[~AnnA~]

Paqja dhe drejtësia që i solli Palestinës kalifi Omer

Jeruzalemi ishte kryeqyteti i çifutëve deri në vitin 71 p.e.s. Në atë vit Ushtria Romake u lëshua në një sulm të gjerë mbi çifutët dhe i përzuri ata nga zona pas një egërsie të paparë. Pasi nisi koha e diasporës çifute, Jerusalemi dhe zona për rreth e tij po shndërroheshin në një vend të braktisur.

Sidoqoftë, Jeruzalemi u bë përsëri qendër interesash me pranimin e Krishterimit në kohën e perandorit romak Kostandinit. Të krishterët romakë ngritën kisha në Jerusalem. Ndalimet ndaj çifutëve për tu vendosur në atë zonë u hoqën. Palestina mbeti territor romak (bizantin) deri në shekullin e 7-të. Persët e pushtuan rajonin për një kohë të shkurtër, por më pas bizantinët e rimorën atë.

Një pikë e rëndësishme kthese në historinë e Palestinës ndodhi në vitin 637, kur ajo u mor nën kontroll nga ushtritë e Islamit. Kjo nënkuptonte lindjen e një periudhe paqeje dhe harmonie në Palestinën, e që kishte qenë për shekuj skena e luftërave, shpërnguljeve, grabitjes dhe masakrave dhe që kishte njohur vrazhdësinë gjithnjë me ndryshimet e shpeshta të qeverisjeve. Ardhja e Islamit përbënte nisjen e një epoke të re, kur njerëzit e besimeve të ndryshme në Palestinë, do të mund të jetonin në paqe e harmoni.

Palestina u mor nga Omeri, kalifi i dytë pas vetë Profetit. Hyrja e Omerit në Jerusalem, tolerance e jashtëzakonshme, pjekuria dhe urtësia që ai tregoi ndaj njerëzve të besimeve të ndryshme, paraqisnin fillimin e epokës së bukur që po niste. Historiania Britanike dhe specialistja e çështjeve të Lindjes së Mesme, Karen Armstrong, në librin e saj "Lufta e Shenjtë" marrjen e Jerusalemit nga Omeri, e përshkruan kështu:

Kalifi Omer hyri në Jerusalem hipur mbi një deve të bardhë, i shoqëruar nga një magjistrat (zyrtar) i qytetit, patriarku grek Sofroni. Kalifi kërkoi të dërgohej menjëherë në Malin e Tempullit dhe u përul në lutje në vendin ku shoku i tij, Profeti Muhamed kishte kryer Udhëtimin e tij të Natës. Patriarku pa i tmerruar: kjo, mendoi ai, duhej të ishte përbaltja e shkretisë që profeti Daniel kishte parathënë se do të hynte në tempull; ky duhet të jetë Antikrishti që do të lajmërojë afrimin e Ditëve të Fundit. Pastaj Omeri kërkoi të shihte faltoret e krishtera dhe ndërsa ishte në Kishën e Varrit të Shenjtë, koha për lutjet myslimane ishte afruar. Patriarku e ftoi atë me mirësjellje që të falej aty ku ishte, por Omeri kundërshtoi me të njëjtën mirësjellje. Nëse ai do të përulej për t'u falur në kishë, shpjegoi ai, myslimanët do të dëshironin të nderonin kujtimin e kësaj ngjarjeje duke ngritur aty një xhami dhe kjo do të thoshte se ata do të duhej ta prishnin Varrin e Shenjtë. Në vend të kësaj, Omeri shkoi të lutej pak më larg se kisha dhe në drejtim të kundërt me Varrin e Shenjtë ku edhe sot gjendet një xhami e vogël, kushtuar kalifit Omer.

Xhamia tjetër e madhe e Omerit u ngrit në Malin e Tempullit për të shënuar çlirimin mysliman, bashkë me xhaminë Aksa, e cila përkujton Udhëtimin e Natës të Muhamedit. Për vite të tëra, të krishterët kishin përdorur anën e tempullit të shkatërruar çifut për të mbledhur mbeturinat e qytetit. Kalifi ndihmoi me duart e veta myslimanët që të pastronin plehrat dhe myslimanët aty ngritën dy faltore për të vendosur Islamin në qytetin e tretë më të shenjtë në botën islame. (1)

Me pakë fjalë, myslimanët i sollën 'qytetërimin' Jerusalemit dhe të gjithë Palestinës. Në vend të besimeve të egra që nuk tregonin respekt për vlerat e shenjta të njerëzve të tjerë dhe që i vrisnin ata vetëm për shkak të ndryshimeve në bindjet fetare, aty mbretëroi drejtësia, toleranca dhe kultura e moderuar e Islamit. Pas marrjes së Palestinës nga Omeri, myslimanët, të krishterët dhe çifutët jetuan së bashku në paqe e harmoni në atë vend. Myslimanët kurrë nuk përdoren dhunën për ti detyruar njerëzit të ndërrojnë fenë, ndonëse disa jomyslimanë e pranuan këtë fe me vullnetin e tyre të lirë.

Paqja dhe harmonia në Palestinë vazhdoi po aq kohë sa edhe Myslimanët qeverisën me rajonin. Sidoqoftë, në fund të shekullit të XI, një pushtues nga jashtë hyri në rajon dhe toka e qytetëruar e Jerusalemit barbarisht dhe pamëshirshëm u plaçkit, në mënyrë të paparë kurrë më parë. Këta barbarë ishin Kryqtarët.

Një dëshmi historike e tolerancës Myslimane ndaj të Krishterëve: Kubja Myslimane e Gurit pranë Kishës së Krishterët.
Vazhdon...