[adidu]

Hyra në dhomën e ndenies dhe gjeta bionden të shtrirë në divan me tangat e saj ndjellëse që sapo i kishte veshur dhe gjoksin e vogël që rinte përpjetë i zbuluar. Ju ula pranë me kujdes dhe i ngula vështrimin në sytë e blertë. Dora instiktivisht më shkoi në pjesën e barkut që gjithmonë më ndillte për tja përkëdhelur kur mbaronim aktin seksual.
- Nuk e kisha menduar kurrë këtë gjë, por...ishte vërtet e rrallë – tha si për të më lënë të kuptoj shumë gjëra njëherësh, e njëkohësisht si për të matur pulsin për të provokuar mendimin tim pas asaj që ndodhi.
Tashmë ndjehej e coroditur në ndjesinë e saj që nuk mund ti jepte dot emër dhe i dukej vetja lezbike, pa qënë e tillë dhe pa i shkuar kurrë mëndja që do të ndodhej në një situatë të tillë. I dukej vetja më shumë se kurvë tashmë, i dukej vetja perverse dhe akoma më keq, nuk arrinte të përcaktonte ku fillonte ndjesia normale dhe ku mbaronte ndjesia perverse.
- Ndjehem mirë që ajo arriti të kalojë barrierën e saj dhe tashmë nuk paragjykon më atë që ty ka fillur të të mundojë – i thashë dhe i futa duart poshtë mbathjeve për ta ndjellë, me qëllim që të shmangë vuajtjet morale që e kishin kaplluar.
- Ndoshta ke të drejtë, por nuk dua që ti të kesh me të marrëdhënie dhe unë të mos jem me ju, sepse do të vuaj shumë. Mundohu të na shohësh njësoj dhe mos na nda. Mos na gjyko dhe braktis të lutem – tha me vështrim të përvuajtur, teksa më tërhoqi dorën dhe filloi të më puthë fshiktas mollëzat e gishtave.
Brunia ndërkohë erdhi ngadalë nga tualeti dhe mu ul në prehër. Ngjiti buzët pas të miave, ndërsa dora ime qëndronte tek buzët e tjetrës.
Hodha sytë matanë dritares. Po fillonte të agonte. U ngrita dhe i “urdhërova” të shkonim në dhomë për të fjetur. U shtrimë në krevatin e madh dopio dhe ndjeva mishin e ngrohtë të tyre të ngjitej në të dy anët e trupit tim, si për tu mbrojtur në gjumë nga ëndërat e këqia. Dora e njërës gjeti dorën e tjetrës dhe si rastësisht i ngërthyen me dashuri mbi gjoksin tim, si një pakt i fshehtë që ne meshkujt nuk do të arrimë ta kuptojmë dot kurrë. Kishin shkarkuar trupin dhe shpirtin në një marrëdhënie seksuale. Për moralin që na rrethonte ishim treguar imorale deri në perversesitet, ndërkohë që mënyra se si sillej me të i shoqi i saj dhe bashkëjetuesi i tjetrës, quhej tepër e moralshme.
Dicka mu këput në brëndësi të stomakut, duke kuptuar se isha gjithshka dhe asgjë për ato. Isha gjithshka për to një moment si qënie pa komplekse që i bëja të ndjeheshin vetvetja pa u paragjykuar dhe të shfrehnin e të merrnin fuqi, për ta vazhduar në mënyrën si e kishin ndërtuar, pa qënë e nevojshme ta shkatërrojnë. Kurajoja e tyre nuk arrinte dot deri në forcën dhe riskun për ti ndryshuar raportet me meshkujt që kishin ndarë fatin, por thjesht për t’jua kthyer me të njëjtën monedhë mosvlerësimin dhe përdhosjen femërore që ndjenin nga ta. Njëkohësisht nuk isha asgjë, sepse jepja dhe merrnin castin nga unë, pa më llogaritur si dicka thelbësore.
Sakaq mu kujtua ajo femër që më donte, të cilën e kisha shkelur me këmbë atë ditë, duke i thënë se do ta takoja dhe as që e kisha parë celularin nëse më kishte dërguar ndonjë sms, apo zile në celular. Merresha me vuajtjet e tyre dhe shkarkimin e vuajtjeve të tyre, duke mos i dhënë rëndësi vuajtjes së një tjetre për dashurinë që kishte për mua. Ndoshta edhe ajo një ditë, ndoshta që atë natë kishte përfunduar në krahët e dikujt tjetër, për të përballuar vetminë dhe dhimbjen nga përdhosja ime. Për të isha gjithshka, e njëkohësisht tjetri që mund ti ngjeshej në trup sonte nuk ishte asgjë, por c’vlerë kishte kjo kur të tërë nëpër krevate tashmë ishim gjithshka dhe asgjë për njeri – tjetrin? Ato ishin fatkeqe për hir të meshkujve dhe jo të vetes, ndërsa unë isha fatkeq për hir të vetes dhe jo prej tyre. Të më vinte keq për to, apo për veten, shtrohej cështja dhe lëviza trupin për të marrë celularin mbi komodinë. E hapa dhe lexova një sms të saj. Më shkruante se do të kishte qënë më mirë të mos i thoja se do ta takoja.
“ Pse më bën të vuaj kur e di që nuk do të më takosh, sepse të ka dalë ndërkohë ndonjë femër për të shfryrë epshin tënd?” – e mbyllte mesazhin e saj të gjatë e të dhimbshëm.
Me sa dukej nuk isha ndryshe nga meshkujt e tjerë, megjithëse për ato isha ndryshe nga ata. Në errësirë lotët më rrodhën ngadalë dhe qetë pa ngashërim. Fatkeqi më i madh në botë është ai që e ka në dorë vetë të mbjellë fatkeqësinë e tij, pra pikërisht unë mashkulli.
“Pastaj kërkon të korrë kënaqësinë në kurriz të tokës me emrin femër” – përsiata me vete dhe lotët u zhdukën sakaq, për ti lënë vendin gjumit dhe seksit që më priste i vrullshëm si korrje me dy fatkeqe, që nuk ndjeheshin fajtore për fatkeqësinë e tyre, por thjesht më kishin gjetur mua për ta sfiduar fatkeqësinë që meshkujt i kishin mbjellë. Ashtu sic gjeja unë tek to motivin për të sfiduar fatkekësinë që mendoja se kisha mbjellë tek vetja kur isha nën pushtetin e delirit të madhështisë dhe marrëzisë mashkullore. Sfida femërore për meshkujt dhe deliri mashkullor për femrat organizon në mënyrën më të larmishme raportet e trupit me shpirtin, duke mos u bërë në asnjë cast pjellë e ndërsjellë e skemave të sfidës femërore, apo delirit mashkullor. Fatkeqësia është njëkohësisht sfidë e delir për të tërë e për asnjë, panvarësisht se mashkulli e mbjell dhe femra e përjeton, sepse e vuajnë dhe e transformojnë në sfidë dhe delir për hir të kënaqësisë të një casti të përbashkët.
“Tek e fundit: pa fatkeq, fatkeqe dhe fatkeqësi nuk ka lumturi, nuk ka kënaqësi” – shpreha fjalët e fundit përpara se gjumi të më pushtonte dhe clironte nga mëkatet, i mbështjellë nga dy trupa të lakuriqtë femëror.
(fund)