[ebubekr_albani]

Eselamu Alejkum

Letër natën e ekzekutimit




Prindër të mi, këtë letër e shkruaj me dorën time
Kurse litari dhe xhelati janë në pritje
Ua dërgoj nga qelia ime e mbyllur
E rrethuar me mure nga guri
Edhe këtë natë do ta jetoj
E ndjej se errësira e saj po më qefinos
Edhe kjo natë do të kaloj, nuk dyshoj
E pastaj kufomën time do ta bartni
Nata rreth meje është e qetë
Kujtimet më kalojnë nëpër mend
Dhimbja ime më mundon
Qetësinë e kërkoj në leximin e ca ajeteve nga Kur'ani
Fëmijërinë dhe rininë time e jetova me iman
e ëmbëlsinë imanit po e shijoj në fund
Qetësinë e prish tingëllima e zingjirëve
Kur të burgosurit i lëvizin zingjirët
Roja pas çdo periudhe të shkurtër
më vëzhgon me shikim të shejtanit…
Nga vrima e derës shikon gjahun e tij
e pastaj kthehet në dhomën e tij!
Unë nuk mllefosem ndaj tij…
?'farë ka bërë që ta urrej?
Ka sjellje të mirë, si ti, o babi im!
Nuk tregon armiqësi ndaj meje
Por, nëse nuk më vëzhgon një çast
Idhëtinë e privimit e shijon familja e tij
?shtë i pashëm, përveç sjelljes që ka,
po të ishte poet si unë, ndoshta do më kujtonte në vargje
Apo kur kthehet te fëmjët e tij
i kujtohem e më qanë pranë fëmijëve
Aty në mur kam një dritare, në të shoh jetën
?shtë e mbyllur me grila të hekurit
Sa shumë shikoja nga ajo dritare
Mendoja në revolucionarët, një keqardhje më zgjoi
E shoh heshtjen, sikur avull ma përshkruan
Atë që vlon në zemrat e njerëzve
Të njëjtën e ndjejnë të gjithë ata njerëz
edhe nëse e fshehin, dhe vdekja ishte në diturinë time
Në mendjen time sillet…
?'farë të mashtroi në atë revolucion të papjekur?
?farë do të dëmtonte po të heshtje?!
Më vie keq, e unë ngutem keqardhjen ta fshehi…
Gjaku im do të rrjedhë e do të shuaj
Atë që është ndezur në veten time
Zemra ime, që qarkullon gjakun
Nesër do të ndalet nga trokitjet e saj!
Padrejtësia mbetet, do të vazhdojë rrugën
Vdekja dhe flijimi im nuk do të thejnë prangat e saj
Karavani i padrejtësisë do të ecë
Delja që po shkëputet nga tufa, nuk e dëmton!
Këtë ma thotë vetja ime për një çast
Kur mërzitet për trupin tim të gjorë
Pastaj më thotë:
Jeta është për një qëllim më të lartë
Se t'i duartrokitësh padrejtësisë
Fryma yte e lirë edhe nëse ndalet, aroma e saj
do të vazhdojë të zhvilloj të kuptuarit
Varrët tua nën kamxhikun e kriminelëve
Janë buzëqeshjet e agimit, frikësohet krimi nga ato!
Loti i të burgosurit atje në zingjirë
Dhe gjaku i shehidit këtu, do të takohen!
Derisa kodrinat të mbushen nga gjaku dhe loti
E mos të mbetet nga rezistenca
Përveç vërshimës së gjakut dhe lotëve në luginë,
Ka prej fortunave që errëra e saj vie pas qetësisë së kodrinave
Edhe goditjet e zjarrit në thellësinë e tokës
Dëmtojnë kraterin e fortë të vullkanit
Pas pikimit të pikave, rrjedhë procka
E pas saj vie vërshima që vërshon
Vërshon, e çrrënjos tagutët
?shtë më e fuqishme se padrejtësia dhe sulltani
Nuk e di a do të përmendet tregimi im
apo do ta mbulojë errësira e harresës?
Jo, nuk e di, në historinë tonë do të trajtohem
si tradhëtar apo shkatërrues i idhujve?
Ajo që di unë, është se nuk mundem
të gëlltis nënçmimin nga gota e poshtërsisë
Sikur në rezistencën time mos të kërkoja
përveç dritës për umetin tim, do të më mjaftonte!
Dëshiroja jetë të ndershmme, pa pranga
pa terror, pa frikë dhe nënçmim të njeriut.
Nëse vdes, vdes duke bartur krenarinë time
gjaku i të lirëve qarkullon në trupin tim.
Prindër të mi, kur të del mëngjesi
e Dielli të shëndrit çdo vend
E zogu të pres në degët e trungut
një ditë të re, e të kthjellët me gjelbërim
E të dëgjoni zërin e shpresës që del
nga goja e shitësit të qumështit në mëngjes
E të trokas shitësi derën tonë, si çdo ditë,
atëherë derën e qelisë sime e trokasin dy xhandarë
E pas disa çasteve do të jem
i varrur në litarin e lidhur për trau!
Le të jetë ngushëllim për ty, o babi im!
Se litari nuk është prodhuar në këtë vend!
?shtë përgatitur në një vend të civilizimit
Nga atje ku përhapet shkëndija e shkencës
Kështu së paku pretendojnë! E pastaj është sjellur
në vendim tim të plagosur, nga ndihmësit e tyre!
Unë nuk dua që ti të jetosh i pashpresë
Në dhimbje, brenga dhe kujtime
Sepse djali yt i prangosur tërhiqet
i lidhur drejt vdekjes, i pafajshëm
Kujtoi tregimet e fëmijërisë sime
Kur më mësoje të dua vendlindjen time…
Kur të dëgjosh zërin e nënës sime si qanë
Në errësirën e natës, e qanë rininë time
Dhe mbulon brengat në thellësinë e saj
dhe dhimbjet nga fqinjët tanë
Kërko nga ajo që të më falë
sepse nuk kërkoj nga ajo, vetëm të më falë!
Ende e dëgjoj zërin e fjalëve të saj
që mi thoshte me mëshirë dhe mallëngjim
Biri im, unë jam e sëmurë
nuk mund t'u përballoj brengave!
Ma gëzo zemrën time, mos refuzo,
martohu, dhe merr një vajzë të ndershme!
Kjo ishte aspirata e saj që kishte
sa shpresë të mirë që shpresonte!
Tani nuk e di si do ta kalojnë netët
pas vdekjes sime, me çfarë mallëngjimesh?!
Këtë ta shkruaj ty, o babi im!
Tani kjo ishte ajo që sillej në mendjen time…
Por, kur do të përhapet drita
e të shkatërrohet ligji i hajdutëve!
Do të më kujtoj e do të vlerësoj aspiratën time,
në vendim tim, ai që ishte mik i dëshirës sime!
Atje nën hijen e drejtësisë takohemi,
ku gjykimi dhe peshorja janë të shenjta

Autor: Hisham Rifai
Përktheu dhe shqipëroi: Ebu Fudajli

Marr nga: www.Nenhijeneshpates.net