[Zero Cool]

Gjeneral Wesly K Clark

*Citim i marrë nga takimi vjetor në Komitetin
Kombëtar Amerikan për Mardhenjet më Jashtë, Manhattan, Nju Jork, 18 Shkurt 2000

Qellimi i tyre ishte që tokën e Kosovës ta shendrrojnë në "tokë të djegur",
të cilin qellim që në fillim të luftës pjesërisht e arritën, duke i detyruar
njerzit të ikin nga dhuna dhe të braktisin shtepit e trojet e
veta.

Luftimet çdo ditë zgjëroheshin. Njerzit e pa mbrojtur në masë
masakrohen e shumë zhdukën në mënyrë mistërioze. Forcat ushtarako-policore e
paramilitare serbe pa mëshirë ekzekutonin fëmijë, gra e pleq e
e duke djegur
shtëpi dhe çdo pasuri tjeter të shqiptarëve. Mijëra femijë, gra e burra, të
sakatosur e të njollosur, të tmërruar, e të masakruar. Qindra
mijëra njerëz
leshonin shtepijtë e tyre, që kishin ndërtuar më aq djersë dhe aq mund. Mijëra
të tjerë humbën jetën në mënyrat më çnjerëzore, në mënyra që as nuk mund të
paramendohen nga njerz të vetëdishem e të civilizuar.
Kosovarët të prirë nga Ushtria Çlirimtare, nuk dorzohen. Nuk dëshrojnë më të
jenë nën thundrën e okupatorit. Nuk është më i rëndsishem çmimi i lirisë.
Rradhët e luftëtarëve të lirisë prej
dite në ditë rriten, ndersa rrezistenca
e popullit shtohet. Shumë të rinjë, duke lënë pasurin e krijuar, familjen e
prvilegjët tjera në shtetët Evropiane, në SHBA dhe në vende tjera këthehen në
vendlindje në radhët e ushtrisë çlirimtare. Bota quditej dhe më admirim shiqon
atëdhedashurinë e të rinjëve shqiptarë.
Të gjithë faktorët relevant ndërkombëtarë plotë dhjetë vjet ishin njohtuar më
dhunën e padrejtësirat që bëheshin në Kosovë dhe më përcaktimin e popullit
kosovar për liri demokraci e pamvarësi më çdo kusht. U aprovuan shumë rezoluta,
e u dërguan shumë mesazhe verbale. Por konkretisht bota bëri shumë pak në

realizimin e të drejtave të shqiptarve dhe për të parandaluar masakrat që
ishin aq të parashikura. Qe sa vjet i thënim botës, në Kosovë do të ndodh ajo që
nuk ka ndodhur askund.
Shqiptarët e Kosovës ishin në udhëkryq të përgjakshem. Do të këtë apo nuk do
të këtë më shqiptar në Kosovën martire. Kjo tokë dardane dhe pellazge, shqiptare
e më shumë së shqiptare po digjët e po mbillet më varre, po poshtrohet e po
zymtohet.
Kjo trevë e njohur në shekujt e historisë si kryekështjella e
mbrojtjes së besës, trimrisë,
atëdhedashurisë e qytetrimit shqiptar po
përjeton gjakderdhjen më të përbindshme në luftë për jetë a vdekje. Ishte një
zgjedhje. A duam vdekjen a fitore mbi vdekjen.
…"Ma mirë i dekun nën dhe me u kja
Se për t`gjallë më ndëjt nën shkja"…
Gjergj Fishta
Pikërisht gjatë atyre viteve 90-ta e deri para fillimit të luftës çlirimtare,
kishin filluar vatrat tona të nxjerrin
tym, por atë tym nuk e shihte askush!
Kurse tani, tymin
heqim te zinjtë e ullirit veç shqiptarët, por po e
paguajnë shtrenjt edhe okupatorët mizorë, duke i lënë kockat në fushat dhe malet
e Kosovës.

"...Eni, eni, mori shkina,
eni, eni, te Vranina,
mblidhni vetë
npër shpat e përrue
ehu ! kortarët e djelmve t'ue ;
edhe mësoni fëmijët
mbas sodit
mos t' lakmojnë tokës s' Kastriotit,
pse u bjen shtrejtë, qe
besa e Zotit !..."
At. Gjergj Fishta

Më 28 shkurt 1998. filloi kryngritja e armatosur në
fshatrat e Drenicës: Likoshan, Qirëz, Prelloc dhe Gradicë, deri sa me 3 mars
forca të mëdha ushtarako-policore serbo-sllave sulmuan fshatin Prekaz. Lufta së
shpejti u zgjëruar, s`pari në Dukagjin e pastaj pothuja në të gjitha meset,
fshatrat e qytete të Kosovës. Për tokën arbrore, që në fillim të luftës, ranë
shumë
deshmorë, në mesin e te cilëve kryesisht gra, burra të moshuar e
femijë. Në fushën e dëshmorëve në mes të
fshatit Likoshan e Qirëz janë të
varrosur 83 viktima civile shqiptare të kësaj lufte. Familja Ahmeti nga
Likoshani, 43 anëtarëshe, brënda një dite humbi dhjetë anëtarë të sajë, e 25
femijë mbetën bonjak.
Duke ditur së epiqëndra e kryngritjes shqiptare në Drenicë gjindet në fshatin
Prekaz, forca të mëdha rrethojnë fshatin. Qellimi ishte të shkatrrohet ushtria
shqiptare në bërthamën e sajë. Të asgjasohet Drenica e Isa Buletinit, Azem e
Shote Galicës, Drenica e Shaban Polluzhës dhe e shumë e shumë të tjerëve qe më
heroizëm të pashoq mbrojtën pragun e shtepisë, nderin, dinjëtetin, vlerat morale
e kombëtare, tokën stërgjyshore. Kjo trevë kreshnikësh që gjëndët në qendrën e
Dardanisë ilire, gjëgjësisht të Kosovës së sotme, na e përkujton çdo herë
historinë tonë të lavdishme në shekuj. Ky emër kaq i dashur dhe krenar për ne,
gjithmonë ka qenë dhe është tmerr për armiqtë tanë. Sa e sa herë armiq të
ndryshem provuan të zhdukin nga faqja e dheut, por i lanë eshtrat në te. Kjo
fole trimash u be sinonim i rezistencës dhe i qendresës mbarëshqiptare për liri
dhe pavarësi kombëtare.
Drenica në historinë tonë kombëtare, mbetët territor i
qendresës
shqiptare, që secilit pushtues i rezistoi më armë në dorë. Qe nga Bëteja e
Kosovës (1389) e deri më sot, nga kjo trevë dolen njerzë që më pushkë e më penë
luftuan për çlirim dhe pavarësi kombëtare. Kështu, në luftën e parë kundër
osmanëve, në Bëtejen e Kosovës, trimi drenicas, Mirash Nikollë Kopiliqi (nga
Kopiliqi i Skenderajit) do të plagosë për vdekje sulltan Muratin e I . Numri i
atyre që luftuan kundër pushtuesve turq, austrohungarez e posaqërisht kunder
atyre serb është shumë i madh.
... " Nuk luftuam për grada e pasuri
po për Atdhe e për liri "...
Azem Bejta
Nga treva e Drenicës, nga Polaci, ishte edhe familja e Hasan Prishtinës. Ky
ideolog i shquar dhe udhëheqës i palodhur i kryengritjeve të përgjithshëme për
pavarësinë e tokave shqiptare, tërë pasurinë dhe jetën e dha për të miren e
kombit. Veprimtaria e tij luftarake gjatë muajve maj-gusht 1912 e përgatitën
ngritjen e Flamurit në Vlorë.
Edhe gjatë Luftës së Dytë Botërore rezistenca dhe
revolta më e madhe
kundër sllavo-komunistëve shpërtheu në Drenicë. Këtu ende ruhej amaneti i Azem
Bejtë Galicës dhe i shokëve të tij së " besë më shka nuk ka ". Ky amanët u
rikujtua edhe gjatë atyre vitëve të stuhishme. Brenda muajve janar-shkurt 1945 u
bë ploja mbi Drenicë. Gjatë kësaj periudhe të nderlikuar historike në mesin e
shumë të tjerëve u dalluan: Shaban Polluzha, Mehmet Gradica, Ahmet e Rifat
Galica, e shumë të tjerë.
"…Kurrë ky vend, kjo anë më male
dhe lugina mesatare, kjo Drenicë
e
paperkulur, nuk ka dashur të dijë për
asnjë pushtët përveq pushtetit të
vet.
Kurkujt pra nuk i është nënshtruar.
E prej ligjeve njerëzore që
vlenin aty diçka
ishte vetëm një: Ai i Lekës…"
Hivzi Sulejmani