[Psikologu]

Kongresi i Berlinit lidhur me caktimin e kufijve të rinj midis Malit të Zi dhe Perandorisë Osmane, respektivisht vendeve të banuara me shqiptarë, formoi një komision të veçantë ndërkombëtar. Edhe kjo tregon se Fuqitë e Mëdha i dinin kërkesat e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, prandaj përpiluan me aq seriozitet plane dhe programe për zbatimin e traktatit të Berlinit. Princ Nikolla, i sigurt se qëllimet e tij do të gjejnë përkrahjen nga komisioni ndërkombëtar për përcaktimin e kufijve ngase në komision bënte pjesë edhe përfaqësuesi i Rusisë cariste, e hartoi vetë vijën kufitare sipas dëshirës, e cila do të përfshinte Gucinë e Plavën. Këtë përmes të përfaqësuesit të Rusisë cariste, ia dorëzoi komisionit ndërkombëtar. Vija kufitare sipas princ Nikollës do të ish'te: „(...) Nga Planica dhe do të shkonte në vijë të drejtë nëpër majen e Gjergj Isufit dhe Berovës për të arritur në majën e parë të Ilina Gllavës. Prej këtu kufiri do të vazhdonte vijën e caktuar deri në maje të Velika Zhihovës. Pastaj duke vazhduar vijën e kufirit të propozuar nga komesarët malazezë deri në maje të Tornov Kamenit, drejtpërdrejt në majën Sileva Gllavës, prej nga do të arrinte në vijë të drejtë në majën e Baliosta Gllavës, për t'u drejtuar pastaj kah maja e Goleshit. Prej Goleshit kufiri duke vazhduar së pari vijën e propozuar lëshohet në pikën e fundit përballë majës më të lartë të Jeqmishtës dhe do të arrinte prej kësaj në vijë të drejtë, duke formuar një tangjente me drejti-min e propozuar, Mokra, Velika, pikë kjo e prerjes së të dy vijave të dakorduara nga delegatët e të dy shteteve. Më në fund, prej këtu traseja do të zbresë në burim të lumit Shekullar, rrjedhën e të cilit do ta përcillte vija kufitare deri te derdhja e tij në lumin
Lim".15

Për realizimin e kësaj kërkese territoriale, princi i Malit të Zi, bashkë me diplomatët e tij, nuk kërkonte ndihmë vetëm nga Rusia cariste, por edhe nga Anglia, Franca dhe Italia. Protestet e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit që u drejtoheshin diplomatëve të Fuqive të Mëdha nuk merreshin parasysh në këtë kohë. Me çështjen shqiptare, ndonëse sipërfaqësisht, u kacafyt vetëm Vjena.

Përfaqësuesi i Austro-Hungarisë, Shvegel iu përgjegj kancelarit gjerman Otto Von Bizmarkut në një rast duke i kundërshtuar vendimet e Kongresit të Berlinit, e duke e marrë në mbrojtje popullin shqiptar. U propozoi delegatëve të pranishëm në Kongres se „nuk bën të mohohet një komb i cili me shekuj ishte autokton". Ai i ftonte ata që, nëse dëshironin të njiheshin me popullin shqiptar, ta lexonin librin e Ami Bouëse „La Turquie d'Europe", Paris, 1840,i cili, ndër të tjerat, shkruan:

„Shqipëria ka një ardhmëri si shtetet e tjera ballkanike dhe etnografisht është krejt homogjene, sado që ka fe të ndryshme, ajo është plotësisht e zoja të qeverisë vetveten". Megjithate asnjë nga delegatët nuk i përfilli fjalët e tij. Kongresi ia njohu vetëm Mirditës një lloj autonomie fisnore, të cilën më vonë Turqia nuk e përfilli.18

Jovan Ristiqi, ministri i punëve të jashtme i Serbisë së atëhershme, duke udhëtuar nëpër Gjermani që të ndiqte së afërmi punën e Kongresit të Berlinit, u ndal në Vjenë. Qëndrimi i tij në kryeqytetin e Austro-Hungarisë kishte qëllime të caktuara diplomatike. Ai u takua me kontin Andrashi dhe i dorëzoi për Qeverinë e Vjenës një kërkesë të Qeverisë Serbe. Në këtë takim, siç theksohej edhe në kërkesën e tij, Jovan Ristiqi kërkoi nga Andrashi, dhe shpresonte shumë madje, se Qeveria e tij do të përkrahte zgjerimin e shtetit serb në jug. Ka të dhëna të cilat e pohojnë mendimin, se Andrashi kishte pranuar dhe e kishte përkrahur këtë kërkesë të shtetit serb, dhe se kishte lejuar në emër të Qeverisë së Vjenës zgjerimin e Serbisë në drejtim të Novi Pazarit dhe Mitrovicës.

Kuptohet edhe Serbia i bënte të mundur Austro-Hungarisë që të realizonte disa pretendime të saj që i kishte shtruar më parë në lidhje me drejtimin e vijës hekurudhore Beograd—Nish kah Piroti dhe Vranja.17