[Drinni]

.......dhe sillja e sillja lapsin mes gishtrinjëve, nuk gjeja dot ato fjalë që kur ishim bashk aq me endje i dëgjoje. Sonte më mungonte ti bashkërëndisja ato fjal, të kujtoja mu si atë ditë kur më thirre e nuk ktheva koken,as për të fundit herë.
Qëndroja pak metra larg nga shtëpia jote, gjersa unë isha vendosur në Hotelin e afërt dhe prisja, nuk dija as vet se çka prisja, çfar prisja, por pritja disi më pelqente kësaj radhe. dhe kishin kaluar afër dhjetë ditë që isha vendosur në atë hotel, Hapja shpesh portmoneyn tim dhe llogarisja në do më mjaftonin për fund të paguaja bujtinen time për ato ditë, e nuk kisha iden edhe sa doja të rrinja.
Takimi i sotem i drekes në parkun e qytetit ku kishe sjell edhe vogëlushin për shëtitjet e zakonta, s'paku nga dy orë në ditë natyr më gëzoi, nuk e di a e vërejte takimin tim me të. Mua mu duk sikur dëgjova nga miliona pyetje nga ai. ,,...... ti më pate premtuar se do të më don'', dhe si me dashje më shtrëngoi gishtin tim të vogel sa kapte doreçka e tij e vockël. E di se e pate par lotin tim që padashje rrëshqiti edhe në fëtyren e tijë, e që u mundova ta fshehë. E di se e dite ,se unë po pergaditësha për të shkuar edhe pse nuk pata marr asgjë nga plaçkat e mia, Por më gëzonte fakti se dije që unë më duhej të shkoja, të shkoja edhepse nuk doja të shkoja, por më duhej të shkoja!...
Dhuraten tënde nuk e hapa me insistimin tënd, e merrja me mend se çfar fshihej në atë kuti të mbështjellur leht me leter vizëlluese.
Puthjen e fundit e lage me lot, e unë ju shtrëngova dyve aq fort e u mundova të psheretis këto fjal që at dit nuk më dolen, ,,Lamtumir të Pakthim'', dhe u mundova të bëhem sikur çdo gjë duhej të ndodhte ashtu, dhe se ishte e parapërgaditur, unë eca për afër 10 metra dhe ti më thirre më zë të mekur, nuk e ktheva koken, besova se e dije pse...!
Ah, gati harrova! Dhurata jote është edhe sot në form visuele në murin tim. Ku vetem unë e di se çka fshihet pas!.