Dardania.de - Shiko Postimin Tek

Loloku · 23-11-04, 10:41

Një natë dimri në Prishtinë!

Prishtina ishte mbuluara me petkun e natës së zezë. Dëbora mundohej ta zbardhte sadopak. Pemët, anës trotuareve, të veshura me kristalin e acartë. Rrugët me ngrica dhe policë mbi asfalt. Prishtina rënkonte e tëra nën peshën e hekurt, që gjithçka e rëndonte dyfish atë natë. Unë dhe vetmia ime po shkonim diku! Mes për mes peshë së trishtët, si zvarritje e ndërgjegjshme për të mbijetuar. Mendime të mëdha, gati të krisura, me rëndonin kokë time të vockël, të ngulitura thellë në tru, sikur te mos mjaftonte gjithë kjo peshë e hekurt dhe gjithë ky ftoht! Vetja me dukej si nje zog i lehtë. Ecja mbi asfaltin e ngrirë, apo fluturoja mendimeve diku larg, nuk e di. Zhurma e hapave te mia me kujtonte ku jam. Sikur shtypje nervash degjoja krikëllimën e shtypjes se akullt të një haperimi që akoma nuk dija ku më shpiente. Qellimi ishte i largët. Sa qielli i lartë. Dëshira e flakët. Mundimi apokaliptik. Dhe, pesha e hekurt policore aq e trishtët. Ngricat e kristalta më dukeshin pallat. Gjithçka ngrinte përreth. Edhe mua më kishte ngrirë mendimi i kristaltë për një jetë më të mirë dhe më jepte forcën rinore dhe bindjen e gurtë për të mos u kthyer. Vazhdova çapitjen time për të arritua atje ku dua një ditë. Isha i humbur në mendje, por nuk do të humbja kurrë në rrugë. Udhëkryqeve e kam kuptuar gjithmonë kah lind dielli! Ndoshta e kisha harruar edhe dashurinë e rinisë, apo e kisha strukur në brendinë e një dashurie te madhe, që më kishte përfshirë si përbibndësh dhe forcën e përbindëshit sikur më jepte çdo ditë. Sa pak njerëz shikoja në rrugë. Edhe në ditët me diell të paktë ishin ata. Më dukej sikur i kërkoja me pishë. Sa të pakta bukuritë i kishte Prishtina dhe prapë më e bukura ishte. I ri isha dhe, ah, as bukurinë femrore nuk e shihja! Gjithëçka mbulohej nën peshë të dhunës dhe hije policësh. Gjithëçka sikur psherëtinte si bukuri që vret. Dhe unë, gati i vetmuar, mes gjëmës që ndjeja shkoja tutje. Me ëndërrën time të bukur si medalon rinie në xhep. për ta sjellur në një ditë në pranverën si trofe, gëzimin tim të vetëm. Magjepsjen e një copë jete të ëndërruar, me kuptimin dhe shijen e saj të vërtetë.
Dhe sot e shoh sa e bukur është Prishtina dhe sa të bukra paska ky qytet. Jetoj jetën time, të ëndërruar dikur, sot realitet. Medalonin e lirisë, shtrënguar akoma e mbaj në xhep!

23-11-04, 10:41	#3
Loloku Anëtarësuar: 06-01-04 Vendndodhja: Prishtinë Postime: 1,707	Një natë dimri në Prishtinë! Prishtina ishte mbuluara me petkun e natës së zezë. Dëbora mundohej ta zbardhte sadopak. Pemët, anës trotuareve, të veshura me kristalin e acartë. Rrugët me ngrica dhe policë mbi asfalt. Prishtina rënkonte e tëra nën peshën e hekurt, që gjithçka e rëndonte dyfish atë natë. Unë dhe vetmia ime po shkonim diku! Mes për mes peshë së trishtët, si zvarritje e ndërgjegjshme për të mbijetuar. Mendime të mëdha, gati të krisura, me rëndonin kokë time të vockël, të ngulitura thellë në tru, sikur te mos mjaftonte gjithë kjo peshë e hekurt dhe gjithë ky ftoht! Vetja me dukej si nje zog i lehtë. Ecja mbi asfaltin e ngrirë, apo fluturoja mendimeve diku larg, nuk e di. Zhurma e hapave te mia me kujtonte ku jam. Sikur shtypje nervash degjoja krikëllimën e shtypjes se akullt të një haperimi që akoma nuk dija ku më shpiente. Qellimi ishte i largët. Sa qielli i lartë. Dëshira e flakët. Mundimi apokaliptik. Dhe, pesha e hekurt policore aq e trishtët. Ngricat e kristalta më dukeshin pallat. Gjithçka ngrinte përreth. Edhe mua më kishte ngrirë mendimi i kristaltë për një jetë më të mirë dhe më jepte forcën rinore dhe bindjen e gurtë për të mos u kthyer. Vazhdova çapitjen time për të arritua atje ku dua një ditë. Isha i humbur në mendje, por nuk do të humbja kurrë në rrugë. Udhëkryqeve e kam kuptuar gjithmonë kah lind dielli! Ndoshta e kisha harruar edhe dashurinë e rinisë, apo e kisha strukur në brendinë e një dashurie te madhe, që më kishte përfshirë si përbibndësh dhe forcën e përbindëshit sikur më jepte çdo ditë. Sa pak njerëz shikoja në rrugë. Edhe në ditët me diell të paktë ishin ata. Më dukej sikur i kërkoja me pishë. Sa të pakta bukuritë i kishte Prishtina dhe prapë më e bukura ishte. I ri isha dhe, ah, as bukurinë femrore nuk e shihja! Gjithëçka mbulohej nën peshë të dhunës dhe hije policësh. Gjithëçka sikur psherëtinte si bukuri që vret. Dhe unë, gati i vetmuar, mes gjëmës që ndjeja shkoja tutje. Me ëndërrën time të bukur si medalon rinie në xhep. për ta sjellur në një ditë në pranverën si trofe, gëzimin tim të vetëm. Magjepsjen e një copë jete të ëndërruar, me kuptimin dhe shijen e saj të vërtetë. Dhe sot e shoh sa e bukur është Prishtina dhe sa të bukra paska ky qytet. Jetoj jetën time, të ëndërruar dikur, sot realitet. Medalonin e lirisë, shtrënguar akoma e mbaj në xhep! __________________ Rasti është mbret, sexi mbretëreshë!