[Dr. Leone]

SA E VLERËSUAR NDIHEM NË FENË TIME

Jam ulur në ndenjësen e autobusit. Kam zënë vendin tim. Po kthehem në qytetin tim, aty buzë detit, mes valëve shkumë, në shtëpizën time. Është mesditë. Korrik. Shumë njerëz kalojnë para dritares nga i hedh sytë unë. Shumë lëvizje. Është e natyrshme që të gjithë këta njerëz të jenë krejt të shkujdesur ndaj shikimit tim.
Mes tyre mundohem të shquaj të gjitha vajzat që kalojnë dhe tentoj të rikthehem me mendimet e mia disa vite prapa. Edhe unë kam qenë e ngjashme me to. Gjithmonë në përpjekje për të gjetur vendin tim në këtë botë, në këtë shoqëri. Mendoj se cilët do të ishin njerëzit me të cilët duhet të shoqërohesha, cilat do të ishin veprimet e mia, mendimet që do më kalonin ndër mendje e ulur mendueshëm në ndenjësen e autobusit.
Sikur unë të isha jo kjo vajzë që jam tani, sikur të isha në dimensionet jashtë Islamit. Mundohem të përfytyroj. Shumë herë ia kam drejtuar vetes këtë pyetje, madje e gjendur në situata nga më të ndryshmet. Por më kot jam lodhur. Asnjëherë nuk kam mundur të gjej ndonjë vend për mua jashtë këtij dimensioni. Madje mund të arrij të studioj shumë modele, por prapë se prapë edhe në to jam ndier e huaj. S’janë për mua. S’janë vendi im.
Dimensioni ku kam qëndruar është më i përshtatshëm për mua. Çudi! Në mes të një larmie të madhe modele njerëzish, sendesh, figurash a ku e di unë se çfarë, unë nuk kam arritur dot të bashkëjetoj.
Megjithatë imagjinata ime më ngacmon. Po ta shoh veten të ngjashme me gjithë këto vajza që më kalojnë përballë kaq të shkujdesura, atëherë do të kisha dhe unë maninë aq të urryer të pikturimit, imitimit të Vip-ave, madje do arrija deri aty sa do të dilja jashtë vetes sime për të vetmen arsye: për të qenë sa më e pranueshme nga shoqëria, pjesë e rinisë shqiptare, e cila mundohet në maratonat e lodhshme të ndjekjes së modës apo më saktë të dëshirave të stilistëve, me një fjalë sa më e shoqërueshme.
Ditëve të premte do të bëja çdo lloj aktiviteti tjetër, veçse asnjëherë nuk do të ndiqja ftesën e ezanit të xhumasë. Mbase do të më tërhiqte më shumë kënga që do të vinte nga magnetofoni i autobusit, të cilës as kuptimin nuk do ia dija. Për çfarë do të vrapoja, për çfarë do të nxitoja në këto ditë të nxehta? Për çfarëdolloj gjëje tjetër, veçse për namazin e drekës jo. Sa keq! Për namaz kurrë nuk do të rendja!
Në këtë mesditë, nuk e di shkallët e cilës ndërtesë do të ngjisja? Po të kisha fat, do të mund të ngjisja shkallët e ndonjë ministrie apo të ndonjë institucioni tjetër të lartë. Mbase do të ishin stolisur mrekullisht. Por ka më mrekulli e fat sesa të ngjitësh shkallët e nafiles sime, të stolisura me sevape nga Krijuesi im? Ë? Ç’më thoni?
Sigurisht që po të gërmoja në çantën time, do të gjeja çdo lloj gjëje: asortimente kozmetike, parfume, çdo lloj tjetër veçse shaminë time, e cila për nga materiali dhe vlera monetare do të ishte shumë më poshtë se këto asortimente, nuk do të mund të gjeja. Sa keq! Këtë gjë sa te vockël, aq edhe madhështore në të njëjtën kohë, sepse do të mund të adhuroja Mëshiruesin tim, me të cilën s’do të mund të zbukuroja dot timen çantë.
Mbase në këto momente do të gjendesha në plazh duke shijuar rrezet e diellit me çdo pjesë të trupit tim, duke u freskuar mes valëve të detit kaltërosh. Por kurrë s’do të mund të ndjeja freski e kënaqësi më të madhe sesa abdesi duke u përgatitur për namaz! O All-llah, të falënderoj që jam në Islam! Sa e lartë, sa e vlerësuar ndihem! Me All-llahun, Krijuesin tonë, lë takim çdo ditë, në të pesta namazet! Marr abdes duke përkujtuar ditën kur do të dal para Tij; i ngjis shkallët me nxitim, sepse All-llahu im po më pret në orët e takimit me Të. Do të dal para Zotit tim. Unë, një ndër qeniet më të dobëta, një vajzë fare e thjeshtë. Unë që kam kaq pak në dorën time, sa edhe se çfarë do të bëhet me mua pas disa sekondash nuk e di.
Jam duke u takuar me Zotin, Qenien më Madhështore, më Të Madhin, më të Drejtin, më të Lartin, Krijuesin, Sunduesin e gjithçkaje. Ai që na e ka mbushur qenien me ndjenja e mendime. Ai që na fal Dynjanë dhe Ahiretin. Ai që jep dritë dhe errësirë në proporcionin e duhur. Ai që nuk ka nevojë për asgjë tonën. Ai pra na pret ne në takimin e radhës, në namazin e mesditës. Po a ka nder më të madh për ne krijesat kaq të dobëta, a ka kënaqësi më të madhe sesa të takohesh me Krijuesin? Shpesh për ne bëhet i dashur një njeri, qoftë edhe për faktin e vetëm që ai është i durueshëm me ne dhe na dëgjon deri në fund kur ne shprehim detin e pafund të trazimeve e problemeve tona. Po All-llahu, Krijuesi ynë, i Cili jo vetëm sheh situatën në të cilën gjendemi, por na dëgjon dhe na i plotëson duatë tona duke i rregulluar situatat në dobi tonën? Më thoni, a mund të ketë qenie më të dashur? Më thoni, a nuk meriton respektimin e çdo takimi të lënë me të?
Kushedi sa do rropatesha të takoja një yll kinemaje për t’i marrë veç një autograf. E nga kush? Nga një person që nuk do t’ia dijë fare për mua në ekzistoj apo jo, mjafton që do i mbushja numrin e fansave të tij. Apo kushedi sa më poshtë meje mund të qëndronte në çdo aspekt. Ndërsa për të takuar Zotin mjaftojnë veç disa veprime shumë të thjeshta, të cilat në çdo moment janë kënaqësi, për të mos folur për dobitë e tyre.
Pra, a nuk jemi më lart se të tjerët? O motrat e mia! Pse nuk po e vlerësojmë pozitën tonë në këtë jetë? Jemi njerëzit e mbarsur me mëshirën e All-llahut pasi na ka larguar perden e verbërisë nga sytë tanë. Ky Mëshirues na pret në takimin e namazit. Na ka falur mirësi nga të Tijat duke na larguar nga e kota për të na udhëhequr kah e vërteta. Na ka begatuar me burimet e Tij të pashtershme duke mbjelle në zemrat tona dashurinë për njëri-tjetrin vetëm sepse kultivojmë besimin. Ai ka krijuar gjithçka për ne pa kërkuar asgjë nga ne. Na ka dhuruar ajrin dhe ujin, në mënyrë që të mund të mbijetojmë. Këto janë për ne, të gjitha për ne. All-llahu i ka falur veç për ne. Dhe na ka premtuar Xhennetin për ne besimtarët pasi na ka mësuar mënyrën e jetesës së dobishme në këtë botë.
Autobusi u nis. Në duar më rëndon Mburoja e muslimanit. A nuk mjafton kjo që ne të zbatojmë të vetmen porosi: të përhapim fjalën e Tij në këtë botë dhe për të gjetur të tjera dyer zemrash për t’i hapur, e të tjera perde për të grisur? A nuk po mendoni?!