[adidu]

Brunia u shfaq me dy qese që i rëndonin duart dhe sapo hyri brënda i lëshoi në dysheme ngadalë. Instiktivisht ju afrova dhe e mbështolla në gjoks. Ngriti kokën drejt meje me sy të perënduar dhe zgjati buzët që ja putha duke ja kafshuar paksa. Në vënd ti largojë duke u tërhequr, rënkoi lehtë me kënaqësi dhe u ngjesh më fort në gjoksin tim. Më dha një ndjesi të vecantë, aq më tepër që vendimi i marrë prej saj për të gëzuar sadopak jetën ma shkuli menjëherë keqardhjen e mbjellë pak orë më parë. Ndoshta atë cast edhe unë pa e kuptuar veten mora një vendim të thjeshtë: që do ti jepja sa më shumë kënaqësi duke e bërë të ndjehet femër në cdo qelizë të saj. Ajo ishte femër, ndoshta më shumë se cdo femër që kisha njohur deri atëhere, por dhunimi i vetvetes për hir të normave të dhunshme të moralit patriarkal e kishin ndrydhur deri në krizë identiteti, duke ja kthyer veten dhe familjen në një vdekje për së gjalli.
Ndërkaq biondia kishte marrë qeset dhe po rregullonte tavolinën e mesit në heshtje dhe dukshëm e prekur, por e lumtur edhe ajo për vendimin e shoqes së saj që me sa dukej e donte si vetja. U shkëputa me vrull nga brunia që u habit, por filloi të qeshë kur më pa se vrapova si i tërbuar në kuzhinë për të kontrolluar tenxheren me presion që po turfullonte. Bërxollat kishin zënë pak në fund dhe më erdhi inat me veten se u hoqa si specialist, por filluan të dyja të më ngushëllojnë me ledha dhe njëkohësisht duke qeshur si të marra me njëra – tjetrën, më pyesnin se cdo të thoshte halla në atë rast.
- Mos e rruaj trapin fare o nipce se vetë u krruajte – ju përgjigja duke qeshur edhe vetë dhe pasi lëshova në lavapjat kapakun e tenxheres me presion u nisa për në dhomën e ndenies, duke ja lënë atyre vazhdimin e shkuljes së bërxollave të ngjitura në bythën e tenxheres.
Hapa një shishe verë të kuqe dhe mbusha përgjysëm gotat. Provova paksa verën duke e rrotulluar gllënjkën e parë në gojë dhe u mrekullova, por sakaq kuptova se duhej të rrinte e hapur që të vinte tamam në shijen e saj. “Edhe brunia është si verë e përzgjedhur që duhej të rrijë pak hapur për ta shijuar sa më mirë” – më vetëtiu në tru. Brunia si verë e mbyllur në shishe dhjetë vjet përpara u hap sot me tërë shijen dhe aromën e saj dhe unë do ta shijoja ngadalë gllënjkë pas gllënke. Cdo sekondë që kalonte konstatoja që ajo vinte në vetvete dhe rrumbullakosej shpërthimtas më të mirën e ndrydhjes dhjetëvjecare në paretet e brëndshe të shishes hermetike. Të jem kaq me fat? – përsërita me veten dhe mendimi mu pre teksa ndjeva hyrjen e tyre të zhurmshme me pjata në dorë.
- Po gjyshi cfarë do thoshte në këtë rast ? – u ngacmua “vera ime e vjetër” me shkëlqim të zjarrtë në sytë e ullinjtë, sikur sapo i kishte lyer me vaj në kuzhinë. U përgjigj po vetë, duke u munduar të trashë zërin me flokët e saj të zeza të vëna mbi buzë si për të imituar mustaqet e gjyshit.
- Shkundi edhe për mua allatet biro, por vetëm në tenxhere me presion mos i vër se do marrësh veten në qafë.
Qeshëm të tre si krismë armësh ndërsa biondia më hodhi një shikim mirënjohës si për të më thënë se kurrë nuk e kishte parë shoqen e saj aq të lumtur.



* * *



Mesnatën prej kohësh e kishim lënë pas, por askujt nuk i binte ndërmend të shihte orën nën kapllimin e avujve turbullues të verës dhe kërcimit nën tingujt e hip hopit që brunia e kërcente shumë bukur. Në shtëpinë e saj shpesh kërcente e vetmuar përpara pasqyrës për të shkarkuar (as ajo vetë se dinte cfarë) dhe njëkohësisht si gjimnastikë për të mbajtur trupin në formë. Atë cast dukej sikur ora e mbetur në adoleshencën e saj filloi sërish ti punonte pas dhjetë vjetësh, pra në moshën tetëmbëdhjetë vjec kur ra në dashuri me të shoqin. Pas kërcimit hidhej në prehërin tim mbi kolltuk dhe më puthte me afsh , pastaj tërhiqej dhe shkonte pranë biondes i shpupuriste flokët dhe i pickonte me gishta buzët duke e ngritur sërish për të kërcyer pa e lënë të marrë frymë. Jo pa qëllim kërceva pak atë natë pavarësisht se kisha shumë dëshirë të ngjitesha pas tyre dhe të shijoja castin e mrekullueshëm të trupit të femrës kur kërcen. Në mënyrë të pakontrollueshme llogjikisht, apo me rregullat e kërcimit ngjiteshin, fërkoheshin dhe prekeshin me njëra – tjetrën duke transmetuar në tërë hapsirën e dhomës epsh dhe eksitim të papërballueshëm. Vetëm femrat mund të krijojnë një situatë të tillë, kur janë të cliruara nga cdo makth dhe shpërthejnë vetveten si lulet pjalmin tek goja e bletës.
Dikur vura re që biondia e eksituar ndjehej pak ligësht që nuk më afrohej dot dhe të më puthte dhe të puthej nga unë, megjithëse me koshiencë të plotë më kishte afruar me shoqen e saj. Edhe ajo femër ishte dhe me mua e lidhnin shumë momente të bukura që padyshim i plluskonin nën lëkurë në ato caste eksitimi të përgjithshëm, por nuk ja lejonte vetes të lëshohej drejt meje për ti prishur magjinë brunes. Vetëm më hidhte ndonjë sy ndjellës, por të përmbajtur. U ngrita dhe menjëherë brunia mu ngjit duke futur dy kofshët e saj në mes të kofshës time dhe vazhdoi të kërcente duke u fërkuar, ndërsa zgjata dorën dhe tërhoqa bionden që u shmang paksa për të na lënë vetëm.XXX Ngjita buzët e mia pas biondes, e cila u lëshua pa mundur të rezistojë, e sakaq sytë i hodhi tek shoqja e saj për të parë reagimin. Brunia stepi një cast e turbulluar, ndërsa e eksituar vazhdonte të kërcente. Pa ja lënë turbullimin e beftë ti zmadhohet, e tërhoqa kokën e saj pranë dy kokave tona, duke u bashkuar të tre në një trup. Vetvetiu lëvizjet e kërcimit reshtën, teksa filluam të puthemi ngadalë. Kur buzët e tyre u prekën me njëra tjetrën, një shkëndijë magjike i ndezi si eshkë, ndërsa unë i përkëdhelja lehtë sikur të isha një tufë kashte e tharë, që mëzi pret të marë flakë nga buzët - eshka femërore.
Dridhem edhe tani kur e përshkruaj atë cast. E kam të pamundur ta rradhis në gërma magjinë ajër shkundëse dhe trupat tanë që u këputën njëherësh në dyshemenë me pllaka të ftohta të dhomës së ndenies. Në ato caste isha motivi i tyre në tokë dhe ishin shkarkesa elektrike e atij qarku të shkurtër, që i hodhi në honin e paprovuar të prekjes femrore. Kurrë nuk kishte ndodhur dhe as mund të ndodhte mes tyre ajo shkarkesë sensuale ndjenjash pa prezencën time, që në mënyrë instiktive shtyja urët e zjarrit femëror të digjej mes vetes. Urët flakëruan me dritë verbuese dhe nxehtësi vullkanore, teksa fillova ti zhvesh me duart të dridhura nga emocioni i asaj situate, që ferrin me parajsën i bashkonte në një, duke i transformuar në ar të shkrirë që rridhte si llavë në dyshemenë e shtëpisë time. Sa më shumë perceptonin eksitimin tim, aq më shumë ngjiteshin me njëra – tjetrën, për të më falur universin e pamasë femëror, në pritje të përplasjes së galaktikave, që i mbanin nën një ritëm të rregullt lëvizjeje prej kohësh, pa mundur ti shpërthejnë për të krijuar një sistem të ri galaktikash. Unë isha një element i hapësirës, që po bëja të mundur c’ekuilibrimin e galaktikave, drejt një katastrofe yjore me përfundim kaosin. Kaos universal shkatërrues, e njëkohësisht krijues i galaktikav të reja.
(vazhdon)