[ZARATUSTRA]

Tereza dhe varfanjakët
Cila është në fakt ana e errët e së vërtetës mbi Nënë Terezën? A mund të ketë pasur ajo edhe pikëpamje të tjera politike përveç oportunitetit korrekt politik me kryerrymën, a nuk ishte ajo përgjithësisht një ndihmëse zemërmirë dhe e ndershme e të varfërve? Chatterjee dokumenton se Tereza kishte gënjyer sistematikisht lidhur me përmasat dhe metodat e saj të punës, në kohën që personeli i saj më parë e nxiste se sa e luftonte vdekjen, ndërsa thirrjet për ndihmë injoroheshin, edhe atëherë kur vinin nga afërsia.
Në raste krizash të nënkontinentit Urdhri i Terezës nuk ka luajtur praktikisht asnjë rol. Në kapitullin 11 Chatterjee krahason sipas kriteresh të ndryshme “Misionarët e dashurisë…” me “Misionin e Ramakrishnas”. Kështu psh. si reagim ndaj krizave dhe katastrofave, ai numëron 16 ngjarje të tilla nga vitet e fundit, ku Ramakrishna kishte marrë pjesë në të gjitha rastet, ndërsa urdhri i Terezës në asnjë. Shënjtorja e gjallë shpeshherë në kohën e katastrofave të mëdha ndodhej në atdheun e saj të dytë të përzgjedhur, në Romë, ose në SHBA, ose në fushata ndërkombëtare kundër abortit. Edhe vetë këshilltari i saj shpirtëror, Edward Le Joly, autor i njërës nga Hagjiografitë e panumërta mbi Nënë Terezën, nënvizonte në një intervistë me një motër me 1986, se Tereza „gjithmonë mungonte“. Shumë përpjekje të Ledi Dianës për ta takuar Terezën në Kalkuta patën dështuar, pasiqë ajo kurrë nuk gjendej atje – kështuqë takimet u realizuan më së fundi në Romë e në New York.
“Në kohën që qahej gjithnjë për faktin se sa e tmerrshme ishte të ndodheshe larg Kalkutës, në fshehtësi ajo do të ketë ndjerë urrejtje për këtë qytet të furnizuar aq mirë me kontraceptivë dhe shërbime aborti”. Ajo s’mund të fliste hapur asnjëherë para publikut për vuajtjet e „jetëve të palindura“ pa përjetuar – vëren Chatterje – së paku një linç verbal. Ajo iu ofrua ndërkaq një linçi real kur në dhjetor të viti 1984, me rastin e fatkeqësisë industriale të Bhopalit, në të cilën humbën jetën aq shumë veta, si nga sulmet e WTC-së, ajo shqiptoi vetëm këtë fjalë: „Forgive, forgive“ (Falini, falini). Edhe urdhri i saj s’lojti ndonjë rol për të qenë në furnizimin e viktimave, përpos, natyrisht, në mediat perëndimore, të cilat, të gjitha raportet për shtypin i publikonin në mënyrë jokritike.
Pozicionimi i saj real kundrejt vuajtjeve të të varfërve më së miri pati ardhur në shprehje në një intervistë të vitit 1981 në Washington. Në pyetjen nëse ajo i mësonte të varfërit që ta akceptonin fatin e tyre, ajo qe përgjigjur: „Besoj se është një gjë shumë e bukur që të varfërit ta akceptojnë shortin e tyre dhe ta ndajnë atë me vuajtjet e Krishtit. Besoj se vuajtja e njerëzve të varfër përbën një ndihmesë të madhe për pjesën tjetër të botës“.
Atë që do ta irritonte kjo logjikë, do të duhej të mbante parasysh se simboli i vënë në bazën e këtij religjioni është një instrument ekzekutimi.
Nënë Tereza theksonte vazhdimisht se sa e rëndësishme ishte që të varfërit të trajtoheshin me mjetet më të thjeshta. Ajo që të fascinon me këtë rast nuk është besimi i saj në këtë mënyrë trajtimi, por publikimi i kësaj metode vrastare kurimi në mënyrë jokritike nga mediat perëndimore. Mosndarja e qëllimshme e pacientëve të shërueshëm nga të pashërueshmit, në kombinim me dezinfektimin e pamjaftueshëm të shiringave dhe të veglave të tjera mjekësore, çon natyrisht në infekcione dhe në raste vdekjesh që do të mund të evitoheshin. Mirëpo Betimi i Hipokratit s’është veçse një zbulim paganësh. Tereza theksonte ndërkaq vazhdimisht se sa e rëndësishme për të ishte një „vdekje e bukur“. Mos është e bukur një vdekje pa dhimbje? Natyrisht që jo – një nga anekdotat më të dashura për Nënë Terezën ishin fjalët e një gruaje që po vdiste nga kanceri. „Jezusi po të puth“, - i paskësh shpjeguar ajo gruas që po përjetonte dhimbje të mëdha. „I thuaj atëherë që të mos më puth më“ – qenkësh përgjigjur gruaja. Histori të tilla në qarqet katolike gjithnjë janë të mirëseardhura për të bërë humor.