[lovely]

vazhdim...




U lodha. U lëshova. Qeni vazhdonte ulërimën pas portës prej hekuri. Ku të endesha? Ç’do bënte im bir deri nesër pa ndihmën time? Po Endrin e vogël, kush do ta ndihmonte për detyrën e gjuhës? Fërkova lekët në çantë. Po të kthehesha e të vija të nesërmen, do shpenzoja. Po të rrija në ndonjë hotel, nuk kisha shumë parà. Njerëz nuk kisha në Tiranë. As të njohur të vjetër, as të rinj. Pashë vendin rreth e rrotull. Bar dhe lëndinë e gjelbër deri në fund, ku fillonte rruga. Në udhëkryq dallova kabinën telefonike. Një shitës çikërrimash ulur në cep, mbante një kartë. E mora dhe formova numrin e shtëpisë sime. Doli Endri.
- Alo?
- Endri?
- Ma’!
- Mami nuk vjen dot, nuk munda ta takoj. Do ta pres nesër! Mos u bëni merak! Kujdes vëllanë!
E mbylla. Iku një pesëqindshe. Mbetën vetëm lekët e rrugës së kthimit. Goja më ishte tharë. Ndjeja brymën e bardhë deri te buzët. Hidhësirë. Nuk e shmangia dot. U enda kot më kot, rrugëve deri sa pashë diellin të thyhej në perëndim. Bëra rrugën e kthimit. U struka në një qoshe të shkretë, ku ishte harruar një gëmushë me bar e ferra. Ndoshta kthehej! Këtu do rrija. Deri nesër. Duhej. Për tim bir.
Merjemen do ta kishte marrë malli për mua. Pa e kuptuar, u mbërtheva nga një dremitje e ëmbël dhe e butë. Sa e gjatë ishte kjo ditë. Po nata si do shtyhej? Frikë nuk kisha. As ftohtë. Ishte fund vere. Bënte zagushi.
Një zhurmë makine më ngacmoi. Vezullonte e zeza në tërë kupolën e saj. Frenoi para shtëpisë së Merjemes. Instikti i hallit më shtyu drejt saj. Një burrë i gjatë, u vërtit në anën tjetër dhe hapi derën. Doli. Ishte. Jo, nuk ishte Merjemja. Një grua e hajthshme. Me flokë të krehur bukur. Fustan mbremjeje të gjatë. Dekolteja shkëlqente marramendshëm pas dritës së makinës. Këpucë të larta. Ishte ajo. U nguta. I thirra:
-Merjeme! Memè!
Ajo u tremb. Bëri të kthente kokën. U step. Buzëqeshi prej largësie. Unë e ndjeva. Doli një burrë i fryrë prej makine. I shëndoshë. Veshur. Merjemja iu avit dhe e puthi në buzë. Burri i kapi belin. E mbështolli. Kukurisje. Fashë drite që fikej para syve të mi. Vështroja. E përfshiu në një puthje të ngutur. Hyri sërish në makinë.
- Merjeme! Merjeme! – isha afruar shumë. Me një dorë vazhdoja të fshija rrudhat e fustanit.
- Meri, ku do e lëmë për nesër, shpirt!
Zëri i burrit nga brenda makinës më shkundi. Mos jam ngatërruar? Edhe mundet. Janë njëzetë e një vite në mes.
- Merjeme! Jam Lila!
Ajo u kthye vetëm pasi u sigurua që makina iku.
- Lila! Ah, Lila Kostreni! Si je, Lila!- më zgjati dorën. Vetëm dorën. Morrthi i vjetër ishte mbuluar nga unaza pa fund. Largësi kilometra mes nesh. Akullnajë. E ndjeva.
- Unë jam Meri tani, emri i vjetër nuk shkon fare. Si je Lila? Po Dritën e ke takuar? Je në Tiranë me shtëpi? Sa mirë! Eja brenda! Flasim më rehat!
Më buçiti koka nga një: “ Baba çan dru. Nënën e lashë pa qejf. Lulja mund të fejohet. Vështirë sa s’ka!”, por s’ishte as vendi, as koha për ta pyetur tani.
E folur e bukur. Veshur bukur. Meri. Të gjitha këto m’u ngatërruan kur citofoni sërish lëshoi një avullnajë zëri nga brenda. Gishti tregues i Merjemes fshehur në manikyr blu. Qeni e njohu. Nuk lehu. Dera u hap si me komandë dhe hymë brenda. Unë ndiqja hapat e saj. Shkallë pas shkalle. Derë pas dere. Xham pas xhami. Sallon pas salloni. Një grua qëndronte në mes të shtëpisë. Priste.
- Na servir diçka, Marianë! Çfarë preferon, Lila? Një sheri? Një vodkë me limon? Një skoç më mirë, të mbledh! Me aromë portokalli! Edhe akull, Marianë!Ah, më mirë një xhoni! E ka sjellë Baçi nga Zvicra para dy javësh. Provoje! Do të pëlqejë!
-S’ka gjë, s’ka gjë! - U shova grimcë pas grimce. U ula duke mos e menduar thellësinë në një kolltuk të errët. - Një kafe, mjafton!”
Mariana, u zhduk pas një dere xhamash. Merjemja u kthye nga unë.
- Pa hë, ç’na thua, e dashur! Sa kohë ka kaluar! Eh, rinia!
- Merjem….!Meri!…Memè, më thuaj, të gjitha të tuat janë?
- Po, moj zemër, të miat! Baçi është ministër tani. Besoj e di. Jemi rregulluar mirë. Jetë e lodhshme. Mbrëmje. Pritje. Përcjellje. Nuk ia dal dot. E kam kohën gjithmonë mangut. Puna në Presidencë më ka dërrmuar. Me përgjegjësi. Mirë që s’kam edhe ndonjë fëmijë ndër këmbë!
- Fëmijë! Ah, Memè, unë për këtë kam ardhur. Kam një hall! Ç’fëmijë keni?
- Dy djem, janë jashtë, studiojnë. Nuk kthehen. Janë mirë. Njëri në Amerikë. Tjetri në Suedi.
M’u kujtua Ani. U drodha. Malli më turbulloi. Meraku. Ankthi.
- Merjeme, unë e kam një hall të madh!
Erdhën pijet. Mora një gotë. Me bisht të gjatë. E vështirë për t’u pirë.
- Gëzuar, e dashur Lilë!
- Për të mira, Merjeme! Gëzuar! Në dasmë të fëmijëve!
- Lila, e kam ndërruar emrin. Meri, më mirë, hë, si thua?
- Po, po! Shumë mirë!- u turpërova dhe ula sytë sikur të kisha vjedhur vështrimin e Merjemes para njëzetë vjetësh.
- E kam një hall, motër! Im bir, Ani, pas një aksidenti, ka dërrmuar kockën. Një operacion jashtë e shpëton. Nuk di ku të trokas për një vizë. Për një rekomandim. Për ca parà.
- Ah, këta djemtë e sotëm! Po pse i jep makinës ashtu, xhanëm! Mos të pi gjë, Lila? Bjeri prapa!
- Merjeme, -zëri im u zemërua në çast, - e përplasi një makinë, kur kthehej nga shkolla. Ani im nuk pi!- dhe përplasa gotën me bisht të gjatë mbi xhamin e tavolinës. Trokëllimë. Marjana dëgjonte nga një kështjellë me gota, pije e xhama verbues në kënd të sallonit të madh.