[Albanian eX|PerT]

Dikush ka thënë: grumbullimi i forcave të vullnetit për të bërë një vepër, kurse njeriu nuk mund të ketë forcë për të bërë diçka të këtillë përpos se me ndihmën dhe përkrahjen e All-llahut, andaj prej gjërave më të rëndësishme është: kërkimi nga All-llahu vendosmëri për udhëzim.
Njeriu ka nevojë për të kërkuar ndihmë prej All-llahut, kurse që të mbështetet në Te për ta arritur vendosmërinë dhe për të vepruar sipas vendosmërisë pas fitimit të vendosmërisë.
﴿فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ﴾ [آل عمران: من الآية159].
"...e kur të vendosësh, atëherë mbështetu në All-llahun, se All-llahu i do ata që mbështeten". (Ali Imran: 159).

Llojet e vendosmërisë

Vendosmëria është dy lloje:
Një: vendosmëri për të hyrë në rrugë, kjo është fillimi.
Dy: vendosmëria për të vazhduar në adhurime pasi ke hyrë në to dhe në kalim nga një gjendje të plotë në një tjetër gjendje më të plotë, kjo është mbarimi.
Vendosmëria e parë i ofron njeriut hyrje në çdo mirësi dhe largim nga çdo e keqe, sepse me këtë vendosmëri jobesimtari hyn në Islam dhe mëkatari del prej mëkateve dhe hyn në adhurime. Nëse ka vendosmëri të vërtetë dhe insiston në te, e lufton epshin, egon dhe shejtanin me luftë të sinqertë dhe hyn adhurimet që ia urdhëron All-llahu, ai do të fiton.
All-llahu i ndihmon një njeriut aq sa ka vendosmëri të fuqishme, andaj që synon të mirën, atij i ndihmon dhe e stabilizon, sikurse ka thënë poeti:
على قدر أهل العزم تأتي العزائم *** وتأتي على قدر الكرام المكارمُ
Aq sa ke vendosmëri aq të vijnë detyrat
Aq sa je fisnik aq të vijnë nderimet

Disa informata mbi Omer ibën Abdul-Azizin

 Kur i erdhi hilafeti Omer ibën Abdul-Azizit pas vdekjes së Sulejman ibën Abdul-Melikut, së pari ai u anagzhua me varrimin e Sulejmanit.
Kur u kthye nga varrimi ia radhitën karavanin e hilafetit, kurse ky tha: mashall-llah, la haule ve la kuvvete il-la bil-lah, ma afroni mushkën time. I hipi mushkës që edhe më parë i hipte. Pra vazhdoi në atë vendosmëri, kurse All-llahu e ndihmoi sepse e dinte se e ka sinqerisht.
 Para tij dolën njerëzit, ai i largoi e u tha: edhe unë jam njeri sikur ju.
Zbriti nga mushka dhe u ul, e njerëzit qëndronin para tij në këmbë. U tha: uluni, sepse njerëzit rrinë në këmbë vetëm para All-llahut, Zotit të botëve.
 Ishte i vendosur tua kthen hakun dhe të drejtat njerëzve.
E kaploi koha e pushimit dhe hyri të pushon, sepse ishte lodhur natën pa gjumë duke përgatitur xhenazen e Sulejmanit. Ndërkohë i erdhi djali i tij, Abdul-Meliku e i tha: flenë akoma pa ua kthyer hakun njerëzve?!
Tha: si ta fali drekën do t'ua kthej.
Tha: kush të garanton se do të jetosh deri në drekë? E nëse jeton kush ta garanton qëllimin e mirë?
Doli dhe i grumbulloi njerëzit dhe ua ktheu secilit hakun e vet.
 Ai thoshte: Unë kam shpirt shumë ambicioz, çdo herë që arrinte diçka, synonte diçka më të madhe dhe më të mirë! Kur arrita të bëhem halife, përmbi këtë gradë nuk ka gjë më të madhe në dynja, më mori malli për ahiret.
 Poeti thotë:

وإذا كانت النفوس كباراً
تعبت في مرادها الأجسامُ

من يهن يسهل الهوان عليه
ما لجرح بميتٍ إيلامُ

Nëse shpirti është i madh
Lodhet trupi në realizimin e aspiratave të tija
Ai që mposhtet, i lehtësohet kjo gjë
Të vdekurit nuk i shërohen plagët
 Ushqimi i tij gjatë hilafetit ishte ades, thjerrëza dhe vaj dhe kur e kritikonin pse kaq modest e ka ushqimin, ai thoshte: kështu ma lehtë do të çlirohemi nga prangat e zjarrit nesër!!
 Kur pa fëmijët e tij duke ngrënë pak më mirë se ai, hanin thjerrëza dhe qepë, tha: bijat e mija, a gëzoheni të hani llojlloj ushqimesh e të digjet babai juaj në zjarr.
 U thoshte fëmijëve: babai juaj ka patë mundësi të zgjedh mes varfërisë dhe të hyjë në xhennet dhe mes pasurimit dhe të hyjë në zjarr, kurse ai ka zgjedh që të hyjë në xhennet.
 U thoshte bashkëpunëtorëve: nëse më shihni se largohem nga e vërteta vendoni dorën në fytin tim dhe më dridhni e më thoni: çka je duke bërë Omer?!
 Aq shumë i dobësohej trupi saqë brinjët mund t'ia numëronin ata që ia shihnin.
 Ai aq shumë e donte All-llahun, saqë kishte arritur në gradën e kënaqjes me caktimet e All-llahut, andaj edhe thoshte: unë gëzimin e gjej vetëm në vendet e caktimeve të All-llahut.
 Bashkëpunëtorët e tij në të mirë i vdiqën një pas një. I vdiq djali i tij Abdul-Meliku, vëllau i tij Sehli dhe shërbëtori i tij Muzahimi, e pas vdekjes së tyre dhe kur lutej thoshte: Ti e di se kjo vetëm se ma ka shtuar dashurinë dhe më ka inkurajuar për atë që është te Ti. (Shiko traktatin e Ibën Rexhebit "Komenti i hadithit "Kur njerëzit do të shkojnë pas arit dhe argjendit").
 Ai thoshte: Po të jetoj gjatë nuk do të lejoj që të vejat e Irakut të kenë nevojë për dikë tjetër pas meje.
 Kur u bë Halife Omer ibën Abdul-Azizi u dëgjua një e qajtur në shtëpinë e tij, e thanë: çka u bë? Thanë: grave dhe robëreshave u tha: kush do le të rri e kush do le të shkon, sepse kam marrë një detyrë që më angazhon nga ju.
 Omeri, radijall-llahu anhu, edhe pse ishte i pari i muslimanëve, shtëpia e tij i ngjante shtëpisë së fukaraje.

Ku është vendosmëria! Pasiviteti është ortak i privimit kurse dhënia përparësi rahatllëkut trashëgon lodhje.

Drejt lartësirave

Vëllezër!
Vendosmëria në zemrat e njerëzve është sikurse zjarri i cili flakëron, e përdor trupin dhe aspak nuk ndjenë lodhje.
 Burrat e vendosur nuk janë në rrobat e juaja, ata kanë dhënë besën për vdekje, por e fituan jetën, ata edhe në radhët e xhihadit janë më stabil se shkëmbi i madh në vendin e vet.
 Ai që nuk e kërkon lavdin seriozisht nuk mund të flenë nën hijen e nderit.
 Të gjithë sahabet u shpërngulën ilegalisht, kurse Omeri, radijall-llahu anhu, publikisht e u tha idhujtarëve: jam duke u shpërngulur e ai që dëshiron të takohet me mua le të vjen në këtë luginë.
 Laje fytyrën e seriozitetit nga pluhuri i përtesës dhe shpenzo një thes sabër në rrugën e vlerave.
 Nëse je njeri i vendosur në gjuhën e tyre nuk ka: "ndoshta" apo "shpresoj". (shiko: "El-Lutfu fil-Vadhi", Ibën Xhevziu, fq. 33).

Vëllezër!
 Tërë mirësia ka të bëjë me vendosmërinë e vërtetë për udhëzim dhe me këtë kampanjë mposhtet ushtria e të kotës dhe arrihet fitorja për ushtarët e të vërtetës.
 Ebu Hazimi thotë: Nëse njeri vendos të le vetjaksinë i vijnë çlirimet.
 Disa nga dijetarët e selefit i kanë pyetur: Kur shpërngulet dynjaja nga zemra? Tha: kur të jesh i vendosur, atëherë shpërngulet dynjaja nga zemra.
 Edhe shejtani humb shpresat në njeriun me vendosmëri të vërtetë, kurse kur njeriu është labil e lakmon shejtani dhe e shtinë që të shpreson dhe prolongon.
 Ti që u rite dhe nuk u pendove, ti që ske vendosmëri për udhëzim e as për kthim, ke gëzuar shejtanin dhe ke zemëruar Rahmanin. (Shiko: "Dy traktate" të Ibën Rexhebit).

Vëllezër!
Jini të vendosur, sepse xhenneti me dhe të këndshëm, me nur që shkëlqen, aromë jasemini që depërton larg, bukuroshet që presin, duhet paguar mehrin për to!
وصلَّى الله على نبينا محمد وعلى آله وصحبه وسلَّم
Përshtati: Bekir Halimi</SPAN>

Sektori shkencor pranë shtëpisë botuese "Medarul-Vatan".,
9.3.2007