[ZARATUSTRA]

Mrekullia e Terezës
T’i kthehemi realitetit. Për ta shpallur të shenjtë Nënë Terezën duhej gjetur një mrekulli posthume (pas vdekjes). Kjo gjë u sigurua me të shpejtë në qytetin e vogël Dangram në trajtën e një indianeje të varfër me emrin Monika Besra. Një vit pas vdekjes së nënës së urdhrit kjo grua u ishte drejtuar motrave me dhimbje të mëdha në zonën e nënbarkut. Një medalion i murgeshës së mirë e kishte zgjidhur problemin e saj në çast – tumori në pjesën e poshtme të barkut ishte shëruar mrekullisht. Muaj të tërë kishte protestuar burri i saj kundër këtij versioni të ngjarjes: «gruaja ime është shëruar nga mjekët dhe jo nga mrekullia». Besra me të vërtetë kishte qenë paraprakisht në spital. «Kjo pandehmë mrekullie është një absurditet absolut dhe do të duhej mallkuar nga të gjithë», vlerëson mjeku që ka kuruar Besrën. Ajo kishte një të dalë madhësie të mesme mishi të egër në pjesën e poshtme të barkut, të shkaktuar nga tuberkulozi. Barërat që i ishin dhënë, e kishin zvogëluar cistën gjer në atë masë saqë pas një viti ishte zhdukur fare. Duhet shtuar ndërkaq se në qarqet intelektuale të Kalkutas nënë Tereza nuk gëzon ndonjë respekt të veçantë.
Për një qëllim të mirë ndërkaq, ndonjëherë edhe mund të jepen para, dhe kjo gjë bëri që së paku pikëpamja e burrit të ndryshonte me kohë, pak ditë para shenjtërimit. „Ishte mrekullia (e Nënë Terezës) që ndihmoi shërimin e gruas sime. Tani unë dhe fëmijët e mi në saje të murgeshave marrim një arsim, në kohën që mund t’ia lejoj vetes dhe blerjen e një copë toke. Gjthçka mori rrugë të mbarë.” Me pakëz PR-trajnim, Selku Murmu do të mësojë gjithashtu që këtë pjesë të historisë nuk duhet medoemos t’ua rrëfejë reporterëve.
Kush mendon për Agnesë-Gonxhe Bojaxhiun si për një shenjtore kontraverse, tregon se nuk e njeh fare historinë e kishës katolike. Me këtë rast nuk duhet kufizuar në shpalljen për të shenjtë e për të shëlbuem vetëm në kohërat moderne, duke marrë si shembull ta zëmë Hosemaria Escriva-n, themeluesin e shoqatës ultraortodokse „Pressure Group Opus Dei“, ose bekimin e kardinalit Stepinac nga Zagrebi, i cili pati mbështetur nga ana e tij vrasjen e 350 mijë serbëve nga ustasho-fashistët. Otoja i Korvinit pati shkruajtur në „Pfaffenspiegel“ (Pasqyra priftërore) më 1845 për „shenjtorët e dashur dhe të shenjtë“ puna kryesore e të cilëve, sipas tij, konsistonte në mposhtjen (bërjen zap) të tundimeve të tyre vetjake me ndihmën e formave të ndryshme të vetëkastigimit gjer në kastracion. Krahas këtyre, shenjtorët e parë preokupoheshin para së gjithash me çrrënjosjen e paganizmit të urryer. Shën Nikolla nga Myra, i njohur në ditët e sotme me kostumin e tij rrezatues nga reklamat për Coca-Cola, pati shkatërruar në kohën e tij tempuj të panumërt të hyjneshës pagane Diana – festa e saj bie më 6 dhjetor, për koinçidencë, princesha Diana ka lindur mu në këtë ditë. Edhe Shën Martini pati rrënuar shumë tempuj duke kositur njëkohësisht dhe shumë drunj të adhuruar nga besimtarët paganë. Ndërsa shenjtori Kyril nga Aleksandria urdhëroi, ose lejoi, vrasjen brutale të dijetares pagane me emrin Hypatia në vitin 415. Aq e shquar ishte ajo, saqë edhe vetë një dijetar i krishterë, si Sokrat Skolastiku, e pati lavdëruar me tone superlative si një grua të bukur, të mençur dhe të virtytshme.
Me qëllim që Hypatia të fshihej nga kujtesa kolektive, kisha zbuloi një tjetër shenjtore: Katerinën e Aleksandrisë. Kjo «zonjëz e re, e bukur, inteligjente, e ndërgjegjëshme dhe krenare“ (faqja e adhuruesve) paskësh jetuar më shumë se 100 vite përpara Hypatisë. Ajo i paskësh konvertuar paganët në krishterim dhe për këtë shkak qenkësh mbytur mizorisht. Pasiqë për ekzistencën e saj nuk u gjet dot asnjë dëshmi, në vitin 1969 ajo u fshi nga Kalendari i Përgjithshëm Romak. Ajo qe ndërkaq një shenjtore e dashur nga të gjithë për gjashtëqind vjet me radhë, dhe shumë të krishterë vazhdojnë ta nderojnë edhe sot.
Gjithsesi një histori e bukur.

Përktheu nga gjerm.BE

Burimi:http://www.top-channel.tv/forum/viewtopic.php?t=5559&postdays=0&postorder=asc&star t=15