[elvio]

Dëgjo ! Në lindje dielli gjithë hir

Sa kokën nxjer me zjarr i flakëruar,

Si për nderim sikush vështrimin prir

Nga dritë e shenjtë, ar krejt i kulluar.



Kur ngjitet prapë ai në qiell të lartë

Dhe burrë i pjekur ngjan si djalë i ri,

Sodit kushdo këtë shtegtim të artë

Dhe përnderon një dritë-bukuri.



Kur zbret nga lart si plak krejt i drobitur

Dhe tatëpjetën merr qerreja e vjetër,

Prej tij si me dyshim sytë e nemitur

Sikush i heq, i çon në anën tjetër.



Dhe ti që po venite dalngadalë,

Do vdesësh vetëm po nuk le një djalë.