[loni19]

Beni Nudejra



Benu Nudejrët kurdisën një komplot kundër myslimanëve. Komloti qe edhe më i ndyrë se ai që ndodhi në Adhal dhe Karre. Madje, edhe më i keq se ai që bënë të pabesët kundër shokëve të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Maune. Benu Nudejrët i kërkuan të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të vinte tek ata, në një vend dhe të dëgjonin prej tij Kuranin dhe shpjegime për Islamin; pastaj të diskutonin dhe në qoftë se bindeshin, do t’i besonin. U nënshkrua marrëveshja. Mirëpo, njerëzit e këqinj vendosën me njëri-tjetrin që, secili prej tyre të merrte me vete nga një thikë nën rrobat e veta dhe kështu ta sulmonin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) befasisht dhe ta vrisnin atë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mori vesh këtë komplot, prandaj vendosi që t’i dëbonte ata. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ta Muhamed ibn Meslemen, që t’u thoshte: “Dilni nga Medinia dhe mos banoni më aty, sepse jeni të dëbuar që këtej dhe nuk keni afat më shumë se dhjetë ditë. Kujtdo, që të gjendet këtu pas dhjetë ditësh, do t’i pritet koka.” Pas këtij njoftimi ata u bënë gati për të ikur, por kryetari i dyfytyrakëve, Abdullah ibn Ubeji u dërgoi fjalë: “Qëndroni dhe mos ikni nga Medinia, sepse unë kam 2000 veta që do të hyjnë nëpër fortifikatat tuaja dhe do të luftojnë deri në vdekje për t’u mbrojtur juve.” Për këtë Allahu ka thënë: “A nuk e ke ditur se ata që u bënë dyfytyrakë, u thoshin vëllezërve të vet, nga ithtarët e Librit, që nuk kishin besuar: në qoftë se ju dëboheni edhe ne do të dalim me ju për (t’ju ndihmuar në) punën tuaj; ne kurrë nuk do t’i bindemi askujt, Allahu dëshmon se ata janë gënjeshtarë.” (El Hashr, ajeti 11) Abdullahu u tha atyre se do t’i ndihmonin fisi Kurejda dhe fisi Gatfanë. Kështu, Benu Nudejrët pandehën se do të ishin të fuqishëm dhe nuk dolën nga Medinia, por i thanë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Ne nuk dalim e nuk largohemi nga Medinia, prandaj ti bëj ç’të duash.” Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bashkë me sahabet thanë: “Allahu Ekber.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la përgjegjës ibn Mektumin në Medine. Flamurin ia dha Aliut dhe u nis për tek Benu Nudejrët. I rrethoi menjëherë, por ata u strehuan në fortifikatat e tyre dhe filluan t’i gjuanin myslimanët me shigjeta dhe me gurë. Ata kishin si mbrojtje edhe palmat që rrethonin foritifikatat e tyre. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që t’i prisnin dhe t’i digjnin palmat. Jehudinjtë u thyen moralisht dhe Allahu lëshoi trishtimin në zemrat e tyre. Pas gjashtë netësh kërkuan të dorëzoheshin (thuhet edhe pas pesëmbëdhjetë netësh; thuhet se u kanë thënë se do të dilnin nga Medinia). Edhe fisi Kurejda hoqi dorë prej tyre; edhe kryetari i dyfytyrakëve e aleatët e tyre i tradhëtuan. Për këtë Allahu ka thënë: “Ata (dyfytyrakët) janë si djalli, kur i thotë njeriut: “Mos e prano besimin!” E, kur njeriu ta ketë mohuar Zotin, ai (djalli) tërhiqet dhe thotë: “Unë largohem prej teje; unë kam frikë Allahun, Zotin e Gjithësisë.” (59:16) I Dërguari i Alahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i lejoi ata të merrnin me vete çfarë të donin nga plaçkat dhe pasuritë që kishin, me përjashtim të armëve. Ata morën sa mundën, madje hoqën edhe dyert dhe kapakët e dritareve nga shtëpitë e tyre. Kështu, prishën e shkatërruan sa mundën dhe morën me vete aq sa mundën. Për këtë, Allahu ka thënë: “Ai (Allahu) është që në dëbimin e parë i nxori prej shtëpive të tyre ata nga ithtarët e Librit, të cilët nuk besuan e ata menduan se fortifikatat e tyre do t’i mbronin prej ndëshkimit të Allahut, por Allahu u erdhi atyre nga nuk e kishin menduar dhe në zemrat e tyre hodhi frikën, ashtu që me duart e veta dhe me duart e besimtarëve të rrëzonin shtëpitë e veta; pra, merrni përvojë, o ju të zotët e mendjes!” (59:2) Shumica e jehudinjve dhe paria e tyre shkuan e zunë vend në Hajber. Një grup prej tyre shkuan në Sham (Siri). I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua pjesëtoi tokat dhe shtëpitë e tyre muhaxhirëve të parë. Përveç atyre, ai u dha edhe Ebu Dexhanes dhe Sehl ibn Hanifit që ishin nga ensarët, sepse qenë të varfër. Me një pjesë të asaj pasurie, që lanë jehudinjtë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ushqeu familjen një vit. Pjesën që mbeti, e përdori për armatimin dhe përgatitjen e kuajve të municionit, si forcë në rrugën e Allahut, për ta përdorur kundër armikut. Gjithsej, nga jehudinjtë që u dëbuan, u gjetën pesëdhjetë parzmore, pesëdhjetë helmeta dhe treqind e dyzet shpata. Lufta e premtuar e Bedrit U përmend më parë se Ebu Sufjani pati premtuar në betejën e Uhudit se do të luftonte kundër myslimanëve vitin që vinte. Prandaj, në vitin e katërt të Hixhretit, posa hyri muaji Shaban, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi në Bedër, sipas fjalës që i pati dhënë Ebu Sufjanit. Atje qëndroi tetë ditë, duke pritur Ebu Sufjanin. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte me vete një mijë e pesëqind luftëtarë dhe dhjetë kalorës. Flamurin ia dha Ali ibn Ebu Talibit. Në Medine la zëvendës Abdullah ibn Rauhan. Ebu Sufjani u nis nga Meka me dy mijë luftëtarë dhe pesëdhjetë kalorës. Kur arriti në Merrudhahran, pushoi në Mixheni (vend me ujë, i njohur në atë krahinë). Meqë, qëkur u nis nga Meka, ishte i trishtuar dhe i frikësuar shumë, u tha shokëve të vet: “Nuk është në dobinë tuaj që të luftoni kundër myslimanëve, përveçse kur të jetë një vit bollëku e të rrini në hije të pemëve e të pini qumësht. Në këtë vit gjërat janë shtrenjt dhe nuk na bie mirë të shkojmë në Bedër për luftë. Prandaj, unë po kthehem në Mekë e edhe ju kthehuni!” Asnjëri nuk e kundërshtoi, kështu që ushtria e tij u kthye. Gjatë qëndrimit në Bedër, myslimanët shitën tërë ato pasuri që kishin me vete dhe fituan dyfishin e asaj që fitohej zakonisht. Pastaj, u kthyen në Medine gjithë krenari. Tashmë, çdo armik ua kishte frikën. Situata ishte e qetë dhe siguria mbizotëronte në çdo anë. Kështu, kaloi shumica e vitit dhe armiqtë nuk guxuan të bënin asnjë lëvizje kundër myslimanëve. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e shfrytëzoi këtë situatë qetësie dhe arriti të sigurojë kufinjtë më të largët. Madje, në muajin Rabiul Euel, në vitin e pestë të Hixhretit, ai shkoi deri në Doumetul Xhundul, për të marrë masa ndaj atyre që u prisnin rrugën udhëtarëve e i grabisnin. Kështu, siguria dhe paqja u vendos në çdo anë.