[amari]

Klisheja e dashur serbe që islamizimin e shqiptarërve e portretizon si një “turkizim / islamizim të dhunshëm” është aq jo-korrekte historikisht, sa janë edhe pretendimet e Elie Uiesels-it për përdorimin e dhomave të gazit mbytës nga SS-ët gjatë Luftës së Dytë Botërore. Duke njohur racizmin ksenofobik dhe shpirtin luftëtar të shqiptarit, krenarinë, dhe në të njëjtën kohë rezistencën konstante të shqiptarëve kundër pushtuesve nga perëndimi, jugu, lindja dhe veriu, është mjaft e vështirë të besohet që Islami, që sot përbën pjesën më të rëndësishme të nacionalizmit shqiptar, të jetë imponuar mbi këtë komb të lashtë dhe krenar, të racës ariane në Evropë nga turqit. Askush nuk i detyron dot shqiptarët të besojnë atë që ata e mohojnë. Komunistët fanatikë u munduan për 45 vjet t’i çislamizojnë shqiptarët. Megjithatë, sot ata falen sërisht në xhamitë e reja që rindërtuan pas komunizmit. Rebelët shqiptarë shpesh i kanë rezistuar regjimit të korruptuar dhe brutal të feudalëve turq, por një gjë të tillë nuk e kanë bërë kurrë kundër fesë së turkut. Për ironi, në shekullin e 19të, kur padishahu dekadent, sulltan Mahmud i II deklaroi politikën e tij të “Tanizmatit” (Reformimit), ishin shqiptarët muslimanë dhe boshnjakët ata që u çuan në luftë kundër “otomanizmit,” krijuan shtetet e tyre islamike dhe deklaruan xhihad kundër “turqve të rrezikshem që tradhëtuan mënyrën islamike të jetës.”

Muslimanët shqiptarë janë krenarë që janë evropianë, arianë në origjinë dhe muslimanë. Me simbolin e shqiponjës së tyre të zezë me dy kokë, ata shohin me admirim nga Orienti Islamik dhe Perëndimi Evropjan, megjithëse në zemrat e tyre ata kurrë nuk i janë nënshtruar diktatit të turqve apo skemave të perëndimit.

Data preçize e konvertimit masiv në Islam në Shqipëri dhe Maqedoni është e debatueshme. Megjithatë raportet e dioqezes së Durrësit dërguar nga peshkopët shqiptarë papëve dhe zyrës së Congregatio de Propaganda Fide (qendrës së propagandës së Fesë, në Vatikan) na lejojnë të arrijmë në një datë të përafert të islamizimit të shqiptarëve. Burimet tregojnë se konvertët më të hershëm shqiptarë në Islam kanë origjinuar nga mesi i kryetarëve të fiseve dhe të masave të shtypura të shoqërise shqiptare, të cilët nëpërmjet konvertimit aspironin të përmirësojnë gjendjen e tyre shpirtërore dhe sociale.[12]

Shumica e shqiptarëve të Tivarit që nuk emigruan në Itali dhe në Austri, pranuan Islamin. Kur konvertimi në Islam u shtua, kishat e braktisura nisën të kthehen në xhami. Në vitin 1610, për një mijë katolikë romanë vetëm dy katedrale shërbenin si faltore.[13] Në po të njëjtin vit, i dërguari i papës, Marino Bizzi shkruante se përballë klerit të fjetur dhe injorant katolik, përhapja e Islamit në Shqipëri bëhej në një modë të gjallë dhe entuziaste “nga hoxhallarë të zellshëm dhe dervishlerë të hijshëm.”[14] Vetëm klanet e Mirditës dhe Kelmendit ju përmbajtën në mënyrë fanatike katoliçizmit rural romak, dhe këtë e bënë falë lehtësirave që osmanët i kishin dhënë fiseve të tyre duke i konsideruar “njerëz të mbrojtur.’ Përveç klaneve të mësipërme në krishtërim greko – ortodoks qëndruan edhe disa fise toske nga jugu i Shqipërisë. Megjithatë, konvertimi masiv i shqiptarëve në Islam mendohet të ketë patur dimensione masive ndërmjet viteve 1620 dhe 1650. Brenda këtyre tre dekadash, rreth 300.000 shqiptarë katolikë romanë, pranuan Islamin.[15]


Me rënien e mbretërisë serbe dhe disintegrimin e Perandorisë Bizantine në mesin e shekullit të 14të, malësorët shqiptarë rimorrën tokat e tyre të humbura të Ilirisë, Maqedonisë dhe Epirit. Në dekadën e parë të shekullit të 14të, kur presioni sllav dhe bullgar ishte i madh, klanet shqiptare u shpërndanë në Boetia, Atikë, Thesali dhe Moreun (Peleponez) grek, ku shqiptarët u përballën me baronët franko – normanë dhe përgatitën këto territore për islamizimin e ardhshëm. Pas rrënimit të Kostandinopojës nga kryqtarët në 1204, fuedalët e vegjël shqiptarë dhe kryepleqtë e tyre, tokat e Ilirisë Jugore që tashmë i’a kishin marrë “grekërve,” i ndanë ndërmjet tyre dhe i tranformuan në zona të lira. Duke luftuar mes njëri tjetrit dhe rezistuar pushtimit serb, mini-shtetet feudale shqiptare furnizuan me mercenarë të ashpër fuqite regjionale latine, të cilat luftonin për supremaci në rrugët tregtare të Adriatikut që çonin drejt Afrikës Veriore Muslimane (Magrib) dhe në Levant. Toskët jugorë e kanë patur zakon të njohin formalisht perandorët bizantinë si sunduesit e tyre, ndërsa gegët katolikë favorizonin pushtetin e dukëve franko – normanë, venecianë dhe Papët e Romës. Megjithatë në vitin 1417, sulltan Mehmeti I, shtetin e tij islamik e shtriu mbi të gjitha territoret shqiptare, duke e transformuar Shqipërinë e Jugut dhe Epirin në një Sanxhak të ri të quajtur Arvanit-ili (toka e arnautëve) me Argjirokastrën (Gjirokastrën) si kryeqytet.[16]