[Studenti1]

Veta vetëm tetëdhjetë,
pranuan fen e vërtetë.
Ardhi rrebeshi, i mbyti,
pastaj u shtuan së dyti.
A pak ka hequr Jakubi,
Jusufi, Luti, Ejubi?
Ibrahimi prej Nemrudit,
prej atij shpirt-keq makutit?
Sa hoqi, sa e munduan,
shpirtin, zëmrën ia lënduan.
Apo Musai nuk ka hequr,
me vjetë është përpjekur.
Me të vëllanë Harunë,
sa vojti me Firaunë?
Zekerijanë, Jahjanë,
nuk i sharruan, i vranë?
A Isanë s e trapitën?
Për tri zollota s e shitën?
As tre vjet me ta s i mbushi,
që çështjen e di sikushi.
Po të shihni historinë,
e gjeni krejt Arebin,
e përunjur drejt Ahmedit, (a.s)
ndënë hijen e Profetit.
Asnjë profet sa ish gjallë,
si Muhammedi (a.s) s ka dalë.
Me një ummet fort të shtuar,
edhe aqë i fituar.
Atë qysh të mos e donin?
E qysh të mos e lëvdonin?
Kurse i shpëtoj nga zgjedha,
edhe i zbuti si kedha.
Nuk e shitnë si Isanë,
por për të shpirtin e dhanë.
Të mos e donin nuk vdisnin,
për ahiret një send prisnin.
Me tjatër sy par e kishin,
krejt therorët e tij ishin.
Krah më krah tok kur luftonin,
kurrë nuk e tradhëtonin.

Marrë nga libri i Hafiz Ali Korçës “Historia e shenjtë”