Dardania.de - Shiko Postimin Tek

**Murgesha** · 21-11-04, 01:44

Ishte një ditë Marsi.
Ato ditë zemra ime lëngonte, kërkoja diçka përtej mundësive të mia, dhe pasi nuk mund ta arrija, nuk ndjehesha aspak mirë.
Ishte ora 10 paradite, e unë duhej të shkoja në orë të mësimit.
Atë ditë kishim Histori të Letërsisë Shqiptare. Edhe pse e doja shumë këtë lëndë dhe e studioja me zell, prap se prapë më mungonte dëshira që të shkoj në orë.
Profesori që na ligjëronte ishte shumë i përmbajtur, spjegonte shumë thatë dhe nuk na e bënte interesant orën.
Ama duhej patjetër të jem aty, se në mungesë të literaturës merrnim spjegime me shkrim. Më vinte gjynah për dorën që do lodhej duke shkruar.
Po mendoja për këto gjëra dhe as që e vërejta se vetëm kisha hyrë në lokalin e shkollës.
Më duhej të ngjitja shkallët për tu gjend në katin e dytë.
Nuk e di as vetë pse e ngrita kokën duke ngjitur shkallët, por një forcë e paspjegueshme po komandonte me mua. Në krye të shkallëve pash një palë sy. Sy të gjelbër të qelur e të qeshur që kishin magjinë e tërë botës.
Vallë kishin magnet ata sy që nuk po mundja ta largoja shikimin???
Po këmbët çkanë që janë bërë të rënda e nuk lëvizin????
E zemra, zemra mos u çmend vallë që po rrah me kaq forcë???
Po vallë pse ata sy nuk zbresin shkallëve te poshtë, pse rrijnë të palëvizur e më vështrojnë??
Sa kohë kaluan në këtë gjendje kurr në jetë nuk kam mundur ta kuptoj??
Dhe, dhe pas një shekulli më duket ula kokën dhe fillova të ngjes shkallët, kur më ndali zëri më melodioz që ndonjëherë e kam ndëgjuar.
-Ju lutem a mund të më ndihmoni diçka???
Mundohem të flas, por zëri më tradhton dhe nga goja ime del një belbëzimë apo një akord fjalësh të pa kuptimta.
-Pppo poo ssi jjo. Urdhëroni!!!
Ngrej kokën dhe e shoh prapë në sy, dhe prap një drithërimë më kaplon trupin. Pyes veten çka dreqin kam që e kam humb kështu kontrollin??
-Unë po kërkoj lokalin dramatik.
Vet me vete.
Mua më dramatizove kokën e po kërkon lokal dramatik.
-Po i thashë tani po të përcjell gjer atje.
Harrova se kisha orë mësimi, harrova monotin që më paraqiste ajo orë, ika ti ndihmoj atij. E më shumë vetes, se e ndjeja thellë në vete se pikërisht afër tij doja të isha në atë moment.
Dhe kam një jetë që jam afër tij, deri në pafundësi planifikojmë.

21-11-04, 01:44	#5
Murgesha Administratorët Anëtarësuar: 24-10-03 Vendndodhja: Diku nëpër botë.... Postime: 40,346	Ishte një ditë Marsi. Ato ditë zemra ime lëngonte, kërkoja diçka përtej mundësive të mia, dhe pasi nuk mund ta arrija, nuk ndjehesha aspak mirë. Ishte ora 10 paradite, e unë duhej të shkoja në orë të mësimit. Atë ditë kishim Histori të Letërsisë Shqiptare. Edhe pse e doja shumë këtë lëndë dhe e studioja me zell, prap se prapë më mungonte dëshira që të shkoj në orë. Profesori që na ligjëronte ishte shumë i përmbajtur, spjegonte shumë thatë dhe nuk na e bënte interesant orën. Ama duhej patjetër të jem aty, se në mungesë të literaturës merrnim spjegime me shkrim. Më vinte gjynah për dorën që do lodhej duke shkruar. Po mendoja për këto gjëra dhe as që e vërejta se vetëm kisha hyrë në lokalin e shkollës. Më duhej të ngjitja shkallët për tu gjend në katin e dytë. Nuk e di as vetë pse e ngrita kokën duke ngjitur shkallët, por një forcë e paspjegueshme po komandonte me mua. Në krye të shkallëve pash një palë sy. Sy të gjelbër të qelur e të qeshur që kishin magjinë e tërë botës. Vallë kishin magnet ata sy që nuk po mundja ta largoja shikimin??? Po këmbët çkanë që janë bërë të rënda e nuk lëvizin???? E zemra, zemra mos u çmend vallë që po rrah me kaq forcë??? Po vallë pse ata sy nuk zbresin shkallëve te poshtë, pse rrijnë të palëvizur e më vështrojnë?? Sa kohë kaluan në këtë gjendje kurr në jetë nuk kam mundur ta kuptoj?? Dhe, dhe pas një shekulli më duket ula kokën dhe fillova të ngjes shkallët, kur më ndali zëri më melodioz që ndonjëherë e kam ndëgjuar. -Ju lutem a mund të më ndihmoni diçka??? Mundohem të flas, por zëri më tradhton dhe nga goja ime del një belbëzimë apo një akord fjalësh të pa kuptimta. -Pppo poo ssi jjo. Urdhëroni!!! Ngrej kokën dhe e shoh prapë në sy, dhe prap një drithërimë më kaplon trupin. Pyes veten çka dreqin kam që e kam humb kështu kontrollin?? -Unë po kërkoj lokalin dramatik. Vet me vete. Mua më dramatizove kokën e po kërkon lokal dramatik. -Po i thashë tani po të përcjell gjer atje. Harrova se kisha orë mësimi, harrova monotin që më paraqiste ajo orë, ika ti ndihmoj atij. E më shumë vetes, se e ndjeja thellë në vete se pikërisht afër tij doja të isha në atë moment. Dhe kam një jetë që jam afër tij, deri në pafundësi planifikojmë.