Dardania.de - Shiko Postimin Tek

elvio · 22-06-11, 22:17

Leter babait nr 2

Atëherë ky qe vetëm fillimi, por ndjesia e hiçit, që shpesh më kaplon të tërin (ndjesi që në rrethana të tjera është madje fisnike dhe produktive), e ka zanafillën sidomos në ndikimin tënd.
Do të kisha pasur nevojë për dikë që të më jepte zemër, për pak mirësjellje, që do të ma lehtësonte udhën, ndërsa ti, qëllimisht, më fusje shkopinj në rrota, edhe pse e bëje pa të keq. Por ja që nuk isha i zoti. Për shembull, më lëvdoje kur përshëndesja siç duhej dhe marshoja me hap të rregullt, por unë s’isha tip për ushtar; ose më jepje zemër kur haja si ka, madje kur pija edhe birrë, kur nëpërdhëmbja këngë që s’i kuptoja apo përsërisja si papagall thëniet e tua të parapëlqyera, por asgjë nga këto s’kish të bënte me të ardhmen time.
Kjo pasqyrohej edhe në epërsinë tënde shpirtërore. Kishe kapur majat me forcat e tua dhe për rrjedhojë kishe besim të verbër në to. Kjo s’më bënte dhe aq përshtypje në fëmijëri sesa më vonë, kur u rrita. Nga kolltuku ku rrije ulurmbizotëroje botën mbarë. Vetëm këndvështrimi yt ishte i drejtë, gjithçka tjetër ishte e padrejtë, e çuditshme, çmendurake, anormale. I ushqeje vetes një besim të tillë që, edhe kur përcartje, të dukej sikur të drejtën e kishe në anën tënde. Rastiste që për një problem të caktuar të mos kishe kufarrë mendimi, duhej të ishin të gabuara, pa asnjë përjashtim. Fjala vjen, mund të flisje keq për çekët, pastaj për gjermanët, për hebrenjtë dhe jo vetëm për raste të veçanta, por në përgjithësi, dhe si përfundim, përveç teje, të gjithë dilnin të njollosur. Në sytë e mi ishte skicuar figura enigmatike e tiranit, ligji i të cilit i ka rrënjët te personi, jo te mendimi. Të paktën kjo ishte përshtypja ime.
Edhe në lidhje me mua, e drejta anonte, rëndom, nga ti, jo vetëm kur bisedonim, pasi dialogu thuajse nuk ekzistonte mes nesh, por edhe në realitet. Dhe s’duhet shumë për të kuptuar arsyen: gjithë mendimet e mia i nënshtroheshin shtypjes sate marrafrymëse, edhe ato që nuk puqeshin me të tuat, madje sidomos ato. Të gjitha idetë, në dukje të çliruara nga thundra jote, ishin, që në shpërgënj, të damkosura nga gjykimi yt negativ; dhe ishte thuajse e pamundur të shfaqje një mendim të pacunguar e të arrirë në një situatë të tillë. Nuk flas këtu për mendime të stërholluara, por edhe për trillet më të papërfillshme fëmijërore.

Franz Kafka.

22-06-11, 22:17	#23
elvio Anëtarësuar: 21-01-10 Postime: 6,415	Titulli: Tregime Leter babait nr 2 Atëherë ky qe vetëm fillimi, por ndjesia e hiçit, që shpesh më kaplon të tërin (ndjesi që në rrethana të tjera është madje fisnike dhe produktive), e ka zanafillën sidomos në ndikimin tënd. Do të kisha pasur nevojë për dikë që të më jepte zemër, për pak mirësjellje, që do të ma lehtësonte udhën, ndërsa ti, qëllimisht, më fusje shkopinj në rrota, edhe pse e bëje pa të keq. Por ja që nuk isha i zoti. Për shembull, më lëvdoje kur përshëndesja siç duhej dhe marshoja me hap të rregullt, por unë s’isha tip për ushtar; ose më jepje zemër kur haja si ka, madje kur pija edhe birrë, kur nëpërdhëmbja këngë që s’i kuptoja apo përsërisja si papagall thëniet e tua të parapëlqyera, por asgjë nga këto s’kish të bënte me të ardhmen time. Kjo pasqyrohej edhe në epërsinë tënde shpirtërore. Kishe kapur majat me forcat e tua dhe për rrjedhojë kishe besim të verbër në to. Kjo s’më bënte dhe aq përshtypje në fëmijëri sesa më vonë, kur u rrita. Nga kolltuku ku rrije ulurmbizotëroje botën mbarë. Vetëm këndvështrimi yt ishte i drejtë, gjithçka tjetër ishte e padrejtë, e çuditshme, çmendurake, anormale. I ushqeje vetes një besim të tillë që, edhe kur përcartje, të dukej sikur të drejtën e kishe në anën tënde. Rastiste që për një problem të caktuar të mos kishe kufarrë mendimi, duhej të ishin të gabuara, pa asnjë përjashtim. Fjala vjen, mund të flisje keq për çekët, pastaj për gjermanët, për hebrenjtë dhe jo vetëm për raste të veçanta, por në përgjithësi, dhe si përfundim, përveç teje, të gjithë dilnin të njollosur. Në sytë e mi ishte skicuar figura enigmatike e tiranit, ligji i të cilit i ka rrënjët te personi, jo te mendimi. Të paktën kjo ishte përshtypja ime. Edhe në lidhje me mua, e drejta anonte, rëndom, nga ti, jo vetëm kur bisedonim, pasi dialogu thuajse nuk ekzistonte mes nesh, por edhe në realitet. Dhe s’duhet shumë për të kuptuar arsyen: gjithë mendimet e mia i nënshtroheshin shtypjes sate marrafrymëse, edhe ato që nuk puqeshin me të tuat, madje sidomos ato. Të gjitha idetë, në dukje të çliruara nga thundra jote, ishin, që në shpërgënj, të damkosura nga gjykimi yt negativ; dhe ishte thuajse e pamundur të shfaqje një mendim të pacunguar e të arrirë në një situatë të tillë. Nuk flas këtu për mendime të stërholluara, por edhe për trillet më të papërfillshme fëmijërore. Franz Kafka.