[lirik]

Për ty jetime

Xhelal Ferizi autori kushtuar jetimes të lënë fëmijë në kullen e gurit

ikja lutja mëshira at dit të gjitha endeshin në shpirtat e dënuar
at ditë sytë e tri jetimeve qiellin nuk e lan ma si qiell
dënestarë i bënë lottgjëmues edhe qiellorët duke rënkuar
se në sytë e jetimeve at dit nuk arriti të ngushlloj asnjë diell

jetimet nuk dinin por shpirti i instiktit ishte vet ai që shprehej
fytyrat at dit të përlotura shpirtë gurin gati e dërmuan
edhe qielli gati nga kto lot dridhura sa nuk po thehej
vetëm yjet me lutje at dit e shpëtuan

fytyrat e jetimeve për ti përshkruar at dit erdhen me mija piktorë
vet të bijt e mjerimit
secili aty shkrinte talent me shpirtë e me dorë
në kullen e gurve t' mjerimit

kulla at dit i ngjante ftoftësisë së varrit ma të zi
gurët me ato pamje të trishtonin
at dit secili dru e gurë në at malsi
as heshtur ma nuk kuvendonin

të gjitha dhimbjet at dit kishin ardhë për të ndje
për tu shkolluar në at përvojë
në dhimbjet e jetimeve ku loti dirdhërisht shkonte rrëke
as vet dhimbjet provimin nuk e dhan shkrim as me gojë

nuk e dhan se dhimbjet ishin aq dënestare
sa që as rrudhat e gurit as vet dhimbjet nuk e përballuan
as arti ma i dhimbshëm i qyqeve nuk diti ti përshkruaj kto jetime shqiptare
të gjith në provim at dit u rrëzuan

vetëm shekujshpirti i vet dhimbjeve ishte mjeshtër që flet
në fytyrat e jetimeve dhimbshmërisht
dhe fytyra e jetimeve dënestarisht vet
që në qarje pikturohej vajtim'sisht

baba që ishte gjithqka nënë hy shpresë mbështetarë shpëtimtarë
po ikte nga kulla për kafshatë buke
jetimeve ju mbet vetëm loti mbështets fytyrorë si currilat mbi ujvarë
dhe mbështetjet në zërin e qyqeve pran ndoj kodre a suke

tjetër mbështetje nuk kishte askund kët e dëshmonte vet i tyre llahtari
fytyrat nxirrnin shartime lutjesh e qarje më një zë të ndrojtur
e dini ju yje si duket në dhimbje një fytyrë e përlotur shqiptari
kur udhkryqeve jetimsisht mbetet e pa mbrojtur

gurët e kulles nga fytyrat e jetimeve edhe ma zi u zymtauan
e yjet filluan me naten sterrë të nxihen
at dit nga vaji i jetimeve edhe vet damarët e lisave u ngashruan
e gurët filluen gjëmueshëm të ndihen

prrocka ma nuk po gurgullonte
lotësisht po ngashrehej mbi gurë
at dit gjithqka vdekjes i ngjasonte
secila qehre dukej si qivurë

ikja e domosdoshme at dit e kishte fjalen
dhe fytyrat lutse tënjomzakeve jetim rritura
ndjenjë'vejet që bilbilave të gjitha këngët ua ndalen
dhe fytyrat ndrojtur'dënesëse shprehtare ma shpirt'kputse të engjëllushave të mitura

shartuar ishin dy zezona
në një anë malet e ashpra të qëndreses
dhe dhimbjet si haraq i shekujve nëpër zemrat e fiseve tona
e kulti për buk i mbijeteses


buka ikja kurbeti e namuara zezonë varfrija
ishte ajo nama e zezë nëpër kodra e suka e shum male shqiptare
por edhe në rrafsh e nëpër fusha kah etnija
që lan në votër jetim të përlotur në duarët e kohes kobtare

medet qfar thirrjesh për mëshirë të jetimeve
secila donte ta përqafte babain shpëtimtarin
përulisisht voglushet që nxoren dhimbshmërisht artin ma dhimbtarë të përshkrimeve
ato kërkonin dikend mëshirueshëm kërkonin ndjenjë tarin

ndjenjëtarë q'ë duhej o tokë
ndjenjëtarët ishin kot
se male e fusha e vrrije e bokë
varfrinë e kishin hise rrisk shekuj mot

malet rënkonin nga varfrija
jetimet dënesnin në kullen gurë 'tare
ku ishte at'her perëndija
që nuk lëshoi një sy mbi kto skena llahtarike shqiptare

AUTORI XHELAL FERIZI KUSHTUAR JETES SE TRI JETIMEVE SHQIPTARE
TE RUGOVES TE MALSIVE TONA SHQIPTARE TE MALEVE TE MBIJETEESES Që U RRITEN NEN TMERRET E KOHRAVE NEN MESHIREN E FATIT SI SHUM RASTE ABSURDE TE KOHES