[Lijanna]

Nese une duhet te flas

"Ajo ka kuptim, e jo vetëm ajo, por të gjitha çfarë the” Temika i pohoi Emines gjatë natës në një intervistë për një studim, e ndezur pjesërisht nga çfarë ajo kishte lexuar më përpara.
“Unë vetëm nuk di për disa gjëra”.
Eminah, e cila kishte mësuar për opinionet e Temikës mbi çfarë ajo kishte lexuar, i pranoi me kokë, filloi të dëgjonte shqetësimet e Temikës të cilat ishin të njëjta për ata që studionin islamin. “اfarë gjërash?”
Temika shtrembëroi fytyrën e saj dhe u përgjigj: “Si të veshurit me të gjitha ato rroba dhe mbulimi i kokës”.
Eminah buzëqeshi këndshëm, e pa shqetësuar nga komentet, e mësuar me pakënaqësinë e jomyslimanëve me veshjen myslimane. “Në islam”, ajo shpjegoi, “trupi i myslimanes është personal, puna e saj, një bukuri e gëzuar nga bashkëshorti i saj”.
“Por pse ajo nuk mund të vesh çfarë ajo dëshiron?”
“Ajo vesh çfarë Zoti dëshiron”, Eminah ju përgjigj thjeshtë. “Sikurse pronari i një fabrike vendos se çfarë duhet të veshin punëtorët e tij, Zoti vendos se çfarë veshje të veshin krijesat e Tij”. Ajo u ndal. “Kështu ju mund të vishni çfarë të dëshironi”, ajo shtoi në mënyrë që të keqkuptohej, “aq gjatë sa përputhet me kushtet e Zotit”. Ajo bëri një krahasim, “Si çdo institucion, si shkolla, urdhëron për kushtet për veshje dhe aq gjatë sa veshja juaj nuk dhunon kodin themelorë, çdogjë është në rregull”.
Temika e kuptoi por ajo nuk donte që ta kuptonte, si e tërbuar kërkonte në mendjen e saj për ndonjë arsye që ajo të ishte gabim”.
Eminah vazhdoi, “Sidoqoftë, gruaja myslimane e shikon trupin e saj si diçka që ju mund t’i shikoni paratë tuaja. Nëse ju do të kishit shumë para, a do t’i linit të shiheshin nga veshja juaj apo do vendosni në ndonjë çantë të tejdukshme dhe të ecnit në rrugë?”
“Jo”, Temika u përgjigj duke u kukurisur.
“Pse? Sepse është me vlerë për ju”, Eminah ju përgjigj pyetjes së saj. “A nuk mendon se është kriminel secili njeri që i merr paratë e juaja”, ajo tregoi. “ثshtë tërësisht sikurse dikush që është i mbrojtur. Ose”, ajo shtoi, mund të ndodh që pamja e parave mund ta ngacmojë dikënd për t’i marrë, megjithëse ai nuk është një kriminel. E njëjtë me këtë”, ajo bëri krahasimin, “trupi i ynë është shumë me vlerë për ne dhe nuk mburremi me trupat tanë, ashtu sikurse nuk mburreni me paratë e juaja. Si paratë e juaja, trupi i jonë është i yni, i përdorur dhe kënaq vetëm ata persona të cilët është i supozuar të kënaq. Ne nuk dëshirojmë të mburremi me trupat tanë sikurse nuk dëshironi të mburreni me pasurinë tuaj”. Ajo u ndal pastaj shtoi, “Sepse ne”, ajo tha, duke dalluar gratë myslimane nga të tjerët, “vlerësojmë trupin tonë”.
Temika e pranoi me koke se e kuptoi. “A mundeni të visheni në mënyrë modeste atëhere?”
“Kush e përkufizon modestinë?”
Ajo mblodhi supet e saja, “Sido që të jetë shoqëria që ju jetoni apo kultura juaj”.
“Po nëse unë jetoi në një koloni nudistësh?”
Ajo qeshi, “Ajo është ekstreme”.
“Jo për ata të cilët jetojnë ashtu”, Eminah tregoi. “ثshtë tradita apo zakoni për tu zhveshur”, ajo tha, “Kështu a është modesti veshja e një kostumi banje?”
“Jo”, Temika u përgjigj, duke u kukurisur me shembullin qesharak.
“Epo kush thotë?”
Ajo i mblodhi përsëri supet. “ثshtë e dukshme”.
“Kujt?”
Ajo u dorëzua pa patur më se çfarë të thoshte.
“Puna është që duhet të ketë një kufizim dikund”, Eminah e dëshmoi më së fundmi. “E kush ka të drejtë që ta bëjë atë kufizim më tepër sesa Krijuesi i cili na ka krijuar ne?”
Temika heshti.
“Sidoqoftë”, Eminah vazhdoi, “Veshja e grave myslimane nuk ka qenë e huaj për njerëzit, veçanërisht të krishterët. “Ajo u përgjigj, “Ajo ka qenë gjithmonë veshja e grave fetare”, ajo tregoi. “Madje edhe në kohën e Profetit Musa (Moisiut) dhe Isait (Jezusit) dhe përpara tyre”.
“Si e dimë në atë?” Temika pyeti me skepticizëm.
“Epo”, Eminah ju përgjigj e qetë, duke buzëqeshur pak, “ne e dimë sepse islami ka qenë feja e qenies njerëzore që nga koha e Ademit. Por edhe të krishterët e pranojnë që gratë janë mbuluar njëlloj si myslimanet”.
“Të krishterët nuk e besojnë atë”, u përgjigj Temika.
“Epo, shiko murgeshat”.
A nuk janë ato të krishtera. A nuk janë ato katolike”.
“Prapë”, Eminah insistoi, “pse ato vishen ashtu”.
Temika mblodhi supet, duke mos e qarë kokën. “Nuk e di”.
“Para së gjithash”, Eminah pohoi, “Bibla thotë gratë duhet të mbulojnë kokat e tyre”. Ajo u ndal dhe duke parë shprehjen e fytyrës së Temikës që kundërshtonte i sugjeroi, “Shiko tek Korintianët II. Por sidoqoftë”, ajo vazhdoi “murgeshat vishen ashtu sepse ato e dinë që feja i urdhëron gratë të mbulojnë kokat, përveç atyre që janë përgjithësisht të pranueshme për tu zbuluar, si fytyra dhe duart”. Ajo vazhdoi, “Vetëm pak kohë më parë madje edhe në Amerikë gratë visheshin në atë mënyrë. Ka qenë një kohë, jo shumë larg që një grua konsiderohej si “e shthurur” edhe nëse ajo vetëm shfaqte nyjet e këmbëve të saja”.
Po, Temika kishte lexuar për atë.
“Tani i ashtuquajturi revolucion seksual që bëri thirrje për shthurjen e grave dhe shfrytëzimin seksual”, Eminah shpjegoi. “Një nga ato gjëra që këto njerëz thirrën ishte zbulimi i grave”. Eminah mori frymë, “por sidoqoftë edhe kur të krishterët pikturojnë atë që mendojnë se është Merjemja (Maria), ata pikturojnë diçka mbi kokën e saj duke mbuluar flokët e saja”.
“Por prapë”, Temika foli, e pa sigurt se cili do të ishte argumenti i saj. “unë nuk jam dakord me të gjitha ato gjëra. Unë dua të them”, ajo pranoi, “që kam plot gjëra që ja kuptoi fesë islame dhe mund t’i pranoi. Por” ajo shtrembëroi hundën e saj dhe tundi kokën me pakënaqësi, “disa gjëra prej saj, nuk i pranoi”.
“Epo”, Eminah u ngrit qetësisht nga vendi i saj dhe u ul pranë Temikës në divan. “Mënyra sesi unë e shikoi është kështu”, ajo filloi, me sytë e tendosur, serioze. “Unë nuk kërkoi për një fe që bie dakord me mua apo nëse më përshtatet mua apo jo në shijen e veshjes”. Ajo u ndal, duke i lënë fjalët e saja të lundrojnë. “unë kërkoi për fenë e Zotit dhe pastaj”, ajo ngreu zërin pak, duke theksuar, “dhe pastaj i ndryshoi opinionet dhe modën që t’i përshtaten asaj”.
Temika heshti, pa patur se çfarë të thoshte.
“Sepse ne të gjithë do të ecim mbi disa gjëra në jetë që ne nuk i pëlqejmë ose nuk biem dakord por edhe pse jemi të rinj akoma ne e dimë se shumë prej atyre gjërave dilnin të vërteta pasi mësonim pak gjëra rreth jetës. Dhe çfarë bëjmë ne? A i qëndrojmë të njëjtave mendime që menduam? Apo ne ndryshuam të menduarin tonë për t’ju përshtatur realitetit?”

Umm Zekijah

Përktheu: Ammar Ardit Kraja
Pjesë e shkëputur nga romani “If I should speak” botuar nga Al-Wala Publication, 2000 </SPAN>

Ummu Zekijah,
23.2.2007

www.albislam.com