[lirik]

Nuk me len e pa fuqishmja ime
e koha e brishtë qe me rrin mu ne zemer
jam viktimë e kurthave neper shum damarë
butesitë nuk mi lan forcat të rriten
as te flasin artet me gjeniale
viktime jam e ketyre gjygjeve e para gjygjeve
zemren time nuk e sundoj dot
habitem sa i pa force jam para ketyre brigjeve
e kur dal ne disa shtigje me lot
e pa fuqishmja ime
nuk me len dot
e frejt me pendime
si dje si sot
terheqin andej e kendej mendjen time
jo nuk e them dot
se qk a jan keto drejtime
kot po mundohem te shprehem kot
nuk e din a s penda ime
nuk e thot dot
as shprehja ime
ndoshta jam skllav i llojit
se as fjala ime prangat si thyen
qfar esht ky shekull i ketij sojit
me plot shprehje
neper hamendjet e meditimet e mia
qe thyen e perthyen
fjalen time
neper gjith keto ndjenja qe nuk pershkruhen
e te pa thenurat me mbajne rob
q- jan keto meditime
nuk di si thuhen
nuk di nga njeher neper fjale pse mbetem rob
edhe te pa thenurat e mia po druhen

kureshtjet nuk po kryhen
oqeanet e shpirtit nuk pershkruhen
sa shum sasi te medha
nga fjala ne fjalë po perthyhen
hestjet e mia
e qellim te pa thenurat
neper vetveten time pa ja nda
ato nuk u than
por ne mbrendine time ndertuan shum kala
poetin fjalet e mbajne
e fjala krejt nuk u tha

autori xhelal ferizi

__________________