[Sunnih]

Çifutët i kanë parë si të pa vlerë Palestinezët dhe si diçka që nuk ia vlen as të përmendet fare qoftë historikisht, qoftë politikisht përveç kur iu intereson atyre për të vënë në jetë planet e tyre. Më 31 Dhjetor 1922 sipas Anglisë, nga 757 000 banorë të Palestinës, 663 000 ishin Arabë nga të cilët 590 000 ishin Myslimanë dhe 73 000 ishin të Krishterë dhe gjithsej kishte 83 000 çifutë.

Më 15 Qershor 1969, Golda Meir tha në “Sunday Times”: “ Nuk kishte gjë të tillë si Palestinezët. Nuk ishte se kishte një popull Palestinez dhe ne erdhëm dhe i përzumë dhe u morëm atyre vendin e tyre. Ata nuk egzistonin.”

Profesor Ben-Zion Dinur shkroi më 1954 në introduksionin e tij të “Historisë së Haganah-s” e publikuar nga Organizata Zioniste Botërore: “Në atdheun tonë ka vend vetëm për çifutët. Ne do t’u themi Arabëve: Dilni jashtë! Nëse nuk janë dakort, nëse rezistojnë, ne do t’i përzemë me forcë.”

Presidenti Wilson më 1919 kishte dërguar një komision (“King-Crane Commission”), për të verifikuar gjendjen dhe “Dëshirat e popullsisë në tërësi”. Në mesaxhin që komisioni i dërgoi presidentit më 12 Qershor thuhej: “Këtu banorët më të vjetër, Myslimanët dhe të Krishterët marrin një qëndrim të përbashkët dhe më të ashprin ndaj zgjerimit të emigracionit çifut apo drejt çfarëdo përpjekje për të stabilizuar sovrenitetin çifut mbi ta. Ne vëmë në dyshim nëse ndonjë zyrtar Anglez apo Amerikan këtu beson se është e mundur të vazhdohet me programin Zionist përveç me mbështetjen e një ushtrie të madhe.” (Harry N.Howard, The King-Crane Commission, Beirut 1963 faqe 92)

Rezoluta për ndarjen e Palestinës e adoptuar nga Asambleja e Përgjithëshme e Kombeve të Bashkuara më 29 Nëntor 1947 përfundoi me dhënien e 56% të territorit të Palestinës, shetit Zionist dhe ky territor që iu dha atyre qe pjesa më pjellore e tërë territorit Palestinez.

Sipas shënimeve të kongresit të U.S.A të 1947-ës, Lawrence H. Smith përkujtoi kongresin se ç’kishte ndodhur në votimin e Asamblesë së Përgjithëshme ku për t’i dhënë çifutëve tokën që morën nevojiteshin 2/3 e votave dhe Haiti, Liberia dhe Filipinet fillimisht kishin qënë kundër dhe më pas qenë kthyer pro dhe votat e tyre qenë mjaft për të plotësuar 2/3 e votave. Ai tha: “Presioni nga delegatët tanë, nga zyrtarët tanë dhe nga nënshtetasit privatë të U.S përbën një sjellje të urryer kundra tyre dhe kundra nesh”. (U.S Congressional Record, 18 December 1947 faqja 1176).

Mes 29 Nëntorit 1947 dhe përfundimit efektiv të qeverisjes Britanike më 15 Maj 1948, trupat Zioniste kishin pushtuar territore në zonat e caktuara për Arabët sikurse Xhafa dhe Akre.

Më 9 Prill 1948 në Deir Jasin, duke ndjekur shembullin Nazist të Oradour, 254 banorë të fshatit Deir Jasin burra, gra, fëmijë, foshnje dhe pleq, u masakruan nga trupat e Irgan-it, udhëheqësi i të cilit qe Menashem Begin. Në librin e tij “Rrevolta”, Begin shkruan në faqen 165 se pa atë që u bë në Deir Jasin nuk do të kishte pasur shtet Izraelit dhe shton: “Në të njëjtën kohë Haganah po kryente sulme të suksesshme në fronte të tjera.... Arabët ia mbathën në panik duke thirrur Deir Jasin!”
Kur shtetet Arabe u munduan të ndërhyjnë për të shpëtuar Palestinezët, zionistët e shfrytëzuan këtë mundësi për të aneksuar më tepër territor Palestinez. Në atë kohë forcat e Egjiptit, Sirisë, Jordanisë, Lebanonit dhe Irakut të marra së bashku nuk mund të arrinin as 22 000 trupa gjithsej në një kohë që Izraeli kishte 65 000 forca të rregullta.
Më 1949 pas konfliktit të parë të luftës Izraeli-Arabe, zionistët kontrollonin 80% të Palestinës dhe 77 000 Palestinezë ishin përzënë nga atdheu i tyre. Kombet e Bashkuara kishin caktuar një pajtues, Kont Folke Bernadotte. Në raportin e tij të fundit Bernadotte shkruante: “Do të qe ofendim i principeve elementare të drejtësisë nëse këtyre viktimave të pafajshme të konfliktit do t’u mohohej e drejta për t’u kthyer në shtëpitë e tyre ndërkohë që emigrantët çifutë po derdhen në Palestinë dhe vërtetë që është forma më e vogël e paraqitjes së rrezikut të zëvendësimit të refugjatëve Arabë që i kanë rrënjët në atë tokë për shekuj me rradhë”.
Ky raport (U.N.Document A.648,p14) u prezantua më 16 Shtator 1948. Më 17 Shtator, Konti dhe asistenti i tij, kolonel Serot u vranë në pjesën e Jeruzalemit që qe pushtuar nga çifutët. Duke qënë përballë indinjimit mbarë botëror, Qeveria Izraelite arrestoi kokën e Grupit të Ashpër, Nathan Fridman-Jelin. Ai u dënua pesë vjet dhe me amnesti del dhe zgjidhet në Kneset më 1950. Nderi i urdhërit për të kryer vrasjen u prenoncua nga Barush Nadel më 1971. (Pranimi u botua në Le Monde më 4 dhe 5 Korrik 1971).

Më 12 Tetor 1955 Begin kish deklaruar në Kneset: “ Unë kam besim të thellë në fillimin e një lufte parandaluese ndaj sheteve Arabe pa asnjë hezitim të mëtejshëm. Duke vepruar kështu ne plotësojmë dy objektiva: së pari shkatërrimin e fuqisë Arabe dhe së dyti, zgjerimin e territorit tonë”. Më 5 Qershor 1967 pa asnjë deklaratë lufte, skuadronet çifute sulmuan forcën ajrore të Egjiptit në tokë. Gjenerali Hod, komandanti i forcës ajrore të Izraelit tha: “16 Vite planifikimi kishin shkuar në ato 80 minuta të para. Ne jetonim me planin, flinim mbi plan, ne e hëngrëm planin. Në mënyrë konstante e perfeksionuam atë”. (Sunday Times 16 July 1967)

Më Gusht 1953, Moshe Dajan ngarkon Gjeneral Ariel Sharon me detyrën për të formuluar dhe drejtuar “Seksionin 101” që kishte si synim kryerjen e reprezaljeve në fshatërat kufitare Arabe që të përhapte terror dhe të katalizonte largimin e popullsisë jo-çifute nga Palestina.

Sharoni dhe komandot e tij leshuan sulmin e tyre të parë më natën e 14-15 Tetorit 1953 në Kibja, një fshat i vogël Palestinez në Jordani. 66 nga banorët u masakruan. Sipas raportit në U.N nga obzervues që shkuan në vendin e ngjarjes 2 orë më vonë thuhet: “Trupa të sharruar nga plumba pranë pragjeve të dyerve dhe goditje me breshëri në dyert e shtëpive të rrënuara indikojnë se banorët ishin detyruar të qëndrojnë brenda ndërkohë që shtëpitë e tyre qenë hedhur në erë mbi ta.... Dëshmitarët ishin të njëzëshëm kur thonin se kishin kaluar një natë horrori ku ushtarët Izraelitë endeshin në fshat duke hedhur në erë godina duke qëlluar në pragje dyersh dhe dritare me automatikë dhe duke hedhur granata dore”.

Nga aktet provokative që sollen luftën e parë në Sinai qenë masakrat në Khan Junis dhe Beni Suhejla në territorin Egjiptjan në natën e 31 Gushtit 1955. Kjo ndodhi nën drejtimin direkt të Ariel Sharonit si dhe bastisjet në territorin Sirian. Por nga masakrat më të pergjakshme të tij janë ato të Sabra dhe Shatilës, agresioni kundër Lebanonit më1982 dhe atrocitetet që ndodhin edhe sot e kësaj dite në Palestinë.

Më 26 Korrik 1973 Ariel Sharon shkroi në Jediot Aharonot: “Izraeli është tashmë superfuqi....Të gjitha forcat e vendeve Europjane janë më të dobëta se ne. Izraeli mund të mposhtë brënda një jave tërë zonën nga Khortum në Bagdad dhe Algjeri”.

Më 26 Maj 1974 Ariel Sharon dha intervistë duke u mburrur për krimet e tij: “Ne duhet ti godasim, ti godasim dhe ti godasim ata pandërprerë. Ne duhet ti godasim ata kudo: në atdhe, në shtetet Arabe dhe jashtë tyre. Kjo është e mundur. Në këtë mënyrë unë kam parë tashmë situata të pashpresa që kanë gjetur zgjidhje. Ne nuk duhet ti godasim pasi të na godasin, por çdo ditë dhe në çdo vend. Nëse e di se janë në një shtet të caktuar në Europë, ne duhet t’a bëjmë pavarësisht nga vështirësitë dhe kufizimet. Jo me anë të një lufte në shkallë të madhe. Papritur dikush zhduket këtu, dikush gjendet i vrarë atje e diku tjetër dikush gjendet i therur në një klub nate Europjan. (Jediot Aharonot).

Pra siç shihet Popullsia Palestinese i ka shfletuar dhe po i shfleton çdo ditë faqet e kapitullit Xhoshua, një nga një duke përjetuar çdo fjalë, çdo gërmë dhe çdo pikë e presje të tij.