[~AnnA~]

Në një histori të mundshme të shkronjave, në të vërtetë krejtësisht e pagjasë, me siguri do të thuhej se në vitet e para të postotalitarizmit shqiptar, shkronja “ë” pësoi një trysni të madhe nga mediat e shkruara. Në fakt, ajo kohë mund të quhet si ”periudha e zezë“ për “ë”-në shqiptare, meqë pothuajse u eliminua tërësisht nga shtypi i përditshëm.
Arsyet mund të jenë të shumta, por dy mund të citohen menjëherë. E para ka lidhje me humbjen e statusit (prestigjit) nga ana e shqipes tek përdoruesit e saj. Kjo temë mund të trajtohet gjerësisht nga sociolinguistika, e cila nuk do ta ketë të vështirë të konstatojë se në vitet Nëntëdhjetë u verifikua edhe një rritje e jashtëzakonshme e prestigjit të gjuhëve të huaja në Shqipëri. Dy dukuritë nuk janë krejtësisht pa lidhje.
Nga ana tjetër, në atë periudhë, por edhe në fillim të viteve Dymijë me përhapjen e internetit, vërshuan në vendin tonë mjetet e reja elektronike. Meqë këto nuk e parashikonin në tastierat e tyre shkronjën “ë”, si produkte importi që ishin, shumë gazeta parapëlqenin ta zëvendësonin “ë”-në me tullacen “e” (e kam me shaka, nuk dua ta fyej poaqdinjitozen “e”).
Përhapja e komunikimit me postë elektronike, dhe si rrjedhim përdorimi i gjerë i “e”-së në vend të “ë” nga shkruesit, u krijoi kushtet ideale barishteve pseudogjuhësore, që të mbinin aty këtu, herë me praktikë, herë me teori. Pati nga ata që propozuan heqjen e “ë”-së dhe zëvendësimin e saj me dy “e”, ose propozime të tjera të fandaksura, në kufijtë e marrëzisë gjuhësore. Vijuan polemika të gjata, shpeshherë midis ekspertëve dhe amatorëve, ashtu siç ndodh rëndom në hapësirën publike shqiptare.
Sot “ë”-ja paraqitet me një çehre tjetër në publik, meqë ka filluar të gjallohet mirë nëpër faqet e gazetave shqiptare. Me disa rreziqe më shumë paraqitet lundrimi i saj nëpër arkipelagët e internetit, por edhe aty sikur po e ndihmon busulla e disa vullnetmirëve.

Shkruar nga Pisak Z