Dardania.de - Shiko Postimin Tek

Sunnih · 01-12-06, 21:41

Kryqëzatat u quajtën “Luftëra të Shenjta” dhe u bekuan nga vetë Papa dhe liderë të tjerë të krishterë të të gjitha rrymave Kristiane.

Kur kryqtarët morën Jeruzalemin hynë nëpër rrugët e tij dhe duke mos bërë dallim mes burrave, grave dhe fëmijëve filluan të vrisnin pa pushuar. Masakra zgjati gjatë gjithë natës. Të Premten, më 15 Qershor 1099, kryqtarët shkallmuan dyert e xhamisë El-Aksa dhe i vranë të tërë të pranishmit. Ibn el-Athir përshkruan masakrën:

“Kryqtarët vranë më tepër se 70 000 njerëz. Disa nga ata që u vranë ishin dijetarë Islamë, të respektuar dhe të devotshëm që braktisën vendet e tyre për të banuar pranë vendeve të shenjta. Ata (kryqtarët) vodhën më tepër se 40 fenerë nga shkëmbi i shenjtë, secili kushtonte të paktën 3600 (dirhamë).

Në librin e tij “ Historia e Kudsit dhe pikëpamje” faqja 18-19, Prifti i qytetit Bolol, Raymond Dagile thotë:

“Ç’ka ndodhi ndër Arabët kur njerëzit tanë (kryqtarët) mposhtën muret e Jeruzalemit dhe kullat, ishte vërtetë marramendëse. Disave nga ata iu qe prerë koka, disa qenë shpuar duke i detyruar të hidheshin nga muret, të tjerë qenë djegur të gjallë sa që nuk kishte në Jeruzalem rrugë veç kokave, këmbëve dhe duarve të Arabëve sa që nuk shmangeshe dot veç se ecje mbi kufoma dhe ky është vetëm një fraksion i çka ndodhi”.

Shrimtarë të krishterë si Khalil Toutah dhe Bolus Shehadeh përshkruajnë masakrën:

“Ç’ka kryqtarët bënë në vendin ku Jezusi u kryqëzua dhe u varros[1], është vërtetë e turpëshme dhe mëkat.... Kryqtarët idea e të cilëve ishte kryqi i shenjtë, vranë gra, fëmijë dhe pleq. Edhe ata që hynë në Aksa, u ndoqën nga Godefri që njihej si mbrojtësi i varrit të shenjtë dhe kur ishte në Xhafa të luftonte Egjiptianët, ai u sëmur dhe i kërkoi njerëzve të tij që t’a kthenin në Jeruzalem ku vdiq. Ai u varros në “Kishën e Ringjalljes”. (Historia e Jeruzalemit dhe drejtimi. Jeruzalem, 1480. faqja 28).

Më 1099 kur Kryqtarët morën Jeruzalemin, dogjën çifutët në sinagogën e tyre. Më 1492 “Mbretërit Më Katolikë”, i përzunë çifutët, i detyruan të ktheheshin të Krishterë (Mrranos) ose i persekutuan ata. Shumica e tyre iku në Egjipt, Francë, Itali, Ballkan e Turqi.

Përshkrime të llahtarshme të kryqëzatave janë të panumërta nga historianë e shkrimtarë të krishterë. Ata pershkruajnë terrorin e ushtruar nga kryqtarët, përdhunimet, bastisjet, vjedhjet dhe vrasjet e pa numërta dhe të pa limitshme të myslimanëve nga kryqtarët, madje ata përmendin raste ku “Besimtarë Kristjanë” kanë pjekur të gjallë në hell dhe kanë ngrënë myslimanë. Një gjë e tillë nuk fshihet dot nga ata që lexojnë dhe kush interesohet rreth kesaj do të gjejë materiale të shumta.

Më 1479, me aprovim nga Papa, princ Ferdinandi dhe princeshë Izabela egzekutuan inkuizicionin e përgjakshëm të historisë së Spanjës. Qëllimi ishte që të detyroheshin Çifutët dhe Myslimanët që të ktheheshin të Krishterë ose të torturoheshin gjer në vdekje. Me rënien e Granadës, fortesa e fundit e Myslimanëve, më 1492 myslimanët u masakruan, skllavëruan dhe u detyruan perpara shpatës që të bëheshin të krishterë. Në librin e tij “Kur Murët Sunduan mbi Spanjë. National Geografic, Korrik 1988, faqe 96”, Thomas J. Abercrombie thotë:

“Ishte këtu, shumë kohë pas Alfoncos VI që viktimat e para të rritjes së paragjykimit kristian u shfarosën. Më 1469 Princ Ferdinandi i Aragonit u martua me Princeshë Izabelën e Kastiljes. Ndërkohë që lufta qe kundër Murëve në jug, ata i shihnin Myslimanët dhe çifutët si rrezik në tokat e tyre. Më 1480, ata filluan inkuizicionin Spanjoll. Para se të mbaronte, tre shekuj më vonë, mijëra myslimanë dhe çifutë kishin vdekur. Rreth 3 000 000 njerëz qenë përzënë. Duke pasur mungesë të tregëtarëve, artistëve, bujqve dhe shkencëtarëve, Spanja shumë shpejt do t’a shihte vehten si viktimë të vulgaritetit të saj”.

Stephen Neil paraqet pozicionin e Peshkopit të Winchester të Henrit II të Anglisë:

“Le të shkatërrojnë këta qenë (mongolë e myslimanë) njëri-tjetrin dhe të zhduken plotësisht dhe atëherë ne do të shohim Kishën Universale Katolike të themeluar në rrënojat e tyre dhe do të jetë një turmë dhe një bari”. (A Histori of Christian Missions. Penguin Books., New York 1977, faqja 118).

Rabbi Emanuel Lévyne’s thotë në “Judaisme contre sionisme”[2], Paris 1969 thotë:

“Kryqtarët qenë një “Zionizm Kristian” sikurse zionizmi politik i sotëm është “Kryqëzatë çifute”: në të dy rastet shohim një perversion të spiritualitetit dhe besimit”.

[1] Kuptohet që të krishterët shprehen sipas besimit të tyre.

[2] Jehudizmi kundër zionizmit.

01-12-06, 21:41	#5
Sunnih Sunnih Anëtarësuar: 30-11-06 Vendndodhja: Londer Postime: 291	Zbatimi i ligjit te luftes nga Kristjanet Kryqëzatat u quajtën “Luftëra të Shenjta” dhe u bekuan nga vetë Papa dhe liderë të tjerë të krishterë të të gjitha rrymave Kristiane. Kur kryqtarët morën Jeruzalemin hynë nëpër rrugët e tij dhe duke mos bërë dallim mes burrave, grave dhe fëmijëve filluan të vrisnin pa pushuar. Masakra zgjati gjatë gjithë natës. Të Premten, më 15 Qershor 1099, kryqtarët shkallmuan dyert e xhamisë El-Aksa dhe i vranë të tërë të pranishmit. Ibn el-Athir përshkruan masakrën: “Kryqtarët vranë më tepër se 70 000 njerëz. Disa nga ata që u vranë ishin dijetarë Islamë, të respektuar dhe të devotshëm që braktisën vendet e tyre për të banuar pranë vendeve të shenjta. Ata (kryqtarët) vodhën më tepër se 40 fenerë nga shkëmbi i shenjtë, secili kushtonte të paktën 3600 (dirhamë). Në librin e tij “ Historia e Kudsit dhe pikëpamje” faqja 18-19, Prifti i qytetit Bolol, Raymond Dagile thotë: “Ç’ka ndodhi ndër Arabët kur njerëzit tanë (kryqtarët) mposhtën muret e Jeruzalemit dhe kullat, ishte vërtetë marramendëse. Disave nga ata iu qe prerë koka, disa qenë shpuar duke i detyruar të hidheshin nga muret, të tjerë qenë djegur të gjallë sa që nuk kishte në Jeruzalem rrugë veç kokave, këmbëve dhe duarve të Arabëve sa që nuk shmangeshe dot veç se ecje mbi kufoma dhe ky është vetëm një fraksion i çka ndodhi”. Shrimtarë të krishterë si Khalil Toutah dhe Bolus Shehadeh përshkruajnë masakrën: “Ç’ka kryqtarët bënë në vendin ku Jezusi u kryqëzua dhe u varros[1], është vërtetë e turpëshme dhe mëkat.... Kryqtarët idea e të cilëve ishte kryqi i shenjtë, vranë gra, fëmijë dhe pleq. Edhe ata që hynë në Aksa, u ndoqën nga Godefri që njihej si mbrojtësi i varrit të shenjtë dhe kur ishte në Xhafa të luftonte Egjiptianët, ai u sëmur dhe i kërkoi njerëzve të tij që t’a kthenin në Jeruzalem ku vdiq. Ai u varros në “Kishën e Ringjalljes”. (Historia e Jeruzalemit dhe drejtimi. Jeruzalem, 1480. faqja 28). Më 1099 kur Kryqtarët morën Jeruzalemin, dogjën çifutët në sinagogën e tyre. Më 1492 “Mbretërit Më Katolikë”, i përzunë çifutët, i detyruan të ktheheshin të Krishterë (Mrranos) ose i persekutuan ata. Shumica e tyre iku në Egjipt, Francë, Itali, Ballkan e Turqi. Përshkrime të llahtarshme të kryqëzatave janë të panumërta nga historianë e shkrimtarë të krishterë. Ata pershkruajnë terrorin e ushtruar nga kryqtarët, përdhunimet, bastisjet, vjedhjet dhe vrasjet e pa numërta dhe të pa limitshme të myslimanëve nga kryqtarët, madje ata përmendin raste ku “Besimtarë Kristjanë” kanë pjekur të gjallë në hell dhe kanë ngrënë myslimanë. Një gjë e tillë nuk fshihet dot nga ata që lexojnë dhe kush interesohet rreth kesaj do të gjejë materiale të shumta. Më 1479, me aprovim nga Papa, princ Ferdinandi dhe princeshë Izabela egzekutuan inkuizicionin e përgjakshëm të historisë së Spanjës. Qëllimi ishte që të detyroheshin Çifutët dhe Myslimanët që të ktheheshin të Krishterë ose të torturoheshin gjer në vdekje. Me rënien e Granadës, fortesa e fundit e Myslimanëve, më 1492 myslimanët u masakruan, skllavëruan dhe u detyruan perpara shpatës që të bëheshin të krishterë. Në librin e tij “Kur Murët Sunduan mbi Spanjë. National Geografic, Korrik 1988, faqe 96”, Thomas J. Abercrombie thotë: “Ishte këtu, shumë kohë pas Alfoncos VI që viktimat e para të rritjes së paragjykimit kristian u shfarosën. Më 1469 Princ Ferdinandi i Aragonit u martua me Princeshë Izabelën e Kastiljes. Ndërkohë që lufta qe kundër Murëve në jug, ata i shihnin Myslimanët dhe çifutët si rrezik në tokat e tyre. Më 1480, ata filluan inkuizicionin Spanjoll. Para se të mbaronte, tre shekuj më vonë, mijëra myslimanë dhe çifutë kishin vdekur. Rreth 3 000 000 njerëz qenë përzënë. Duke pasur mungesë të tregëtarëve, artistëve, bujqve dhe shkencëtarëve, Spanja shumë shpejt do t’a shihte vehten si viktimë të vulgaritetit të saj”. Stephen Neil paraqet pozicionin e Peshkopit të Winchester të Henrit II të Anglisë: “Le të shkatërrojnë këta qenë (mongolë e myslimanë) njëri-tjetrin dhe të zhduken plotësisht dhe atëherë ne do të shohim Kishën Universale Katolike të themeluar në rrënojat e tyre dhe do të jetë një turmë dhe një bari”. (A Histori of Christian Missions. Penguin Books., New York 1977, faqja 118). Rabbi Emanuel Lévyne’s thotë në “Judaisme contre sionisme”[2], Paris 1969 thotë: “Kryqtarët qenë një “Zionizm Kristian” sikurse zionizmi politik i sotëm është “Kryqëzatë çifute”: në të dy rastet shohim një perversion të spiritualitetit dhe besimit”. [1] Kuptohet që të krishterët shprehen sipas besimit të tyre. [2] Jehudizmi kundër zionizmit.