[Pause_Print_Scroll]

vazhdimi...

Por, Allahu i zbriti atij ajete, me të cilët u tregoi ligjin e Vet dhe ua asgjësoi argumentet. Në pjesët që vijnë, do të themi diçka edhe për këtë, në dashtë Allahu. Ja pra, përpjekjet me të cilat idhujtarët e kundërshtuan mesazhin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe thirrjen për në Islam. Ata i përdorën të gjitha mënyrat, duke u hedhur nga njëra etapë në tjetrën dhe nga njëri rol tek tjetri; nga ashpërsia në butësi dhe nga butësia në ashpërsi; nga sulmi në joshje me dhurata dhe nga dhuratat në sulm. Nganjëherë vërsuleshin, pastaj, tërhiqeshin. Diskutonin e pastaj tregonin, sikur po silleshin urtë. Njëherë bënin lëshime e pastaj kërkonin lëshime. Kërcënonin, pastaj joshnin. Herë përparonin e herë zmbrapseshin. Nuk kënaqeshin kur qëndronin, nuk kënaqeshin kur iknin. Qëllimi i tyre ishte që të ndalonin thirrjen për në Islam dhe ta bënin më të ashpër mohimin e tij. Mirëpo, pasi harxhuan tërë zellin e tyre, u kthyen të dëshpëruar e të humbur. Atyre u kishte mbetur veç një mundësi. Ajo ishte përdorimi i shpatës, por shpata do të shtonte konfliktin midis grupeve edhe më shumë dhe do t’i çonte në vetëvrasje, sepse mund të fitonte Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe shpata do të kthehej e do t’u binte atyre. Idhujtarët u hutuan. Cfarë të bënin? Ndërkohë Ebu Talibi e përballoi kërkesën që i bënë, për t’u dorëzuar Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), që ta vrisnin. Më vonë ai i ndoqi lëvizjet dhe veprimet e idhujtarëve që të vërtetonte se ata ishin të vendosur ta vrisnin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ashtu siç u përpoqën për këtë Ebu Xhehli, Ukbe ibn Muiti dhe Omer ibn Hattabi. Prandaj Ebu Talibi mblodhi fiset Beni Hashim dhe Beni Mutalib dhe u bëri thirrje që të merrnin përsipër mbrojtjen e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Të gjithë ata, myslimanë e jomyslimanë iu përgjigjën njëzëri se do ta mbronin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë u ra në një mendim dhe dhanë besën para Qabes, përveç Ebu Lehebit, i cili u nda nga ata. Ai ishte me fisin Kurejsh. Idhujtarët ndërpresin të gjitha lidhjet me myslimanët dhe shpallin rrethimin Idhujtarët u tërbuan edhe më shumë, kur panë se përpjekjet e tyre dështuan dhe kur panë se Beni Hashim dhe Beni Mutalib ishin të vendosur që ta mbronin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me çdo kusht nga kushdo qoftë. Ata u mblodhën te Hifa i Beni Kinamit, për të studiuar qëndrimin e myslimanëve dhe si ta asgjësonin atë. Për këtë u këshilluan herë pas here, derisa arritën në përfundimin e padrejtë, për të cilin edhe u betuan: u betuan që të mos merrnin e të mos jepnin vajza për martesë me fiset Beni Hashim dhe Beni Mutalib; nuk do të blinin asgjë prej tyre dhe nuk do t’u shisnin asgjë atyre; nuk do të rrinin me ta, nuk do të përziheshin me ta, nuk do të hynin në shtëpitë e tyre, nuk do t’u flisnin atyre, nuk do të pranonin kurrë prej tyre paqe dhe nuk do të kishin aspak mëshirë për ta, derisa t’u dorëzonin atyre të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), për ta vrarë. Ata u betuan për zbatimin e këtij vendimi dhe për këtë shkruajtën një fletë, të cilën e varën brenda Qabes. Ai që e shkruante fletën, ishte Begidh ibn Amir ibn Hashim, të cilin Profeti e mallkoi dhe vërtet, atij iu paralizua dora (thuhet edhe: disa gishta të saj). Pas këtij vendimi, Benu Hashimët dhe Benu Mutalibët u tubuan në vendbanimin e Ebu Talibit – që të gjithë, myslimanë e jomyslimanë, me përjashtim të Ebu Lehebit. Idhujtarët i ndërprenë të gjitha marrëdhëniet me myslimanët; i ndaluan edhe tregtarët të blinin e të shisnin me ta. Nga rrethimi i egër njerëzit vuajtën shumë. Erdhi puna deri aty, sa të hanin gjethe pemësh, lëkura kafshësh etj. E keqja dhe varfëria arriti deri atje, saqë dëgjoheshin zërat e grave dhe të fëmijëve që rënkonin nga uria. Atyre nuk mund t’u shkonte asnjë lloj ushqimi, përveçse fshehurazi. Herë-herë Hakim ibn Hizami i çonte ca grurë hallës së vet Hatixhes (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Njerëzit që ndodheshin të bllokuar, nuk mund të dilnin nga vendet e tyre e të shkonin gjëkundi, përveçse në muajt, kur ishte e ndaluar lufta. Ata blinin prej varganeve që vinin me drithë nga jashtë, vetëm se njerëzit e Mekës ua rrisnin çmimin që të mos kishin mundësi ta blinin. Megjithëkëtë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdonte me guxim thirrjen për në Islam, sidomos gjatë ditëve të Haxhit, kur fiset arabe vinin nga çdo anë. Idhujtarët e heqin fletën dhe bllokadën Pas tre vjetësh bllokade, deshi Allahu që të merrte fund ajo armiqësi. Prandaj, Ai ua zbuti zemrat pesë vetave nga paria e Kurejshëve që ta hiqnin fletën e varur në Qabe dhe bllokadën. Allahu kishte dërguar krimbin e drurit, i cili kishte ngrënë tërë pjesën e fletës, ku ishte shkruar vendimi për ndërprerjen e marrëdhënieve dhe për vendosjen e bllokadës. Vetëm emri i Allahut të Madhëruar kishte mbetur pa u cenuar. I pari i pesë kurejshëve ishte Hixham ibn Amr ibn Harith nga fisi Amir ibn Luej. Ai shkoi te Zuhejr ibn Ebu Umeje Mahzumiu, biri i Atikas, hallës së Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Më pas, Hishami shkoi edhe te Mutaim ibn Adji. Më pas, tek Adil Bahteri ibn Hashimi e pastaj te Zum’a ibn Esuedi. Secilit prej tyre u kujtoi që kishin farefisni dhe afërsi gjaku me myslimanët. I qortoi ata që kishin pranuar bllokadën. Pastaj, i nxiti që ta prishnin vendimin dhe ta grisnin fletën. Ditën tjetër në mëngjes, kur u hapën vendtubimet e Kurejshëve te Xhamia e Shenjtë, erdhi Zuhejri, i veshur me rroba të bukura. Bëri tauaf rrotull Qabes, pastaj u kthye nga njerëzit dhe u tha: “ O njerëzit e Mekës! Ne hamë bukë dhe veshim rroba, ndërsa fiset Beni Hashim dhe Beni Mutalib janë gati duke vdekur. Ata as nuk shesin dhe as nuk blejnë. Për Zotin, unë nuk do të ulem, derisa të griset ajo fletë me vendimin mizor për ndërprerjen e marrëdhënieve me ta.” U ngrit Ebu Xhehli e tha: “Ti gënjen! Për Zotin, ajo fletë nuk do të griset.” Zumai: “Ti gënjen më shumë, o Ebu Xhehl, sepse ne nuk kemi dashur të shkruhej, që ditën që ajo u shkrua.” Ebu El Bahteriu: “Drejt flet Zuamaja. Neve, nuk na pëlqen ajo që është shkruar në atë fletë dhe as nuk i afrohemi.” Mut’aim ibn Adji: “Drejt folët të dy. Kush tha ndryshe, gënjeu. Të dalim të pafajshëm përpara Allahut nga kjo fletë dhe nga çfarë është shkruar aty!” Mut’aimin e mbështeti, gjithashtu edhe Hixham ibn Amru. Përsëri Ebu Xhehli: “Kjo gjë është kurdisur natën dhe ata nuk janë këshilluar këtu për këtë.” Ebu Talibi po rrinte ulur në atë të xhamisë dhe erdhi që t’u tregonte atyre se i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte thënë se Allahu i kishte dhënë fuqi një krimbi druri që të dëmtonte fletën e tyre. Ai kishte ngrënë tërë pjesën, ku ishte shkruar bllokada, ndërprerja e marrëdhënieve dhe padrejtësia ndaj myslimanëve e kishte lënë aty vetëm emrin e Allahut. Pasi i njoftoi idhujtarët për këtë, Ebu Talibi tha: “Nëse Muhamedi ka gënjyer për këtë gjë, ne u lëmë të lirë ju, që të bëni çfarë të doni ndaj tij. Ndërsa, po qe se nuk gënjen, atëherë ju duhet t’i jepni fund ndërprerjes së marrëdhënieve dhe padrejtësisë me ne.” Idhujtarët iu përgjigjën: “Ke thënë të vërtetën.” Fill pas kësaj bisede u çua Mut’aimi për ta grisur atë fletë, por ai pa se atë e kishte ngrënë krimbi i drurit të tërën, përveç “Me emrin tënd, o Allahu im” dhe kudo tjetër, ku ishte shkruar emri i Allahut. Fjala e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qe një nga argumentet e Allahut të cilin idhujtarët, e shikuan me sytë e tyre, por, megjithatë ata vazhduan rrugën e tyre drejt humnerës. Pas kësaj ngjarjeje bllokada mbaroi dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me gjithë njerëzit që ishin me të zbritën dhe u kthyen në shtëpitë e tyre në Mekë. Kurejshët i dërgojnë delegacion Ebu Talibit Pas heqjes së bllokadës, punët u kthyen ashtu siç ishin më parë. Por, nuk shkoi gjatë dhe pas disa muajsh Ebu Talibi u sëmur. Sëmundja sa vinte e i shtohej dita-ditës. Ebu Talibi i kishte kaluar 80 vjetët e Kurejshët e kuptuan se ai nuk do të ngrihej më nga ajo sëmundje. Për këtë gjë, u këshilluan midis njëri-tjetrit dhe thanë: “Të shkojmë tek Ebu Talibi e t’i themi që të na e dorëzojë djalin e vëllait të vet. Ne kemi frikë se mos ky plak i vjetër vdes dhe po mbeti deri atëherë nën mbrojtjen e tij do të na shajnë arabët e do të thonë: “E lanë Muhamedin derisa i vdiq xhaxhai dhe pastaj e morën.” Pas kësaj bisede, idhujtarët shkuan tek Ebu Talibi dhe i kërkuan që ta ndalonte të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të shante zotat e tyre, në mënyrë që t’i linin të lirë atë dhe Zotin e tij. Atëherë, Ebu Talibi e thirri Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i tregoi çfarë i kishin thënë idhujtarët e Kurejshët. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “O xhaxha! Unë i ftoj ata tek një fjalë e vetme, që po ta thonë, do t’u binden tërë arabët dhe të tjerët do t’u paguajnë xhizjen.” Idhujtarët u zemëruan dhe thanë: “Një fjalë të vetme?!” “Po.”,- tha Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Për babanë tënd,- thanë idhujtarët, edhe dhjetë fjalë do t’i pranonim. Po cila është ajo fjalë?” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Nuk ka zot tjetër përveç Allahut.” Atëherë, idhujtarët u çuan të egërsuar duke shkundur rrobat e veta dhe duke thënë: “A mendon ai (Muhamedi) t’i bëjë zotat Një Zot?! Vërtet, kjo është shumë e çuditshme.” (38:5) </SPAN>