[Zero Cool]

Rezistenca e popullit të Drenicës edhe kësaj here ishte e fortë, siq në
histori e ka zakon Drenica. Zhvillohen luftime te rrepta e të përgjakshme.
Armikut i shkaktohen humbje të mëdha. Në këto luftime vritet
Komandanti
Legjendar i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës Adem Jashari, bashkë më anëtarë të
familjes dhe më shumë fqinjë e bashkëluftetarë. Të revoltuar për humbjet e
shumta forcat çetnike serbe bëjnë masakra të pa para në popullatën shqiptare
duke masakruar më dhjëtra femijë në lulen e femirijsë dhe rinisë, gra e burra të
moshuar. Trupat e të vrarëve kishin pamje të tmërrshme. Ata ishin masakruar në
mnyrat ma mizore. Kriminelët ua kishin hequr viktimave të tyre syt dhe organët
gjinitale. Disa prej viktimave pos plagëve të shkaktura më armë zgjari, ata
kishin edhe plagë të shkaktura më thikë dhe më mjete të forta.
Gjatë ofensivës së terbuar fashiste serbe u vranë e u
masakruan njerëz të
pafajshëm liridashës shqiptarë, u shkatërruan dhe u dogjen shtepitë dhe arat e
begatshme. Kjo ofensivë s'ishte e rastësishme as e papritur për ata që e kanë
njohur origjinën e egër serbomadhe. Po kështu kanë vepruar edhe paraardhësit e
krajlive të tyre, të cilët shekuj më radhë u përpoqën të çfarosin shqiptarët nga
faqja e dheut.
Mirëpo, si kurdoherë, edhe tani, serbomdhënjtë u ndeshën më forcën e
pamposhtur te popullit tonë martir. Shqiptaria e pati fat t'i këtë fqinjë ata,
të cilët, në histori hynë vetëm përmes barbarive e dhunës. Këta barbarë veç më
mashtrim e dhunë kishin arritur
të krijojnë shtet e pastaj edhe koloni, si
janë këto viset tona të begata më pasuri tokësore dhe nëntokësore, më pasuri të
pallogaritshme të cilat bota i ka lakmi.
Natyrisht, duke i njohur të gjitha
këto, serbomdhënjtë, nuk luftojnë për dofarë kishash e manastiresh të
ortodoksisë, por luftojnë të ruajnë Kosovën për koloni të tyre, sepse atyre
askush deri sot nuk ua prishi kishat as manastirët që i kanë për t'i zhvilluar
ritet e tyre fetare. Tek e fundit shumica e manastirëve i përkasin kulturës së
vjetër bizantine e shqiptare, dhe si të tilla janë rujtur dhe mbrojtur nga
shqiptarët, siq është rujtur Patriarshia e Pejës prej Fisit të Kelmëndve. Para
sa kohe në parlamentin e Serbisë një deputët serb, padashje e tha të vertetën:
"Kosova në radhë të parë është hambar i Serbisë".
Luftimët u zgjeruan shumë shpejt në Dukagjin e në viset tjera të Kosovës.
Lufta erdhi si domosdoshmëri e
kohës. Ajo i ka rrënjët në punën e
palodhëshme e të përhershme të shumë e shumë gjëneratave, të shumë bijve e
bijave që dhanë jetën, apo u dergjën e ende dergjën kazamatëve të Serbisë.
Ushtria Çlirimtare e Kosovës e krijuar nga vullneti i çeliktë për pamvarsi
kishte në planin e vetë zhvillimin gueril të luftës, duke shkuar në përforcim
gradual e të shkallëshkallëshem. Përleshjet midis forcave
guerile dhe forcave
pushtuese, që po imponohëshin gjithnjë e më shpesh, po qonin drejt konfliktit të
hapët. Duke kuptuar rrezikun e madhë që paraqitej nga UÇK-eja, Beogradi nisi
fushatën e çfarosjes së UÇK-ës ose të imponimit të luftës së haptë, frontale,
për çka UÇK-ja nuk kishte mjete adekuate të luftës. Në këto rrethana, regjimi
gjakatar i Serbisë filloi ofanzivën e egër ushtarake më tërë arsenalin artilerik
dhe të aviacionit ushtarak. Objektiv kryesor kishte thyrjen dhe shpartallimin e
Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Kur nuk ia arriti kësaj, nisi djegien, dhe
shkatrrimin e vendbanimeve, për ta demtuar sa më shumë popullin, për t`i
pamundësuar atij qendresën dhe për t`iu hakmarrë, ashtu siq kanë bërë më shekuj
të gjithë pushtuesit kundër atëdheut tonë.
Qe nga mesi muajit korrik, në pjesën më të madhe të Kosovës, pushteti okupues
i Beogradit ndermori ofensivën më të madhe ushtarake, prej Luftës Dytë Botërore.
Ai, duke qenë i pafuqishëm për t'u ndeshur më ushtrinë çlrimtare, granaton nga
largësia, djeg të lashtat dhe shtepitë, vret gra, femijë e pleq të

pambrojtur. Kjo me artileri, kudo që shkel, prapa le gjurmët e veta të
barbarisë paramesjetare. Kudo djegie, shkatërrime, rrënime. Përkundër gjithë
kësaj, edhe pse më armatim më të lehtë, UÇK-ja i përgjigjët më vendosmeri të
pashoqe në fushëbetejat e luftës. UÇK tregoi vendosëshmeri për të vazhduar
luftën çlirimtare më çdo çmim që ti kerkohet asaj, deshmoi poashtu aftësinë për
të mbijetuar, për të ndrruar taktikën luftarake.
Ajo nuk u zhgnjye nga
humbjet e betejave që pësoi, pasi që lufta vazhdon dhe qellimi kryesor është të
fitohet lufta.