[Psikologu]

Kush është Eqerem bej Vlora
Eqerem bej Vlora u lind më 1 dhjetor të vitit 1885 në Vlorë. Në biografinë e tij është shënuar se ishte politikan, por edhe studjues i njohur. Mësimet e para i mori në shkollën turke. Më pas, ndoqi shkollën e mesme në Basel të Zvicrës dhe pastaj në Stamboll. Shkollën e lartë e kreu në Universittin “Theresianum” të Vjenës, ku u specializua për “Politikën ballkanike”. Menjëherë, pas shkollimit të lartë, mbrojti doktoraturën për drejtësi në Universitetin e Stambollit. Ishte njohës i shumë gjuhëve të huaja si turqisht, arabisht, italisht, latinisht, frëngjisht dhe gjermanisht. Në vitin 1905, u emërua në Ministrinë e Punëve të Jashtme të Turqisë. Ishte ndër themeluesit e Shoqërisë “Bashkimi” të Stambollit dhe drejtues i revistës dygjuhëshe shqip-turqisht “Shqipëri-Arnavud”. Në vitin 1907, u caktua sekretar i ambasadës turke në Petërburg. Pas një viti, shkoi në Paris e u takua me atdhetarë, që gjendeshin atje. Në vitin 1990, organizoi në sallonin e shtëpisë së tij, shfaqjen e dramës “Vdekja e Pirros” të Mihal Gramenos, ku me këtë rast ka ngritur dhe flamurin shqiptar. Ai është luajtur nga grupi teatror i klubit “Labëria”. Në tetor të vitit 1912, bëri përpjekje me diplomacinë e Vjenës, për të ndihmuar në shkëputjen e Shqipërisë nga Perandoria turke. Aty takoi dhe ungjin e tij Ismail Qemalin e bisedoi me të. Prej andej u kthye në atdhe dhe u vu në krye të forcave shqiptare në luftimet kundër shovinistëve grekë. Shpallja e pavarësisë e gjeti në malet e Labërisë, në frontin e luftës. Kuvendi Kombëtar e zgjodhi anëtar të Pleqërisë. Qeveria e Vlorës e ngarkoi me detyra të rëndësishme, kryesisht në përfaqësimin e vendit në takime diploamtike me shtetet europiane. Iu kundërvu Qeverisë së Vlorës, meqënëse ajo krijoi një komision ”Për shqyrtimin e kufijve të çifligarëve sipas tapive”. Në vitin 1914 ishte në krye të delegacionit që solli Princ Vidin në Shqipëri, i cili më pas e caktoi sekretar në qeverinë e tij. U internua në Itali prej pushtuesve italianë. Në vitin 1920, ishte kundër luftës së popullit të Vlorës për dëbimin e pushtuesve italianë. Në vitin 1923 u zgjodh deputet dhe kreu detyra të rëndësishme deri ministër. Në vitin 1928 u emërua ambasador i Shqipërisë në Britaninë e Madhe e në vitin 1930 në Greqi. Ndërsa në vitin 1933 ishte Sekretar i Përgjithshëm i Ministrisë së Punëve të Jashtme. Në vitin 1942, u caktua ministër i Tokave të Shlirueme, në një qeveri, që ishte në varësinë e Italisë fashiste. Në vitin 1944, iku në Itali dhe pastaj në Austri. Ai u mor edhe me publicistikë, studime historike, kulturore dhe etnografike.
Disa nga botimet:”ABECEJA pellazgjike” (Stamboll 1909); “Nga Berati në Tomorr” (Sarajevë, 1911); “Dhimbja e popullit shqiptar” (Romë, 1913); “Mbi historinë e bujqësisë shqiptare” (1929); “Kujtime nga jeta” I dhe II (Botuar më 1973). Theksohet se ka mbajtur shumë ligjërata për etnografinë dhe arkeologjinë, deri vonë. Ka vdekur në Austri më 25 mars të vitit 1964. (Biografia e tij iu referua të dhënave të “Kalendarit Enciklopedik”).