[Doooni]

Probleme me Mamlukët

Beteja e trupave të bashkuara osmane dhe britanike do të çonte pushtimin francez të Egjiptit drejt kolapsit shumë shpejt. Megjithatë, mundja dhe tërheqja e francezëve nga Egjiptit ishte vetëm një pjesë e luftës për të vënë nën kontroll vendin. Problemi kryesor që Egjipti do të haste pas largimit të francezëve ishte se kush do ta kontrollonte atë. Ndërsa Stambolli kërkonte të emëronte njerëzit e tij, forcat brenda vendit dhe intrigat britanike kërkonin të instalojnë njerëzit e tyre për të qeverisur vendin e madh arab. Në përplasjet e shumta që ndodhën në Egjiptin e pasluftës, ish-bimbashi osman, Mehmet Aliu do të shfaqej si një nga lojtarët më të aftë të betejës për pushtet dhe pozitë. Duke patur që në 1803-shin, nën komandë bataljonin e shqiptarëve, Mehmetit do t’i duhej të përballej me fuqinë e bejlerëve vendas të njohur si mamlukë që udhëhiqeshin nga dy fraksione, njëri i drejtuar nga Osman Bej Bardisi dhe tjetri nga Muhamed Bej al-Alfî. Kundër bejlerëve egjiptian, fronin e Egjiptit nga ana osmane e pretendonin dy rivalë të fuqishëm osmanë. I pari dhe më i rrezikshmi ishte një turk i quajtur Husrev Pasha, dhe pas tij vinte një komandant shqiptar, i quajtur Tâhir Pasha. Etja për pushtet do ta kthente Egjiptin e viteve 1803 – 1805 në një zonë të vështirë për të jetuar. Këtu duhet përmendur që në krahun e osmanëve, forca më e vështirë për tu vënë nën kontroll ishin shqiptarët. Rebelimi i tyre në prill të vitit 1803 në Kajro, kur të fundit do të kërkonin rrogat e vonuara nga valiu turk, do të detyronte Husrev Pashën të arratiset për në Damieta. Pushteti i lënë bosh nga Husrevi do të merrej nga Tâhiri, i cili lidhi aleancë më mamlukët e Egjiptit të Sipërm për të mos lejuar Husrevin të kthehet më në Kajro. Megjithatë, Tahiri do të vritej pas disa kohësh, dhe komandën e trupës shqiptaro – turke do ta merrte Mehmet Aliu. Detyra e parë që vihej përpara Mehmetit pas marrjes së komandës së trupave shqiptare në Egjipt ishte vënia e rendit në vend dhe mundja e Husrev Pashës në Damieta që pretendonte të shpallej vali i Egjiptit. Por përveç të parit Mehmetit do t’i duhej të shtypte edhe pretendentët e tjerë për fronin e Egjiptit, siç ishin mamlukët Muhamed al-Alfî dhe Osman Bej Bardisi. Duke përdorur aftësitë e trupës shqiptare dhe influencën e popullatës së Kajros, e cila në pashain shqiptar shihte dorën e hekurt që mund të sillte paqe në vend, ai do të mundte kundërshtarët e tij njëri pas tjetrit. Pas shtypjes së tyre, lufta civile në Egjipt do të vinte drejt fundit. Për t’i dhënë fund asaj, do të kontriubonin shumë edhe hoxhallarët e lartë të Universitetit të Azharit, të cilët 14 Mars 1805, i kërkuan sulltanit të zgjedhë Mehmet Aliun vali të Egjiptit. Fermani konfirmues nga Stambolli për kërkesën egjiptiane do të vinte më 12 Maj 2005, një ditë të djelë në mëngjes, kur sheikët e Kajros, me çallma dhe mjekra, të mbledhur në Portën e Kadiut të qytetit do të deklaronin Mehmet Aliun, guvernator të Egjiptit dhe lusin Allahun të sjellë prosperitet dhe mirësi në vend.

Emërimi i Mehmetit në fronin e Egjiptit nuk do të mjaftonte për të qetësuar vendin. Në vitin 1807 vendi do të sulmohet nga britanikët të cilët do të pezmatohen nga vendosja e rendit në Egjipt. Megjithatë ata do të thyhen nga armata egjiptiane në Rozeta dhe më pas detyrohen të braktisin Aleksandrinë. Por britanikët nuk ishin të vetmit që do të mërziten me fitoret e Mehmetit. Cmirë mbi pushtetin e valiut shqiptar do të kishte edhe në Stamboll. Husrev Pasha, që kishte parë karrierën e tij të shkatërrohet nga shqiptarët në Egjipt, e cyste sulltanin të shihte nëpunësin e tij në Egjipt jo më si vartës por si një kundërshtar. Përveç kësaj, bejlerët mamlukë që Mehmeti kishte shtypur më parë, tashmë të rigrupuar rreth Elfi Beut dhe duke patur mbështetjen e britanikëve, kishin nisur të rebelohen kundër valiut të Kajros. Për t’u përballur njëherë e mirë me rrezikun mamluk, në 1 Mars 1811, Mehmet Aliu i cili edhe pse nuk kishte lexuar kurrë Makiavelin, do të bënte një veprim që vetëm të fundit mund t’i shkontë ndërmend.

Pasi në Arabinë Saudite të kësaj kohe, sauditët kishin pushtuar Qytetet e Shenjta dhe ndalonin haxhijtë të kryejnë Haxhin, Mehmeti si vali i Egjiptit që ishte, kishte për detyrë të kujdesej për rendin dhe qetësinë në Qytetet e Shenjta. Me lejen dhe urdhërin e sulltanit, ai kishte vendosur të dërgoj djalin e tij, Tosun Pashën për të çliruar dhe vendosur rregull në Tokën e Shenjtë. Për të përshëndetur dërgimin e ekspeditës kundër rebelëve, Pashai, do të ftonte në Kështjellën e Kajros pjesën më të mirë të parisë mamluke. Rreth katërqind vetë do të priteshin me ceremoni madhështore nga kujdestari i Xhamive të Shenjta. Por pasi paria të hyjë në Kështjellën e Qytetit, në të cilën ishin sarajet e Pashait dhe njëherë e një kohë ishte strehuar vetë Salahudin al-Ejubi, do të ndodhte një nga masakrat më të papara të historisë së Lindjes së Mesme. Trupat shqiptare nën udhëheqjen e Tosun Pashës, do të rrethonin kështjellën dhe masakrojnë brenda mureve të saj të gjithë bejlerët e pabindur mamlukë, në të njëjtën mënyrë siç do të bënte edhe Ali Pasha disa vite më vonë me kardhiqiotët në Toskëri. Nga masakra e Mehmetit do të shpëtonte vetëm një be i vetëm i cili pas kësaj do të mbushte me panik të gjithë Egjiptin, për atë që kishte parë...

Zgjidhja e çështjes mamluke do të ndiqej nga Mehmet Aliu edhe me një hap tjetër të rëndësishëm drejt konsolidimit të shtetit egjiptian. Pasi deri në këtë moment Mehmeti ishte mbështetur në forcën e ushtarëve shqiptarë, të cilët, jo vetëm që ishin të pakët në numër, por shpesh edhe shumë tekanjoz, pas shkatërrimit të mamlukëve ai nisi themelimin e ushtrisë së rregullt egjiptiane. Për këtë arsye në vitin 1814 ai nisi të ndërtoj ushtrinë e parë moderne të Botës Islame, e cila nuk do të ngrihej më sipas stilit të vjetër të ushtrisë osmane, por sipas skemave moderne të ushtrive evropjane. Kjo forcë e re do të quhej Nidham-i Xhedid apo Sistemi i Ri ushtarak. Ajo do të drejtohej, strukturohej dhe stërvitej nga një kolonel francez i pashait, i quajtur Sèves, të cilin Mehmeti do ta bindë të kthehet në musliman. Pas pranimit të fesë shqiptare, Sevesi do të emërohet Sulejman Pasha. Në ushtrinë e re, pashai fillimisht do të rekrutonte skllevër sudanezë, të cilët do t’i zëvendësonte më pas me fshatarë egjiptianë, të njohur si fallâhînë.

Nënshtrimi i Sauditëve

Në kohën kur Mehmet Aliu ishte bërë sundues i Egjiptit, në Arabinë e sotme Saudite, që në atë botë ishte pjesë e Kalifatit Osman, familja e Saudëve, e inspiruar nga mësimet e dijetarit arab, Muhamed Ibn Abdul Vahab, i cili kërkonte reformimin e fesë islame dhe kthimin në traditën e sahabëve të hershëm të Islamit, kishte nisur të krijojë shtetin saudit, sipas traditës selefiste. Megjithatë, krijimi i këtij shteti nënkuptonte copëtimin e kalifatit osman i cili trashëgohej nga dera e osmanëve që nga viti 1517, kur sulltan Selimi I kishte marrë pushtetin shpirtëror të kalifatit nga kalifi abasid i Kajros. Edhe pse mësimet teuhidike saudite kërkonin pastrimin e fesë nga bidatet dhe kthimin në Islamin e pastër të kohës së Profetit, ndalimi i haxhinjëve nga kryerja e Haxhit dhe për më tepër forma militante e Shtetit të Parë Saudit përbënte një kërcënim për Dar al-Islamin dhe autoritetin e kalifit sulltan në Stamboll. Sipas besimit të shumicës së besimtarëve muslimanë në këtë kohë, kalifi osman ishte një pasardhës i kalifëve të hershëm të Islamit, të cilët amanetin e Kalifatit e trashëgonin që nga koha profetit Muhamed nëpërmjet katër kalifëve të drejtë, amanet që më pas e kishin marrë umajadët, dhe më pas abasidët deri të osmanët. Duke e konsideruar rebelimin saudit kundër normave të sheriatit, shejhulislami dhe shejhët e Azharit nxorrën fetva që Shteti Saudit të vihet nën kontroll dhe forma e dhunshme e luftës së tyre të ndalohej. Për këtë arsye, Mehmet Aliu do të dërgonte djalin e tij, Tosun Pashën në Qytetet e Shenjta për t’ia kthyer ato fisit të kurejshëve dhe kujdestarit të tyre, sulltanit, dhe larguar nga to pushtuesit e Nexhdit. Fushatat e bijve të Mehmet Aliut do të përfundonin me sukses kur në 1818 forcat shqiptaro – egjiptiane pushtuan kryeqytetin saudit, Darijan dhe burgosën Abdullah ibn Saudin. Pas kësaj, Ibrahim Pasha pushtoi edhe pjesët e tjera të Nexhdit dhe Hixhazit (1818 – 1820). Ndërsa Abdullah ibn Saudi që ishte kapur i gjallë, do të dërgohej në Stamboll, pranë sulltanit. Edhe pse Ibrahim Pasha dhe Mehmet Aliu do të kërkonin faljen e tij, sulltani do ta dënonte me vdekje Abdullahin në sheshin e Gjylhanes në Stamboll. Përveç fitoreve në beteja, Ibrahimi morri nga sauditët edhe një nga kopjet më të vjetra të Kuranit të Shenjtë që datonte që nga koha e kalifit të tretë të Islamit, Osmanit. Kjo kopje do të ruhet deri në ditët e sotme në Top Kapë Sarajet në Stamboll.

Pas nënshtrimit të sauditëve, Mehmet Aliu vazhdoi të fuste nën sundimin e tij nga vitet 1820 deri me 1822 edhe provincat afrikane të Nubisë, Sanarit dhe Kordofanit, që pas kësaj do të njihen si Sudan. Për të nënshtruar ato, ai dërgoi një ekspeditë ushtarake prej 4000 vetësh në vitin 1820, që komandohej nga djali i dytë i pashait, Ismail Pasha e cila në 1823 realizoi themelimin e provincës së Sudanit dhe shpalli Khartumin kryeqendër të vendit.