë t' miqsisë
armik mu bë edhe moti

filloj e mjerë furtuna
mali ushtonte e stuhia
ti kisha së paku dy una
me zjarrë të më ndezej vetmia

por jo as zjjarr nuk kisha pran
nuk kishte kund në qiell as yllë
as dritë veq llahtarë i pa hanë
dhe un me ethet në pyllë

mendimet me shkonin n'mbulojë
në ushqime pran vatres shqiptare
më dridheshin nofullat në gojë
në naten vetmitare

me dushk që e qita mbi guri
dhe trupin tim të mjerë
disi nji gjumë më zuri
në pyllin shum të gjerë

un shoku i pa ndarë i ngrirjeve mizore
me koken e jastëkun gurë
i lanun gjithmonë pas dore
si i hudhur mbi varr nji qivurë

kalova naten mbuluar
me dushk e të holla fletë
në pyllin e trishtuar
un i biri vuajtjes vet

as ëndrrat të qetë nuk me lan
as ethet engrirja e gjakut
nuk kisha as ndihm as vatan
pa voter e vi te prakut

i ndjekur i pa atdhe
pa emer pa gjurmë pa miq
me zjjarrë në ëndrrim e pa u nxe
në atdhe nji shtepi me qerpiq

kahdo mbidhei mohuar
kahdo i perbuzur i shtyrë
me vuajtje te papërshkruar
me ikjet si urdhra e detyrë

ik nga nji pyllë në nji pyllë ma lart
ik nga nji breg ne nji koder
me vete mbi shpinë ethe duke bartë
nuk vleja as nji loder

më kishin harruar edhe rruget e mia
edhe kokrrat e dheut tim
aty ku me balt më kaloj fëmiria
as votra për mua nuk mbante kujtim

më kishin harruar të gjith bilbilat
lulet kahdo që i kam kënduar
edhe manushaqe edhe karajfilat
atdheut në ringjallje kur ja kam dhuruar

as adresë askund nuk kisha
nji shtepi duke u rrëzuar përdhesa
nëpër male të huaja un vet vuajtja isha
e nga prapa m' ndiqinin varfria e besa

terri i huaj më bënte shoqëri
era e ngrirë si akull
sikur të mosisha atdhedashuri
do isha rrëzuar me vdekë në ato pyje shakull

kahdo nëpër pyje vetëm mbijetesa
kahdo mua më mbante nji fije
ndoshta do të gjendet shteg dikund n' kto kthesa
por lutjet s mi pranonte ai qiell perendije

ftoft më hynte ne veshka ftoft më hynte ne zemer
jeta mi bë ngrirje nji far gjysem kome
nuk e njihja veten s ekush jam me emer
mallkimet i shkruaja por i fshija n' pendim gome

her gëzohesdha kot
her kot nisesha si nji hiq mbi dhe
por se cakun nuk e gjeja dot
thue se un jam hiqi i pa komb e fe

nata epa meshirë dita e pamëshirë
edhe vet qendresa dikur m' ka përbuzë
un qe kahdo dalje e rruget i kisha në zingjirë
shqiptarë i djegur shpuzë

me harrimin shok me harrimin vlla
harrim me quanin hiqet
edhe vuajtja vet që më quante vlla
më tha me habi për ty kush s 'përpiqet

XHELAL FERIZI AUTORI NE MERGIM