[lirik]

Shkruan Xhelal Ferizi nga Mitrovica

Himara

autori xhelal ferizi

në qoftë se në botë ka ujë si ari
si kaltri margaritari
si biluret me safire
dilni e shihni në tokë ilire
kah dhermia e kah himara
ujë te detit për kah fara
thue e krijoj vet perendia
thue se ne lot ësht shkri ingjija
ashtu shkrinë artin vizllimi
uj e zallë për kah shkelqimi
aty shkrihet bukurija
llogaraja e kah dhermija
shkrinu shkrinu ndjenja t'´mia
vuaj poet e penda jote
lot po derdhë në epoka e n' mote
kah jan turrë kah toka jote
grek e sllav e tjerë me plane
kush me grup e kush me klane
ata ujë e duan në yndyrë
per me e shprishë atdheun n’ fytyrë
shqiperinë Nënën t’poetit
duan ta vrasin ujt e detit
ata ujë a buzes t’ bregut
kush kah vjen me plane shtegut
per me i qthurë të bukurat male
q' po m’qanë penda n' shkumbë t’qdo vale
se un andej me art jam shkri
kam ra me valë në dashuri
edhe besen ua dhash e fjalen
kam me mbrojtë peshkun e njalen
kam me e mbrojtë ekologjinë
kam me i mbrojtë atdheut virgjrinë
kam me e mbrojtë gjithmonë o zot
her me fjalë e her me lot
m' ‘fton kushtrimi e dashurija
kur me dhimbje më fton etnija
mëmë e dashur shqiperija
se un vuaj shum për himaren
i kam shiju un shegë e naren
mbi uj te shndritshem kam ra në shpinë
ah me not e ndjeshmerinë
kam ndrrue fjalë me qdo zallinë
ju nuk e dini o fise të mija
si me shkrinte në shpirtë knaqsija
si kam ndejtë un mbi at ujë
n’ njiqind penda se përshkruej
as nuk ka mbi globe e dhe
si himara n' shpirtë me t’nxe
deri poshtë ku bjen ksamili
kam mbjellë vargje karajfili
ju betohem në kohra e stinë
vet kam kja për qdo zallinë
nga ajo droja për dherminë
se mos vallë e merr armiku
si kah joni e adriatiku
e na nxitë ndoj sherr me fe
e na e mbytë hjeshinë mbi dhe
fort shtrengue e kam himaren
e kam marrë penden shqiptaren
e kam shtrydhë me fjalë fishtiane
kam marr ngjyrë prej diell e hane
jam ra ne gjuj ne kullim rane
e jam lidhë me shpirt shartimit
me shum ndjenja e germa t’shkrimit
per tu lidhë me bukurinë
me e bashku me dashurinë
mandej ujin e kam nda
n' per currila kthjellt tue pa
mbi shuplakë bilur kah rrshqet
kam shartue lotin me det
lot i gzimit e i rrezikut
per at perlë t’adriatikut
e i kam lshue po sytë kah moti
ne shum lutje n’ qiell kah zoti
i kam nda curril e zallin
edhe qiellit i nxita mallin
shum kaltri m' kan kuptu hallin
ma kuptoj hallin kaltria
tue perkdhelë me vargje t’ mia
un i biri i dardanit
prekur thell në gjene t’gjanit
se m' frymzoj qdo pikë me ujë
rrshqitja e notit s’ mund ta shkruj
se q’far ndjenje e ujit n’ pika
shihej fundi si optika
mandej shipinen e lash të lirë
me mbante uji plot dëshirë
me mbante uji i himares
pergjat bregut të nënë shqiptares
e knaqsija prekë kah qielli
kah m’ ngacmonte n’rreze dielli
e kah bregu nji erë ftoni
shkrinte aromë kah det i joni
deti jon deti i magjisë
n’ shkumbë magjike m ‘ka harlisë
se’q'm’ ka lmu në valë të gjakut
kur me not trupin n’rreth t’ lakut
në nji lak që e thente vala
e kam kthye knaqsisht si njala
jam shendrru në të dashur lojë
s’ mund ta them me shkrim as gojë
Kur mbi det pushoja në shpinë
m' pushtoj loti per shqipërinë
se ma nxiti dashurinë
edhe m' perfshiu në emocion
ah kaltroshi deti jon
ma perziu ndjenjen e lotit
e ‘ m’ ka nxitë me thirrë drejt zotit
me ju lutë për komb për mshirë
për me mbetë shqiprija e lirë
mos me e nga kush me e trazue
thirra shekujt me e lulzue
mandej dola n' shkëmb e guri
uj kah lmonte si biluri
e zallina si gurë qmue
leht optika tue ngacmue
thu reflekset jan valzue
tinguj t’ leht vala perthye
ujt syprines tu e ngazllye
un mendoja me pend n’ dorë
si ta shkruaj poeti i gjorë
ket pasqyrë porsi kristali
kur ai shkemb valen e ndali
me sterkala perplasë n’ pika
thue platina ktu po u shkrijka
me diamantin e gurë tjerë
nisa në vaj me u zhgrehë i mjerë
se nuk gjeja të duhuren fjalë
me e lidhë në zallë në uj e valë
detit jon per me ia thurë
perlë e art ndjenjë e bilur
prandaj thirra un naimin
thirra ndihmë lshova kushtrimin
edhe kerkova varg hua
t' gjith shqiptart kah jem nji vlla
të me ndihmojn për perlë te nanes
ta pershkruej nën dritë të hanes
ah ket vlerë ingji magjike
thash po e msynë llava armike
thash te mbrojë me nji magji
t' mos e shkelë klan as orgji
t' mos e sheh i lig ndoj sy
se mandej mundet me e thy
then krahinen perlë shqiptaren
ah ksamil edhe himaren
ishujt jonit margariten
ku e merr shndritshëm vala driten
ku te mbanë ne shpinë e n' bark
ah valbardha n’ gjysem hark
thue se shtrat ësht qehlibari
uj e zallë në at dhe shqiptari
prandaj m' qanë mua sot kjo pendë
kur himara me bjen nder mendë
me ato male prekë në qielll
llogara që flet me diell
ah turizmi nji kryeveper
n’ pika ari po e shkruaj n’ leter
e po e shkruaj me pika ylli
flladin t’ detit breg ,kah pylli
me geshtenja man e bli
shegë e agrum edhe bojli
dardhë e rrush të shijshme mollë
edhe hijet t’ fletes t’hollë
që i lshojnë drujt kah bregu i detit
a ato fusha t’ bereqetit
qe deri në buzë tu e nderpe malin
nganjiher n’ lugina dalin
ndërprejnë shkembin bardh e shkurre
tu u perpjekë me kullim gurre
që ato kthjellshëm derdhen n’deti
si valbardhat në mes veti
kur perplasen kah ujvara
kush gur qmue me dalë ma e para
ashtu shndritë me sharm himara

nga autori xhelal ferizi mergimtarë