[Giovanni]

Gjakimi dhe nevoja per lumturi gjithsesi jan kerkes dhe deshir themelore per gjdo njeri. Njerzit ja paraqesin njeri - tjetrit urimet dhe deshirat pikrishte me kete fjale te thjeshte ME FAT fjal e vogel por me vlere.
Vite me pare kur kam dal nga shtepija askush nuk me ka uruar fat, jam lindur ne kosove ( Peje ) ku edhe kam kaluar femirin time, si femij kam vuajtur shume sepse babai me rahte gjdo dite e nuk e di pse ?? Ne vend te mengjesit, drekes dhe darkes une hangsha shuplaka.
Pas shume lotve vendosa qe te iku nga shtepia, ishte vera e vitit 1995 kur kam dal nga shtepija fillimisht mendoja te shkoja ne Prishtin por ne Pr. pash qe nuk kishte shume dallim nga Peja vendosa te shkoja diku tjeter pa ditur se ku do te perfundoja kam udhtuar me tren disa dite, kam ndrruar trene te ndryshme zbritsha nga njeri e hypsha ne tjetrin me ne fund kam zbritur ne nje shtet qe nuk e dija se cili ishte. Arsyja e qendrimit ne kete shtet eshte se me ka pelqyer stacioni sepse kur u ulsha dhe shtrija doren time te vogel me jepshin para dhe ketu e kam kuptuar se nuk isha ne Kosov sepse parat qe mi falshin nuk ishin DINAR.
Nje mbrenje nje Zonje qe punonte ne nje kiosk e cila me shihte gjdo dit ne stacion eshte afruar dhe ka folur me mua ajo fliste une qeshja sepse nuk e kuptoja fare, me ka marr per dore e me ka derguar ne shtepin e saje ku jetonte me burrin dhe nje vajz te vogel, me kan shiquar si femiun e tyre me kan derguar ne shkolle ku shume shpejt e kam mesuar gjuhen dhe me ne fund kam kuptuar qe isha ne Zvicer.
Nje bremje ju kam tregur shkakun se pse ndodhesha ne stacion ata duke qajtur nga tregimi im me perqafuan.
Ne kete familje kam qendrûar 5 vite, ne vitin 2000 i kam falenderuar per ndihmen qe ma kishin dhene ata ma kan gjetur nje banes keshtu kam filluar te jetoj ne vetmi, po ne te njejtin vit jam regjistruar ne fakultetin e Arkitektures. Jeta mu be me e veshtir sepse punojsha dhe studiojsha por punet me ecshin mire.
Tani jam 23 vjeqar dhe jam ne vitin e katert te studimeve ku deri me tani po me shkojne shume mire. Ne fakulltet jam asistent i nje proffesori i cili ne veren e vitit 2003 per projektimin e disa rrugve duhej te shkonte ne Kosove dhe pa ditur se une jam i lindur ne Kosove me tha se duhet te shkoja me te per ta ndihmuar.
Kthimi ne Kosove pas shume viteve ishte i veshtire sepse nuk me priste askush dhe nuk shkoja ne shtepin time por ne Hotel. Kemi qendruar nje muaj por nuk kam treguar se isha kosovar. Pasi qe perfunduam punet u bem gati per tu kthyer ne CH ne airoport kur shisha shme prinder qe pershendetshin femit e tyre, kam filluar te qaj proffesori me pyeti se c' kisha une i thash qe po me pelqen shume Kosova.
Tani kam filluar te mendoj familjen time te vertete e cila nuk din asgje per mua qe nga viti 1995 ndoshta mendojn qe jam i vdekur, por nuk kam forc qe te shkoj pasiqe gjate ketyre viteve nuk ju kam bere asnje telefonate.
E di se fai eshte tek une sepse nga frika se mos po me zbulon ndokush e kam fshehr identitetin tim, edhe pse ka shume studente shqiptar nuk kam folur kurr ne gj. shqipe edhe pse ndonjeher gjat bisedave te tyre ne shqip me kan shajtur nuk kam reagar fare.
Kete vere do te shkoj prap ne Kosov por kesaj radhe do te shkoj ne shtepi e jo ne Hotel, eshte pak veshtir te shkoj pasi qe tani nuk mbaj me mbiemrin e tyre.