[Zero Cool]

vijimi


Nacionalistët e Beogradit thonë:

“Serbët janë popull me tri fe:

- Serbë të fesë ortodokse, ku bëjnë pjesë serbët e Serbisë dhe serbët jashtë saj;
- Serbë të fesë katolike, ku bëjnë pjesë kroatët e Kroacisë dhe të Bosnjës e Hercegovinës; dhe
- Serbë të fesë myslimane, ku bëjnë pjesë myslimanët e Bosnjës e Hercegogvinës dhe të Sanxhakut (krahinë në Serbi dhe në Mal të Zi, e banuar nga popullsi me fe islame).

Armiqtë historikë të serbëve – Vatikani, Berlini, Vjena dhe agjenti i tyre – Tito, prej një populli (serb) kanë krijuar tre kombe: kombin serb, kombin kroat dhe kombin mysliman. Prej një shteti serb, kanë krijuar tre shtete: Serbinë, Kroacinë dhe Bosnjën e Hercegovinën. Që të tre popujt flasin një gjuhë të vetme – serbisht.
Natyrisht, serbë janë edhe malazeztë. Sllavo-maqedonasit ndërkaq, janë përzierje serbo-bullgare, në çdo çast të gatshëm për t’u serbizuar. Vetëm sllovenët nuk janë serbë. Mirëpo, s’kanë ku ikin nga Serbosllavia, ngase do t’i i gëlltiste faktori gjerman. Hungarezët e Vojvodinës, duke qenë të kulturuar, lehtë do asimilohen. Shqiptarët ndërkaq, janë trup i huaj dhe të egër. Zgjidhje për ta është – deportimi përtej Bjeshkëve të Nemuna, drejt Anatolisë.

Të njëjtin problem e kanë edhe shqiptarët. Ndahen në tri fe: myslimane, ortodokse dhe katolike. Mirëpo, askujt nuk i shkoi ndërmend që prej tyre të krijojë tre kombe, përkatësisht tre shtete. Në saje të miqve të tyre - Vatikanit dhe faktorit gjerman, shqiptarët sot janë një komb unik dhe kanë një shtet kombëtar – Shqipërinë”.

* * *

Serbët janë mashtrues të mëdhenj, ndërsa politika serbe është djallëzore.

Në Evropën e krishterë hiqen si njëfarë mburoje e kryqit nga rreziku islam që vjen prej boshnjakëve dhe prej shqiptarëve, ndërkaq në botën arabe dhe islamike hiqen si miq të mëdhenj të arabëve, përkatësisht të myslimanëve.
Para vendeve arabe, përkatësisht islamike serbët hiqen si trashëgues të Jugosllavisë së Titos, duke e paraqitur Serbinë si një ndër vendet më të rëndësishme të Lëvizjes së të painkuadruara. Në vendet arabe që shquhen për politikë antiamerikane, diplomacia serbe e paraqitet Serbinë si një viktimë të aspiratave imperialiste amerikane, e gatshme për t’i bërë ballë Uashingtonit, në synimet e tij dominuese. Aktualisht, eksponent i kësaj politike dhelpërake dhe mashtruese është ministri i Punëve të Jashtme i Serbisë – Vuk Jeremiqi. Ky ministër që hiqet serb i madh, nga vija e nënës është mysliman. Poeti malazez Petar Petroviq Njegosh (1812-1851) thotë: Më i keq është i turqizuari (turkoshaku) sesa turku vetë.
Me fjalë të tjera, lidhur me islamizmin serbët luajnë lojë të dyfishtë: Nëpër kancelaritë evropiane thonë se janë mburojë e kryqit në rajon dhe në kontinent nga islamizmi boshnjak dhe shqiptar. Ndërkaq, në qendrat myslimane hiqen si miq të mëdhenj të botës arabe dhe islamike.
Diktatorët e mëdhenj të vendeve arabe, përkatësisht islamike të cilët, në shtetet-familje kanë sunduar me dekada, si p.sh. Gadafi, Asadi, Mubaraku etj. kanë qenë miq të mëdhenj të Serbisë. Një ndër miqtë më të mëdhenj të Serbisë sot është edhe Irani i Ahmadi Nexhadit.

Serbët luajnë edhe me letrën e ortodoksizmit. Me deklaratën e Dobrica Qosiqit: Në Ballkan kemi të bëjmë me komplotin e Vatikanit dhe të protestantëve kundër ortodoksizmit, serbët pretendojnë të zgjojnë nga gjumi edhe ariun e veriut – Rusinë e Putinit dhe të Medved-evit.

* * *
Serbët dhe faktori gjerman - Sipas serbëve, kundërshtari historik kryesor i ideologjisë kombëtare serbe është faktori gjerman.
Pas luftës ruso-turke (1877-1878) u nënshkrua në Shën-Stefan (lagje e jashtme e Stambollit) Traktati i Shën-Stefanit (1878) - famëkeq për kombin shqiptar. Sipas këtij traktati, vendet sllave si Serbia, Bullgaria dhe Mali i Zi zgjeroheshin në dëm të tokave shqiptare. Mirëpo, krijimi i shtetit të madh sllav në Ballkan ishte në kundërshti të plotë me interesat e faktorit gjerman. Austro-Hungaria dhe Anglia e kundërshtuan këtë marrëveshje, ndaj më pas u mblodh Kongresi i Berlinit (1878).
Në Luftën e Parë Botërore faktori gjerman humbi. Më 1918 lindi krijesa artificiale Jugosllavia e Versajës. Sistemi i Versajës i ngritur nga Franca pas Luftës së Parë Botërore, me të filluar Lufta e Dytë Botërore (nga nazistët gjermanë) - u shemb. Bashkë me të, u shpërbë edhe Mbretëria Serbosllave
Më 1943, komunistët e Titos, në Mbledhjen II të AVNOJ-it (KAÇKJ) i vunë themelet e Jugosllavisë avnoj-iste. Më 1991 edhe kjo kreaturë kominterniste mori teposhtëzën. Gjermania - tanimë e bashkuar - pa nguruar fare, e mbështeti shkëputjen e Sllovenisë dhe të Kroacisë. Serbosllavia u tret si flluskë sapuni.
Sipas nacionalistëve serbë, shkaktarët kryesorë dhe të përhershëm të tragjedisë serbe janë Vatikani, Berlini, Vjena, CIA si dhe agjenti i tyre – Josip Broz Tito.

* * *

Rivalitetet e fuqive të mëdha ndaj rajonit – Në rajonin e Ballkanit, në një moment të caktuar, mund të ndeshen interesat: e BE-së, të Uashingtonit, të Moskës, deri edhe të Kinës së largët. Jashtë kësaj loje, me miratimin e SHBA-së, nuk do të mbetej as Turqia, si fuqi rajonale ambicioze.
Serbët janë ngatërrestarë të mëdhenj. Koketojnë me të gjitha fuqitë mëdha: Synojnë të bëhen anëtarë të BE-së; kanë kontakte me Uashingtonin; rusët i konsiderojnë aleatë të natyrshëm; vendosin lidhje të ngushta me Kinën Nga kjo del se politika e Beogradit është joparimore, shantazhuese, destruktive, destabilizuese dhe luftënxitëse. Beogradi synon të përfitojë nga rivalitetet fuqive të mëdha ndaj rajonit. Sipas Beogradit, Serbia ka pozitë gjeografike strategjike, ndaj ajo fuqi që e shtie në dorë Serbinë, e vë nën kontroll tërë rajonin. Midis BE-së, SHBA-së, Rusisë dhe Kinës serbët do të përcaktoheshin për atë fuqi e cila:

- Do ta njihte rolin dominues të Serbisë në një pjesë të rajonit; dhe
- Do t’i realizonte interesat kombëtare të Serbisë.

Synimet kombëtare të Serbisë, historikisht kanë qenë në kundërshti të plotë me interesat e Berlinit. Sot janë në kundërshti totale edhe me interesat e Uashingtonit. Faktikisht, Serbia nuk mund të mbështetet në këto dy qendra politike të vendosjes. Rusia ndërkaq, nuk ka kapacitet të mjaftueshëm t’i përmbushë ambiciet joreale të serbëve. Kina, me ekonominë në rritje, pritet të bëhet fuqi globale. Ndonëse larg Ballkanit, ajo mund të shfrytëzojë kontradiktat e Serbisë me Perëndimin, por edhe qëndrimin jo mjaft aktiv të Moskës ndaj zhvillimeve në rajon. Kjo fuqi imperiale potenciale, nëpërmjet Serbisë grindavece, në një të ardhme jo fort të largët, mund të aspirojë praninë e vet në rajon.
Megjithëkëtë, ëndrra e Serbisë për ta shndërruar gadishullin në fuçi baruti nuk do të realizohet kurrë.

Sipas kryetarit të Serbisë – Boris Tadiqit dhe kryeministrit ultranacionalist sllavo-maqedonas – Nikola Gruevskit, integrimi në strukturat euro-atlantike, sa është interes i Serbisë dhe i Maqedonisë, po aq është edhe interes i BE-së dhe i Uashingtonit. Po qe se nuk do të na pranoni në BE (apo në NATO) pa kusht, do të hidhemi në gjirin e mëmë Rusisë, po edhe të Kinës. Vdekjen do ta sjelli në skenë – kishte Shekspiri.

Serbëve nuk u është bërë vonë, që për shkakun e tyre, të jenë ndeshur ushtarakisht, edhe fuqitë e mëdha. Por ata duhet ta dinë se asnjëherë në histori fuqitë e mëdha nuk e kanë filluar luftën kundër njëra-tjetrës, për shkak të interesave të popujve të vegjël. Të vegjlit mund të kenë qenë pretekst për konflikt, por jo edhe shkak i mirëfilltë lufte. Synimet serbe për t’ia vënë zjarrin rajonit dhe për ta parë në flakë Ilirinë s’kanë për t’u sendërtuar.

Shqiptarët kanë rastin historik të papërsëritshëm të faktorizohen dhe të luajnë një rol më të rëndësishëm në rajonin e Evropës Juglindore. Për t’u faktorizuar, shqiptarët duhet të plotësojnë disa kushte themelore:

- Të shkëputen përgjithmonë nga ndikimi turk, arab dhe persian;
- Të pushojnë së funksionuari me mikrovlera, me mikrostruktura dhe me mikrosisteme;
- T’i rikthehen familjes perëndimore, së cilës i takojnë natyrshëm, që nga Barleti dhe Buzuku e deri në ditët tona.