[Murgesha]

Kushtuar Ibrahim Rugovës

ELEGJI PËR MISIONARIN QË ARMË E PAT FJALËN

Shefqet Dibrani

I
Misterioze duket Dardania me atë qiell të vërejtur
Udhët e saj kërkojnë shpëtimtarin
nga gjëma dukej se ra tërmeti
Qielli me yje ngrysi mortin atë ditë
atë natë që ngurtësoi zia
Kudo në botë u hap pikëllimi për Misionarin e Paqes
kur ra si lisi mbi tokë
Gjëma dhe dënesja u ndie gjatë, trishtimi i kaploi njerëzit
e gjallë

Në tokë e në qielli të janarit u ndie pikëllimi
ishte dërguesi i Zotit që erdh nga gjithësia
Mërziteshin Engjëjt në dimrin e ashpër përplot acar
U tundën ndjenjat siç tunden nga tërmeti malet
akujt shkriheshin nga zemra jonë
Binte dhembja copë-copë nga përflakja e mbufatur
mbi gjokset djaloshare
kurse lulet këputeshin nga shtrëngimi
në duart e ngrira të fëmijëve
Secili përkulej para tempullit, dashurisë
Para njeriut të urtë, përpara mirësisë
Ra erë e fortë siç vjen çdo herë janari
Me ngrica në zemër përplot akuj të thepisur
Ranë të gjitha iluzionet, loti piku në tokë nga mërzia
E mërzisë s‘i vinte keq pse prishi dashuritë, shpresën
Jashtë në acarin e ftohtë ndizej, e diku fikej një qiri
Ty që nuk pate armë, pate fjalë që shkëlqyen si arë
Të qoftë bekuar fjala që gjithmonë besnik i ndeje asaj