[Pause_Print_Scroll]

Identiteti kombëtar

SHQIPËRIA E UDHËTIMEVE TË MIA
JU MUND TE VIZITONI EDHE WEB FAQEN KRYESORE TE DR MILAZIM KRASNIQI DUKE KLIKUAR KETU...!

Edhe pse vazhdoj të kem mirëkuptim për të gjithë ata që kanë përvoja të tjera dhe mendime të tjera, mbetem i vendosur që të mbroj Shqipërinë time, atë Shqipëri që më ka formuar e më ka forcuar, më ka mbajtur gjallë e më ka dhënë shpresë për të ardhmen. Kosova në të cilën jetoj, dhe për pavarësinë e të cilës me aq sa mundem kontribuoj që nga ditët e para të lëvizjes indipendentiste të saj, nuk ka asgjë kontradiktore me këtë Shqipëri. Ajo është pjesë e saj e natyrshme, e cila po i kthehet falë Vullnetit Hyjnor, pas një sprove të vështirë, në të cilën ajo e konfirmoi shqiptarësinë e saj.

Nuk jam krejt i sigurt në kontribuon përvoja personale në ndriçimin e të vërtetës në një debat teorik e politik lidhur me identitetin kombëtar. Por, përvojat personale ndoshta do të ndihmojnë që të ngritet së paku standardi moral i debatit, duke e ruajur nga rrëshkitja në propagandë dhe në ideologji agresive e të pashpirt. Natyra e njeriut është e atillë, që nganjëherë më shumë ndikon mbi të një fotografi e vjetër, që i ngjall kujtime, se sa njerëzit e gjallë që i flasin me zë të lartë. Prandaj, edhe po e prezentoj këtu përvojën time me Shqipërinë dhe me idenë shqiptare, për të argumentuar unitetin e atdheut e të kombit tonë, i cili tash e ka rastin më të mirë të rifitojë përmbajtje të re.


Ahmet Zogu, Enver Hoxha dhe Rankoviqi

Në nëntor të vitit 1972, bashkë me tre shokë të konviktit, e vendosëm të iknim nga Kosova e të shkonim në Shqipëri. Ideja ishte imja, po secilit nga të tre shokët që ia tregova fshehtësinë time, me synim që të lija një porosi për familjen, më thoshte se donte të vinte edhe ai! Kështu në fakt u bëmë katër veta, edhe pse ideja ime fillestare ishte që të ikja vetëm. Isha nxënës i klasës së dytë të shkollës së mesme, shtatëmbëdhjetë vjeç djalë dhe mund ta them se ende nuk i dija mirë as tëra rrugët e Prishtinës e lëre më Kosovën, ndërsa doja të ikja e të shkoja në Shqipëri. Por, duket se e kisha një parapërgatitje shpirtërore të udhëtimit ilegal në atë moshë aq të njomë drejt Shqipërisë. Për vite kisha dëgjuar emisionet e Radio Tiranës dhe e kisha krijuar një ide fikse se Shqipëria ishte atdheu ynë i vërtetë. Babai im fliste fjalë të zgjedhura për mbretin, Ahmet Zogun, dhe gjithmonë tregonte se si ai i kishte shpëtuar shqiptarët e Kosovës, që kishin ikur nën terrorin e krajlit serb. Ndërsa, vëllai im i madh, të cilin e kam pasur arsimtar të lëndës gjuhë shqipe në klasët e larta të fillores, e mbante një fotografi të Enver Hoxhës, të fshehur në arkë. Pra, ajo që konsiderohej shqiptare, identifikohej me Shqipërinë. Ndërsa, tregimet e tyre dhe të disa miqve që vinin te ne për terrorin e Rankoviqit, për spiunët e fshatit që i mernin në qafë njerëzit për një fjalë, dhe për politikanët e shitur, më fusnin frikën në palcë. Rrjedhimisht, isha formuar me bindjen se Kosova ishte Jugosllavi dhe Jugosllavia ishte shtet i serbëve, që ishin agresivë e dominues. Në shkollën e mjekësisë në Prishtinë, ku u bëra nxënës në vitin 1970, përfytyrimi m’u bë realitet. Drejtoresha e asaj shkolle, një grua që quhej Radmilla Spasiq, ishte plot urrejtje ndaj nxënësve, veçmas ndaj vajzave shqiptare, të cilat në atë fillim të viteve shtatëdhjetë, kishin filluar të hynin masivisht në shkolla. Drejtoresha rrinte më majë të shkallëve të sheshpushimit, ndante herë një vajzë herë një tjetër, ua jipte ndonjë flakaresh, ndonjërën e kthente mbrapshtë, me gjithfarë pretekstesh: herë për flokët e rritura, herë për mungesën e ndonjë pulle në uniformën e obligueshme. E kisha marrë inat dhe në mendje më ishte krijuar ideja se duhej të lirohesha nga terrori i saj, edhe pse mua asnjëherë nuk më kishte ndaluar. Pra, në mendje më ishte fuqizuar ideja e një atdheu tjetër, që ishte imi dhe drejt të cilit duhej të shkoja. Dhe u nisa vërtetë. Vetë i katërti. Mirëpo, na zuri policia e stacionit të Zhubit, në një buzëmbrëmje nëntori të vitit 1972, deri sa po rrinim të strukur në pyll, në pritje që të errësohej edhe pak, e të kalonim më lehtë. Edhe sot më bëhet se i ndiej britmat e policëve që na rrethuan, sharjet e tyre dhe krismën e një dege që u thye dy copësh, kur më qëlloi në kurriz njëri nga policët. (Fati im ishte se dega ishte e tharë dhe e kalbur.) Pastaj pasuan bisedat torturuese në stacionin e policisë së Zhubit, qëndrimi dy ditë në një bodrum tmerrësisht të errët e të ndytë të stacionit të policisë në Gjakovë dhe dhjetë ditë të tjera në burgun e Prishtinës. Por, të gjitha ato ishin më pak se zhgënjimi që nuk e bëra udhën e nisur, që nuk arrita në Shqipërinë e ëndrrave të mia. (Ka shumë njerëz që më thonë se pengimi i atij udhëtimi ka qenë fat i madh, sepse po të arrija atje, do të mund të pësoja shumë rëndë nga regjimi enverist. Por kjo nuk mund të provohet në përvojën time, meqë nuk ka ndodhur.) Ajo që është provuar në përvojën time, është përpjekja e nisur në rininë e hershme për të ikur nga nusproduktet e politikave të Rankoviqit e të rankoviçistëve, e për ta kërkuar atdheun tim ideal. Edhe pse ai atdhe ideal shfaqej i turbullt nga evokimet nostalgjike të njerëzve të familjes dhe nga propaganda virulente e shtetit ideologjik shqiptar, ai kishte fuqinë e vënies në veprim. Dhe i jepte jetës kuptim, në perceptimin e të qenët shqiptar. Tash mund të flasim sa të duam se a ka qenë alternativa e duhur e rankoviqizmit propaganda e shtetit ideologjik shqiptar. Por, nuk ka pasur një ofertë më të mirë në atë kohë. Fatkeqësisht. Por, ajo ka qenë pakrahasimisht më e mirë se propaganda e patriotizmit socialist jugosllav, që në instancë të fundit e synonte asimilimin e shqiptarëve në jugosllavë. Ndërsa, propaganda e shtetit ideologjik, enverist shqiptar, përkundrazi e sforconte (bile deri në absurditet) përkatësinë shqiptare. Duke e nxjerrë Shqipërinë triumfuese në një konfrontim global me imperlializmin amerikan dhe me revizionizmin sovjetik, ajo propagandë bëhej farkuese e një nacionalizmi fillimisht vetëmbrojtës, po i cili më vonë do të bëhet projekt çlirimtar ndër shqiptarët e Kosovës e të viseve të tjera shqiptare nën Jugosllavi.

vazhdon...