[Psikologu]

Ajo që na çudit është fakti që këtë veprim e marrim vesh me kaq vonesë dhe çudia e dytë është: Kujt i intereson të fshehë apo të vjedhë historinë?! Cilido, me të drejtë mund të pyesë: Kujt i ka interesuar ta kthejë Ismail Qemalin në një “mit”, kur në “peshoren” e historisë vlerat e tij janë nën kuotën e atyre burrave që trajtuam që në fillimin e këtij shkrimi. A nuk kemi të drejtë të pyesim
përse në “Monumentin” e Shpalljes së Pavarësisë (të vendosur në Vlorë) nuk janë skalitur figurat e dy personaliteteve nga më të shquarat në Shpalljen e Pavarësisë, Luigj Gurakuqit dhe Dom Nikollë Kaçorrit?! Jam i mendimit se qëndresa ndaj çdo pushtuesi ka qenë gjithëpërfshirëse, që nga Mitrovica deri në Gjirin e Artës. Por, kur flasim për figurat e dimensioneve të larta, nuk duhet të ndryshojmë “polet” ose e thënë më shqip, nuk duhet t’i spostojmë nga Veriu në Jug. Krahinorizmi, religjionizmi dhe idealizmi duhen respektuar në mënyrë proporcionale sepse në çdo krahinë, në çdo besim dhe në çdo ideologji ka kualitete dhe këto duhen evidentuar pa asnjëlloj paragjykimi dhe shkalla e përfaqësimit duhet të jetë në proporcion të drejtë me sasinë numerike të çdo religjioni në të gjitha institucionet. Urojmë që 28 Nëntori, dita e Shpalljes së Pavarësisë të jetë dita e solidaritetit, unitetit dhe bashkëjetesës si të barabartë. Urojmë në të njëjtën kohë një rishikim dhe rishqyrtim të historisë,
duke nxjerrë në dritën e diellit të gjitha ato figura të cilat (padrejtësisht) qëndruan në hije. Urojmë gjithashtu që Akademia e Shkencave, në bashkëpunim me Ministrinë e Arsimit dhe Kulturës të caktojnë një komision (kompetent profesionalisht dhe të denjë moralisht) për vlerësimin e figurave dhe të mos ngjasin më gafa të tilla, të hidhet baltë mbi figurat më të ndritura të nacionalitetit tonë. Urojmë që në 600-vjetorin e të madhit Gjergj Kastrioti, të skuqet sadopak fytyra e atij që deshi ta baltojë.Kam lexuar para dy apo tre vjetësh në gazetën “Shqipëria Etnike” një shkrim të publicistit Ndue Bacaj, me një titull mjaft interesant dhe që ngjasonte më shumë si një satirë: “Flamuri në Deçiq - shkopi në Vlorë”! Me sa konstatojmë, autori ka bërë një gjetje mjaft të bukur dhe të bazuar mbi vlera dhe fakte historike. Për të ngritur flamurin e Arbërisë mbi Bratilë u derdh gjak i kulluar malësorësh trima, ndërsa ngritja e flamurit në Vlorë ishte më tepër një akt diplomatik, i arritur përmes pushkëve, krismat e të cilave zgjuan ndërgjegjen e trazuar të Fuqive të Mësdha dhe vetë Ismail Qemali ishte një gjetje e kësaj diplomacie për t’i treguar vetë Perandorisë Osmane se është pikërisht Ismail Qemali njëri nga diplomatët dhe personalitetet e asaj perandorie që do të mbajë në dorë flamurin e Arbërisë dhe që do ta konfirmojë shkëputjen përfundimtare të Shqipërisë nga Perandoria Turko-Osmane.