[Psikologu]

Mbasi muret e fortë të kësaj kështjelle të qëndrueshme u goditën... ditë e natë nga disa mijëra gjyle topash, padishahu... dha urdhër dhe në një mëngjes u sulmua përsëri kështjella... Ushtria e Rumelisë dhe e Anadollit grupe-grupe mbushi rrethet e kështjellës. Garda perandorake dhe jeniçerët e armatosur më së miri u rreshtuan reparte-reparte dhe sulmuan mbi të pafetë në drejtime të ndryshme. Grupet e ushtarëve të veshur me çelik i mbuluan rrethet e kështjellës si një det me valë të hekurta. Gjithashtu edhe nga të pafetë keqbërës, njerëzit që ishin të fortë si çeliku e me natyrë si të divit, u vendosën në radhë njëri pas tjetrit me të gjitha armatimet e tyre dhe zunë e qëndruan në të çarat e mureve, të cilat ishin si muret e Shedadit. 1)

Luftëtarët (e furishëm) si lumi, të veshur me parzmore dhe që lëshoheshin si një re, iu përgjegjën armikut duke hedhur shigjetat që binin si gurë nga qielli. Ata vringëlluan shpatat e tyre që të përzhitnin si vetëtima dhe ngritën si çarqe harqet e tyre. Ata nga sipër dhe këta nga poshtë, hidhnin mbi njëri tjetrin shigjeta dhe mjete të tjera goditëse. Tymi plot flakë i naftës dhe i ziftit, që ishte reja plot vuajtje e përleshjes qiellore, bënte që të zjente kupa e qiellit. Ata që kishin për fe kryengritjen (shqiptaret) hidhnin nga sipër poshtë mbi ushtrinë ngadhnjimtare (turqit) gurë të mbushur me barut topi dhe sepete të lyer me naftë të ndezur. Ata e çrregulluan këtë grumbull (luftëtarësh) që ishin fluturat e qiririt të islamit disave iu dogjën sytë dhe fytyra dhe disa i përfshiu flaka që nga koka deri tek këmbët, ashtu siç digjet fitili i kandilit...

Gjokset e disave morën flakë si kandili dhe disa u dogjën shpejt si pisha. Ata demona që ndodheshin brenda atyre mureve treguan një mjeshtëri të tillë në hedhjen e zjarrit që nuk ishte parë asnjëherë. Trupat e njerëzve (turqve) digjeshin si qiriri prej kamfuri dhe ajo fushë lufte u shndërrua në një kuvend dëfrimi që nuk ishte parë kurrkund. Kokat e të vrarëve... u bënë themelet e kësaj skene argëtuese. Kafkat e kokave të sa e sa komandantëve u mbushën me gjakun e tyre të kulluar si vera. Ai kuvend për një kohë u ngroh me zjarrin e shpatave të mprehta, të cilat dërguan në botën tjetër sa e sa njerëz.

Qylafët prej hekuri dhe parzmoret prej çeliku të ushtarëve që u përleshën me atë armik u shkrinë si qiri dylli nga fuqia e zjarrit te luftës... Këta krokodilë të lumit të luftës (turqit), megjithëse bënë shumë përpjekje nuk mundën të arrijnë fitore mbi tigrat e luftës malore (shqiptarët). Ata nuk mundën të gjejnë shteg hyrjeje në murin e hekurt, dmth, në radhët e të pafeve, të këtyre njerëzve trima, veshjet e të cilëve ishin prej çeliku... Ata pasi e panë se të goditurit (e kështjellës) me hekur të ftohtë nuk dha ndonjë rezultat, u kthyen dhe u larguan. Ata u kujdesën për të mjekuar shokët e tyre të plagosur dhe varrosën ata që dhanë jetën në luftë...

Sulltani (Mehmeti i II) e kuptoi se nuk jepte rezultat të mbajturit e mureve të kështjellës nën goditjen e topave dhe se nuk mund të shtiheshin në dorë ata... që ndodheshin brenda, duke goditur me dorën shkatërruese të luftës kullat e muret e kështjellës, të cilat kanë formën e një kutie të pacopëtuar...”