[Urata]

Pjesa VII



Kritikë: Rugova dhe kundërshtarët e tij



Ibrahim Rugova është personaliteti politik shqiptar që ka pasur më së shumti kundërshtarë politikë dhe më së paku kundërshtarë personalë në Kosovë. Si politikan ai kishte shkaktuar një ragim të fuqishëm të kundërshtarëve të tij. Në përgjithësi të gjithë të "majtët" në Kosovë, por më së shumti ata në Shqipëri ishin grupuar për ta denigruar dhe mënjanuar Rugovën nga skena politike. Këto grupime antirugovë kishin bërë llogaritë se "Vetëm një angazhim sasior dhe "cilësor" intrigues kundër Rugovës dhe përsonalitetit të tij politik, mund ti sillte liderit shqiptar të Kosovës fundin e karrierës politike". Në Shqipëri autorë, skenaristë dhe regjizorë të betejave antirugovë kishin qenë kryesisht presidenti i vendit, Rexhep Mejdani, kryeparlamentari shqiptar, Skënder Gjinushi, minsitri i Jashtëm, Paskal Milo dhe në prapaskenë kishte vepruar me djallëzitë e njohura të tij, Fatos Klosi. Fatos Nano më shumë njihet si formulues i politikave antishqiptare, me të cilat nuk pajtohej Rugova, sesa formulues i recetave praktike për ta injoruar, luftuar dhe likuiduar liderin e pakontestueshëm të Kosovës. Por këto politika të tij në favor të Beogradit përbënin thelbin e lëvizjeve praktike që i ndërmerrnin Mejdani, Gjinushi, Milo, Klosi e të tjeë në përplasjet me politikën dhe filozofinë e Ibrahim Rugovës.

Në Kosovë grupin teatror dhe njëkoësisht komik të kundërshtarëve të Rugovës e udhëhiqte akademiku Rexhep Qosja. Ky ushqente gjithashtu regjizorët e Tiranës zyrtare me skenarë shtesë në përpjekjet e përbashkëta për eleminimin e Rugovës dhe të rolit të tij në proceset e zhvillimeve politike e nacionale në Kosovë. Qosja pritej dhe përcillej në presidencën shqiptare dhe vilat e ish-diktatorit shqiptr si një pasha, nga ku të gjithë duhej të hynin e të dilnin me "këshillat e plakut akademik" për fatet e Kosovës, të cilat, sipas Qosjes, "më së paku i përfaqësonte filozofia politike e Ibrahim Rugovës".

Eshtë me vend të vihet në dukje se e njëjta skemë ishte formuluar edhe në Beograd. Më lart kemi përmendur një program asgjësimi të politikanëve shqiptarë të formuluar nga ana e ish-zëvëndësit të Milosheviçit, Vojisllav Shejshel. Por analistë të shumtë në Perendim konkludojnë se "Milosheviçi synonte likuidimin politik të Rugovës, përmes diskreditimit të tij në masën e shqiptarëve". Për këtë qëllim ai kishte përdorur të gjitha mjetet, deri te marrja peng dhe montimi i një takimi në paraqitjen televizive në publik. Madje dhe marrëveshja për arësimin e nënshkruar midis Rugovës dhe Milosheviçit si dhe injorimi i saj nga ana e Beogradit, kishte pasur qëllim dobësimin dhe likuidimin politik të Rugovës. Milosheviçi e kishte pasur të vështirë dhe të pamundur likuidimin fizik të tij, ndaj kishte hartuar strategjinë e likuidimit politik.

Këta ekspertë të Perendimit, kanë mendimin se marrëveshja për arësimit e nënshkruar në shtator 1996 midis Rugovës dhe Milosheviçit dhe e inicuar nga një organizatë religjioze italiane, San Exhidio, kishte patur vetëm këtë funksion - dobësimin e rolit dhe të autoritetit të Rugovës në Kosovë. Ky kishte qenë qëllimi final, në funksion të të cilit Milosheviçi kishte pranuar të firmosë atë marrëveshje, me paramendimin që kurrë ndonjëherë nuk do ta vinte atë në jetë. Por ka dhe momente të tjera si dhe fakte të shumta, me të cilat provohet angazhimi dhe prirja serbe për ta larguar Rugovën nga skena politike e Kosovës. Në Beograd nuk bënin llogari në likuidimin fizik të liderit shqiptar, sepse ndjehej frika e një konflikti të pakontrolluar. Në një ast të tillë Milosheviçi llogariste se NATO dhe SHBA-të do ti kishin të gjithë argumentet e nevojshme për të ndërhyrë energjikisht me mjete ushtarae në Serbi e në Kosovë. Ndërkohë që në Tiranë mendohet se kishte dhe ide e plane të tilla ogurzeza, për likuidimin fizik të Rugovës.

Polemikat rreth vijës politike dhe filozofisë nacionale të zhvilluar nga Ibrahim Rugova si dhe rreth qëndrimeve të tij vijnë duke u pakësuar, sa më shumë kohë kalon nga ditëamshimi i tij. Megjithatë edhe në këto kohë, pavarësisht se shumë nga ish-kundërshtarët e Rugovës e pranojnë atë si personalitetet të pakontestueshëm politik e shpirtëror në Kosovë, ka disa prej tyre që vazhdojnë të hedhin baltë mbi liderin historik të shqiptarëve. Rexhep Qosja është ende në formën e mëparshme të kundërshtarit aktiv të Rugovës, ndërkohë që në Tiranë aktualisht flamurin e këtij grupimi e ka marrë ish-ministri i Jashtëm i Shqipërisë "socialiste", Paskal Milo. Zëra të tjerë, përpiqen të ndajnë figura të tilla të mëdha si Rugova dhe Adem Jashari. Ndërkohë dikush tjetër përpiqet tia kundërvejë liderit historik të Kosovës liderët e sotëm të saj, duke u kujtuar atyre ndonjë konflikt që kanë kaluar në rrugën e bashkëpunimit për të arritur deri te Kosova e pavarur. Dhe një kategori tjetër përpiqet që të bëjë analizën "ideologjike", duke dalë në përfundime, sipas të cilave, "Rugova nuk ka qenë as djathtist as majtist" e kështu me radhë.

Por sa më shumë kohë kalon, aq më shumë Rugova bëhet i pranueshëm dhe i respektueshëm edhe për ish-kundërshtarët e tij të dikurshëm. Rrethi i këtyre kundërshtarëve të sotëm është ngushtuar dhe tash ata kanë mbetur në një minorancë të mjerusheme. Replikat dhe të qëlluarat e tyre mund të përmblidhen në një thënie: - Ato janë tashmë të lehurit ndaj hijës së Ibrahim Rugovës, personalitetit më të madh të historisë moderne e të moçme të Kosovës dhe një prej dy-tre personaliteteve më të mëdha të historisë së shqiptarëve....