[Zero Cool]

Si do të jetë në 100 vitet e ardhshme....askush nuk mund te dij....????

Japonia dhe Turqia formojnë një aleancë për të sulmuar Shtetet e Bashkuara. Polonia bëhet aleati më i ngushtë i Amerikës. Meksika përpiqet fort për supremaci globale dhe një luftë e tretë botërore zhvillohet në hapësirë

Lufta e fshehtë e Shteteve të Bashkuara

Në vitin 1492, Kolombi lundroi drejt perëndimit. Në vitin 1991, Bashkimi Sovjetik u shemb. Këto dy evenimente përkufizuan epokën evropiane. Dikur, majat jetonin pa e ditur se kishte mongolë, të cilët nga ana e tyre nuk e dinin se kishte zulu. Nga shekulli XV e këtej, fuqitë evropiane në mënyrë kolektive e sunduan botën, duke krijuar sistemin e parë gjeopolitik të vërtetë në historinë njerëzore, deri në pikën ku fati i aborigjenëve australianë përcaktohej nga politika britanike në Irlandë dhe çmimi i bukës në Francë vërtitej sipas motit në Minnesota.
Njëkohësisht, Europa kreu një luftë civile 500-vjeçare me egërsi në rritje, deri kur kontinenti e sakatoi veten në shekullin XX dhe e humbi posedimin e saj ndaj botës. Pas rënies së Bashkimit Sovjetik, nuk kishte më asnjë vend të vetëm evropian që mund të konsiderohej si fuqi globale e dorës së parë.
Një tjetër eveniment i paprecedent u zhvillua rreth një dekadë apo më shumë më parë. Për 500 vjet me radhë, kushdo që kontrollonte Atlantikun Verior kontrollonte eksesin e Europës në botë dhe, bashkë me të, tregtinë globale. Nga viti 1980, gjeografia e tregtisë kish ndryshuar, kështu që Atlantiku dhe Paqësori qenë njëlloj të rëndësishëm dhe çdo fuqi që kishte akses të drejtpërdrejtë tek të dy kishte avantazhe të mëdha. Amerika Veriore u bë shtylla e sistemit global dhe cilado fuqi që dominonte Amerikën Veriore bëhej qendra e gravitetit të saj. Kjo fuqi, sigurisht, janë Shtetet e Bashkuara.
Është gjeografia e kombinuar me aftësinë për ta shfrytëzuar atë, ajo që ka rëndësi. Shtetet e Bashkuara janë të sigurta ndaj sulmit nga toka dhe deti. Ato janë të cënueshme ndaj sulmit terrorist, por, me përjashtim të një shkëmbimi bërthamor, nuk përballon asnjë kërcënim ekzistencial në kuptimin që përballuan Britania dhe Franca në vitet 1940-1941 apo Gjermania dhe Japonia në vitet 1944-1945. Pjesë e këtij avantazhi është se, të vetëm midis palëve ndërluftuese, Shtetet e Bashkuara aktualisht përfituan nga Lufta e Dytë Botërore, duke dalë prej saj me një bazë industriale thellësisht të modernizuar. Por kjo në vetvete mund të gjendet në vetë gjeografinë e vendit. Pjelloria e tokës midis Appalachians Mountains dhe Rocky Mountains, si dhe konfigurimi i sistemit lumor të vendit, sollën një sistem ekonomik në shekullin XIX, që ndihmoi të financohej një ekonomi, e cila sot përbën midis 25 dhe 30 përqind të aktivitetit ekonomik global, në varësi të faktit sesi e vlerësoni dollarin.
Ndoshta po aq i rëndësishëm është fakti se ndërsa dendësia e popullsisë së Japonisë është rreth 365 njerëz për kilometër katror dhe se shumica e shteteve evropiane është midis 100 dhe 300 njerëzve për kilometër katror, dendësia e popullsisë së Shteteve të Bashkuara, përjashto Alaskën, është rreth 34 njerëz për kilometër katror. Shtetet e Bashkuara kanë hapësirë për t’u rritur dhe e menaxhojnë mirë emigracionin. Popullsia e tyre nuk pritet që të bjerë. Ata janë fuqia dominuese jo për shkak të moralitetit të regjimit, virtyteve të popullit të tyre apo i admirimit në të cilin mbahen, por për shkak të dështimeve të Europës dhe të ndryshimeve në rrugët e tregtisë globale.
Ky është një lexim gjeopolitik i historisë. Gjeopolitika argumenton se është gjeografia ajo që përcakton fuqi dhe se fuqia ushtarake, ekonomike dhe politike janë pjesë të ndryshme të një sistemi të vetëm. Gjeopolitika tenton që të mos i marrë shumë seriozisht politikat dhe politikanët, duke i parë ata si të ngecur në realitet. Burrë shteti më i mirë që qeveris Islandën nuk do ta dominojë botën; sundimtari më budalla që sundonte Romën e lashtë nuk mund ta minojë fuqinë e saj.
Ekonomistët flasin për një dorë të padukshme – një koncept, në mos një term, të cilin e kanë huazuar nga Machiavelli. Gjeopolitika ia aplikon konceptin e dorës së padukshme sjelljes së vendeve dhe aktorëve të tjerë ndërkombëtarë. Gjeopolitika dhe ekonomia theksojnë të dyja se lojtarët janë racionalë dhe do të ndjekin interesin personal të tyre, në mos në mënyrë të pagabueshme, atëhere të paktën në mënyrë jo të rastësishme.
Mendo për një lojë shahu. Në sipërfaqe, duket se çdo lojtar ka 20 lëvizje hapëse potenciale. Në fakt, janë shumë më pak, sepse shumica e këtyre lëvizjeve janë aq të këqija sa shpejt do të çonin në humbje. Sa më mirë që të jeni në shah, aq më pastër i shikoni opsionet tuaja dhe më pak lëvizje i shikoni se janë të disponueshme: sa më i mirë lojtari, aq më e parashikueshme lëvizja. Mjeshtri i madh luan me saktësi absolute të parashikueshme, deri në një goditje brilante të papritur.
Gjeopolitika presupozon dy gjëra: e para, që qeniet njerëzore fillojnë ta organizojnë veten në njësi më të mëdha sesa familjet dhe se kanë një besnikëri natyrore ndaj gjërave në të cilat qenë lindur, njerëzit dhe vendet; e dyta, që karakteri i një kombi përcaktohet në një masë të madhe nga gjeografia, siç është marrëdhënia midis kombeve. Ne e përdorim gjerësisht termin “gjeografi”. Ai përfshin karakteristikat fizike të një vendi, por shkon përtej kësaj për të parë në efektet e një vendi ndaj individëve dhe komuniteteve. Këto janë themelet e parashikimit gjeopolitik.
Opinioni dhe reputacioni kanë pak të bëjnë me fuqinë kombëtare. Fakti nëse Presidenti amerikan urrehet apo admirohet është me rëndësi të menjëhershme të paktë, por themelet e fuqisë janë gjithëpërfshirëse. As ngjarjet e kaluara nuk kanë të bëjnë shumë me fuqinë kombëtare, nuk ka rëndësi sa domethënëse duken në atë moment. Kriza financiare aktuale pati rëndësi, por ajo nuk e ndryshoi gjeometrinë bazë të fuqisë ndërkombëtare. Koncepti i rënies amerikane në mënyrë të çrregullt është tronditur, por që Amerika të bjerë poshtë duhet që ndonjë fuqi tjetër t’ja kalojë. Nuk ka asnjë kandidat.
Le të shikojmë Kinën, më së shumti e përmendur si sfiduesi i Shteteve të Bashkuara. Kina Han është e rrethuar nga katër shtete jastëk – Mançuria, Mongolia e Brendshme, Ksiniangu dhe Tibeti. Pa këto jastëkë, kufijtë e Kinës do të spostoheshin nga brenda dhe Kina do të bëhej e cenueshme. Me këto katër shtete jastëk në vend, Kina është e sigurtë, ama si një ishull i bllokuar, i rrethuar nga xhungla malore, Himalajat, stepat e Azisë Qendrore dhe pyjet siberiane. Kina është e bllokuar në të gjitha drejtimet, përveç detit.
Shumica dërrmuese e popullsisë kineze jeton brenda 1000 miljeve nga bregu Paqësor. Përtej kësaj linje, furnizimi me ujë të pijshëm nuk do t’i mbështeste popullsi të mëdha. Pjesa më e madhe e zhvillimit industrial ndodh brenda 100 miljeve nga bregu. Shiko shifrat e mëposhtme, të nxjerra nga statistikat kineze. Rreth 64 milionë kinezë jetojnë në familje me më shumë se 20000 dollarë të ardhura në vit. Rreth 165 milionë kinezë jetojnë me të ardhura në vit midis 2000 dhe 20000 dollarëve. Shumica e këtyre jetojnë brenda 100 miljeve nga bregu. Rreth 400 milionë kinezë kanë të ardhura familjare midis 1000 dhe 2000 dollarëve në vit, ndërsa rreth 670 milionë kanë të ardhura familjare prej më pak se 1000 dollarë në vit. Kina është një territor me varfëri të jashtëzakonshme. Mao e bëri Marshimin e Madh që të ngrinte një ushtri fshatarësh të dëshpëruar për ta rregulluar këtë lloj mosbalance ekstreme. Mosbalanca ekziston akoma, një vullkan poshtë regjimit aktual.
Kina do të duhej ta trefishonte madhësinë e ekonomisë së saj dhe Shtetet e Bashkuara do të duhej të qëndronin në vend nëqoftëse Kina do të barazohej për nga GDP-ja me to. Ushtarakisht, Kina është e pafuqishme. Ushtria e saj është një forcë sigurie e brendshme, aftësia e saj për të projektuar fuqi e bllokuar nga barriera natyrore. Marina e saj ekziston më së shumti në letër dhe nuk mund të paraqesë asnjë kërcënim serioz ndaj Shteteve të Bashkuara. Deklarime sipërfaqësore për Kinën që po kalojnë Shtetet e Bashkuara nga pikëpamja gjeopolitike injorojnë realitete bazë dërrmues. Në mënyrë të imagjinueshme Kina mund t’i tejkalonte problemet e saj, por kjo do të kërkonte pjesën më të madhe të shekullit për të tejkaluar probleme të kësaj madhësie.
Europa, nëqoftëse ndonjëherë unifikohet në një fuqi të bashkuar ekonomike dhe ushtarake, sigurisht që mund t’i sfidonte Shtetet e Bashkuara. Megjithatë, siç e kemi parë gjatë krizës së fundit financiare, nacionalizmi vazhdon që ta përçajë kontinentin, edhe pse lodhja e ka bërë këtë nacionalizëm më pak të ashpër. Ideja e Europës që bëhet një shtet multikombëtar me një sistem vendimmarrës ekonomik vërtet të integruar dhe me një forcë ushtarake globale nën komandë të përbashkët është po aq e largët si ëndërr sa ajo e Kinës që bëhet fuqi globale.
Kjo nuk është një pikëpamje amerikocentrike e botës. Bota është amerikocentrike. Shtetet e Bashkuara drejtojnë resurset ekonomike të Amerikës Veriore, kontrollojnë oqeanet dhe hapësirën e votës, projektojnë fuqi ku të duan, në mënyrë të zgjuar ose jo. Shtetet e Bashkuara janë për botën ajo çka Britania qe dikur për Europën. Të dy vendet varen nga kontrolli i deteve për të siguruar interesat e tyre. Të dy vendet e kuptuan se mënyra më e mirë për të fituar kontrollin e deteve qe që t’i ndalonte vendet e tjera nga ndërtimi i flotave. Të dy e kuptuan se mënyra më e mirë për ta bërë këtë gjë qe të ruhet një balancë force në të cilën sfidues potencialë t’i harxhonin resurset e tyre duke luftuar njëri tjetrin në tokë në vend, që të ndërtonin flota që mund ta sfidonin kontrollin e tyre të deteve.
Shtetet e Bashkuara po e bëjnë këtë gjë globalisht. Objektivi parësor i tyre është që gjithmonë të parandalojnë shfaqjen e një fuqie të vetme që mund të dominojë Eurazinë dhe gadishullin evropian. Me rënien e Bashkimit Sovjetik, limitet e Kinës dhe përçarjet e Bashkimit Europian, aktualisht nuk ka asnjë kërcënim të kësaj natyre. Kështu që Shtetet e Bashkuara kanë lëvizur drejt një objektivi dytësor, që është bllokimi i shfaqjes së çdo hegjemonisti rajonal që në perspektivë të mund të rritet në diçka më të rrezikshme. Shtetet e Bashkuara bëjnë çka munden për të ndërprerë rishfaqjen e fuqisë kombëtare ruse, ndërsa ndërton marrëdhënie me vende kufitare të tilla si Polona dhe Turqia. Ato inkurajojnë trazira në rajonet kufitare të Kinës, duke përdorur si justifikim ideologjinë e të drejtave të njeriut. Ato kryejnë luftëra të drejtpërdrejta apo jo të drejtpërdrejta me një bazë dukshëm të rastësishme, nga Somalia në Serbi, nga Iraku në Afganistan.
vijon