[adidu]

Per hir te se vertetes teksa shkruaja kete novele, heshta nje cast dhe meditova me vetveten. Fundi i meditimit me "polli" kete poezi qe po e rradhis me poshte, pasi ndjej se brendshmi qe novela e mesiperme eshte si nje cung pa kto vargje.

Lakuriq i përhumbur në ballkon dola,
Në mëngjes trupkëputur nga afshi krevator,
Rrufe të flakta horizontin ngjyen,
Shi me dritë nga qielli zbriste,
E dielli zgjimin me dy bulëza uji ndriste.

Tre koka në një nënkresë u mbështetëm at natë,
Tre qënie nën mbulesë në një trup u kthyem,
Tre shpirtra në agim dashurinë mbollëm me shkreptimë,
Shi me dritë nga qielli zbriste,
E dielli zgjimin me dy bulëza uji ndriste.

Të duam o njeri, ju dua o bulëza të qiellit,
Njeri tjetrit i thamë në përqafim kapërthyer,
Mbi krevatin mëkatbardhë,
Nën shiun me dritë që nga qielli zbriste,
E dielli mëngjesin me dashuri ujiste.

I ndritur lakuriq në ballkon dola,
Dashurimëkatin me dy bulëza uji mbolla,
Me dy femra që më donin, duheshin, doja,
Nën shiun me dritë që nga qielli zbriste,
E dielli mengjesin me dashuri ujiste.