[xhon]

Rrëfime tronditëse!



DOSJA E DHUNIMIT: „VAJZAT E REJA, PAS AKTIT


BARBAR I ÇONIN NË SERBI“



Përmbajtja e lëndës:

· Strategji mizore për poshtërimin moral dhe shpirtëror të shqiptarëve,
· Po ku je o zot! Njëri më çnderonte mua e tjetri time bijë…,
· Plaga e Arbenitës dhe së motrës,
· Tragjedia mbi dëborë – çnderimi i vajzave 13 dhe 14 vjeçare!
· Neri kishte vdekur. Njëri nga katilët po e çnderonte edhe ashtu të vdekur!!!
· … njëri nga ata u sul mbi mua dhe përveç se më çnderonte, lëpinte gjakun tim, dhe u thoshte shokëve: “Ja unë po pi gjak shqiptari”
· Rrëfimi i vogëlushes nga Dukagjini: “I pari më dhunoi gjeneral Vujiçi në sy të milicëve…”


Shkruan: Luljeta SELIMI *

Strategji mizore për poshtërimin moral dhe shpirtëror


të shqiptarëve

“Pas dhunimit, vajzat e reja i transferonin në Serbi. Ushtarakët serbë kishin ngritur një infrastrukturë të tërë për të siguruar gjahun e seksit për taborët e Arkanit”. Kjo e vërtetë tronditëse që vjen nga rrëfimet e viktimave të barbarisë së shfrenuar serbe në Kosovë është një tragjedi më vete. Nuk mjaftoi për këto fatkeqe mizoria shtazarake e bishave monstruoze në vendlindje, por brishtësia dhe sensualiteti i tyre do të bëhej mall tregu për kabaretë dhe lokalet e seksit në Beograd e gjetkë në Serbinë e Milosheviçit. Në të gjitha dëshmitë e viktimave të dhunës seksuale në Kosovë, veçohet fakti që asnjë prej vajzave të çuara forcërisht në Serbi gjatë ditëve të luftës në Kosovës, nuk është rikthyer pranë familjes. Ka të dhëna se bashkë me përfundimin e operacioneve të NATO-s, që gjunjëzoi përfundimisht ushtrinë fashiste të Milosheviçit, pjesa më e madhe e tyre u zhdukën e u vranë në kushte misterioze. Gjithsesi, deri më sot, asnjë organizëm ndërkombëtar nuk është interesuar për të nisur hulumtimin rreth fatit të këtyre vajzave që kanë humbur pa adresë. Janë vetëm familjarët e tyre që rendin e rendin pa shpresë për të mësuar diçka për atë që ka ndodhur me to.

Po ku je o zot! Njëri më çnderonte mua e tjetri time bijë…

H. G., nga Prishtina duke fshirë lotët, me trupin që i dridhej si purtekë, duke shtrënguar duart dhe duke shikuar herë kah vajza e herë kah dritarja filloi rrëfimin e vet të dhembshëm:
“Prishtina gjatë bombardimeve për herë të parë po e përjetonte luftën. Kur filloi ushtria, policia dhe paramilitarët t’i nxirrnin njerëzit nga shtëpitë e tyre vetëm atëherë ua besova vatrave të luftës që ishte ndezur gjithandej Kosovës. Unë vetë, nuk ia kisha hapur askujt derën, dhe kur na nxorën jashtë s’kisha forcë të trokas askund. Dhe, nuk thuhet kot në popull se nuk ia beson kurrë i ngopuri të uriturit. Mbahesha si intelektuale dhe isha lidhur ngushtë me ata që ishin kundër luftës, sepse ishim mësuar që të tjerët të vriten në demonstrata, të tjerët të dalin në protesta, të tjerët të vuajnë e shpresonim se do të mund të fitonim në kurriz të të tjerëve! Kur na nxorën dhe dëbuan nga shtëpia, të parin morën tim shoq. Ndërkohë vajza filloi të qante me zë. Nga shtëpitë, kishin filluar të përzinin edhe fqinjët tanë. Pasi merrnin meshkujt, ne, femrat na dërguan në shkollën fillore “Naim Frashëri”. Bëheshim rreth 20 femra, kryesisht të reja. Dy që ishin mbi të 50 i vranë menjëherë! Natën e parë nuk erdhi askush, kurse të nesërmen në mëngjes erdhën dhe na zhveshën lakuriq të gjithave.

Dy vajza të reja i morën dhe ne nuk dinim asgjë çka po ndodhte. Ato nuk u kthyen kurrë më. Thanë se i çuan në Serbi, ku i priste banditi Arkan. Të nesërmen erdhën disa ushtarë dhe morën shtatë nga ato që u pëlqyen. Nuk e kuptoj se si nuk më plasi zemra kur më morën vajzën. E sollën pas pesë orësh të përgjakur fund e krye. E kishin dhunuar, ia kishin prerë trupin vende-vende. Mu afrua duke u dridhur dhe më tha me gjysmë zëri: “Nënë të lutem merr diçka dhe më bjerë në kokë që të vdes, që mos të ndjehem e poshtëruar, të lutem…”. Klitha e qava, por askush nuk mund të më ndihmonte. Dy ditë më vonë i morën edhe disa të tjera dhe nuk i kthyen më. Dhe ato pasi i përdhunuan barbarisht ja çuan dhuratë Arkanit në Serbi. Të nesërmen më morën bashkë me vajzën. Njëri më çnderonte mua e tjetri time bijë. O Zot! Çfarë bishash pa shpirt! Nuk më kujtohet çka ndodhte me mua kisha hallin e vajzës, kur provova t’i mëshoj njërit, më la, nuk më çnderonte më, por më lidhi dhe filloi të m’i hiqte thonjtë me pincën e rrymës. Vajzën time e kthyen në dhomën ku na kishin lënë, kurse mua më detyronin t’i shikoja të gjitha femrat që po i dhunonin me radhë.

E di se ishin më shumë se njëzet. Kaluan disa ditë e unë qëndroja e lidhur dhe pa futur gjë në gojë, madje as ujë. Disa ditë më vonë më hodhën në një bodrum bashkë me gjashtë gra të tjera të moshës sime, kurse vajzat e reja i çnderonin çdo ditë. Veç zoti e di sa kam qarë e bërtitur për atë që shikoja me sy! Detyrohesha t’i shikoja përpëlitjet e trupave të njomë, vajet, klithjet dhe britmat e tyre plot dhembje, por nuk mund të bëja gjë!
- Kush thotë se njeriu çmendet nga tmerri?
- Kush thotë se njeriu vdes nga dhembja?
Tmerr dhe dhimbje më të madhe nuk më kishte shkuar në mëndje se do të provoja ndonjëherë, por ja që mbeta gjallë.




( Ky shkrim është shkëputur nga Libri në dorëshkrim “Lulja në mes hekurave” të autorit Riza Lahi, që pritet të botohet shumë shpejt )