[unix]

Fjala e gruas së Thabit ibën Kajs: “Por unë e urrej kufrin në Islam”, që e transmeton Buhariu nga Ibën Abasi, radijallahu anhu, nuk e kundërshton regullën dhe bazën me të cilën jemi argumentuar në këtë kapitull. Ajo ka thënë “në Islam” e ky është argument që tregon se qëllimi për këtë fjalë është kufër i vogël. Sepse, nuk lejohet të thuhet për kufrin e madh me fjalën “në Islam.”

Kur fjala kufër vie në të shquarën (“el”), pa e përkufizuar atë, menjëherë nënkuptohet se fjala është për kufrin e madh e jo për kufrin e vogël.
Ibën Kethiri në librin e tij vuluminoz “El-Bidaje ve Nihaje” (13,119) thotë:
“Kush e lë ligjin e qartë të zbritur mbi Muhamedin, birin e Abdullahut, Vulën e pejgamberëve dhe arbitrohet në ligje tjera të derroguara, bën kufër, e çfarë mbetet halli i atij që arbitrohet në Jasa dhe i jep asaj përparësi mbi Ligjin e Allahut. Kush e bën këtë, bën kufër me konsenzuesin e gjithë muslimanëve.”

Kjo është e vërteta, nuk ka diskutim rreth kësaj. Ndërsa më shumë ka përparësi përcjellja e konsezuesit për kufrin e atij që pengon nga Ligji i Allahut, ndërron Ligjin e Allahut dhe vendos ligje tjera, i detyron njerëzit të arbitrohen në ato ligje, për çështjet që kanë të bëjnë me gjakun, pasurinë dhe nderin e tyre. Pastaj bëjnë edhe më shumë se kaq, harxhojnë gjithë energjinë e tyre në mbrojtjen e këtyre ligjeve.

Mbetet të përmendim se fjala e disa autorëve bashkëkohorë se, konsenzuesi që ka përcjellur Ibën Kethiri vlen vetëm për mbretërit e tatarëve dhe ata që bëjnë negacionet e Islamit sikurse mbretërit e tatarëve, ku prej negacioneve të tyre ishte mohimi i Sherijatit dhe të bërit të lejuar mosgjykimin me Sherijat, është vetëm paragjykim dhe nuk e mbështesin faktet shkencore e as argumentet e ngritura.

Nuk është vetëm Ibën Kethiri që e thotë këtë dhe që përcjell konsenzuesin, ka shumë dijetarë prej të parëve dhe të fundit që e bëjnë këtë, madje bëjnë edhe më shumë.
Si nuk llogaritet qafir ai i cili ka lënë Sherijatin, i ka dhënë vetes të drejten e lejimit dhe ndalimit ti vlerësojë gjërat të mira apo të këqia sipas dëshirës së tij, ka hapur gjykata që veprojnë dhe gjykojnë sipas kanunit dhe nuk lejohet kundërshtimi i gjykimeve të saj.
Ajo që thuhet nga disa autorë bashkëkohorë se mosbesimi i tatarëve ka qenë për shkak se ata kanë mohuar Sherijatin dhe e kanë lejuar gjykimin me tjetër ligj, vjen nga ata që janë ndikuar nga itharët e irxhaut, të cilët sjellin boshtin e kufrit rreth lejimit (të mëkatit) ose mohimit të (obligimit), kurse kjo është fjalë boshe në fe dhe në logjikën e shëndoshë.
Të bësh të lejuar (hallall) të ndaluarën (haramin) është kufër, edhe sikurse të gjykojnë me ligjin e Sherijatit, kurse ajeti është shumë i qartë se shkaku i kufrit të tyre është mosgjykimi me atë që e ka zbritur Allahu, subhanehu we teala.

Është e vërtetë se shumë nga të mëvonshmit janë të ndikuar nga medhhebet e itharëve të irxhaut të cilët thonë se çdokush që kryen ndonjë negacion të imanit, qoftë nga fjalët apo nga veprat, është kafir, mirëpo jo për shkak të veprës, por vepra është sinjal i kufrit dhe i përgënjeshtrimit që e bartë ai individ në zemër.

Të tjerët nga murgjit e tepruar, ndalojnë të bësh qafir individin për shkak të veprës çfarëdo rasti të jetë, derisa individi të mos e mohojë me gojën e tij ndonjë obligim ose të bëjë të lejuar (hallall) të ndaluarën.
Këto qëndrime vijnë ndesh me librin e Allahut, me Sunetin e të Dërguarit, salallahu alejhi we selem, dhe me konsenzuesin e muslimanëve.

Marre nga: http://www.teuhid.net/akide/realiteti-i-adhurimit.php