[lirik]

Mallkimet kohore të mbjellura në njerz
''''''''''''''''''''''''''''''
autorë xhelal ferizi
kohë e mallkuar
ku mallkimet ne njerzë i mbjellë
me fe shpirtrat emendjet duke i ndryshuar
helm e mëri ndaj qenjve njerzoee vjellë
''''''''''''''''''
njerzinë i ndanë me fe
ua bën gjithkajen te bindshme opium
kokat pastaj ua prenë ua rrokullisë mbi dhe
e gjakun ua derdhë si lum
''''''''''''''''''
i bindë në kundërshtime
mendjet u bën kryqe
i nxitë në inate ekrime
i len mbi dhe si qyqe
''''''''''''''
me fjalë e mite ua ngjyrosë gjakun
ua bën me larmi e ngjyra
i turrë në njeri tjetrin për të marur hakun
ju gjveshë maska e fytyra
'''''''''''''
ma gjakun bashk ju rrjedhin damarit
fe e opiume e i bën me teorina të dehur
pastaj me gjenetiken e fenomen instikt barbarit
shpatat i nxitë për ti mbrehur
''''''''''''
q'mallkime paska fytyra e dheu dhe e pergjakshmja toka
ku gjygje jan dita e nata
feja e ndasitë sa shum po prejnë koka
mashtrimet po vrasin e fjalët e gjata
''''''''''''''
shekujt jan shpresë e pa fund
koha genjen me optimizem
gjithkah gjak e lot e mund
teori kahdo me sadizem
''''''''''
njeriu ësht nje qenje jetësore
gjaku i kuq i njejt ësht kud me ngjyrë
dhimbjet jan te njejta jan vuajtje mizore
por koha e dogma ësht e pa fytyrë
''''''''''''
koha e dogma kado e prralla vret
edhe ndasitë me mite
njerzimi po derdhë gjake lot si det
qajë i lirik vargu si zogë i mjerë dite
'''''''''
plnaeti po ësht nji pelg me lot e gjak
vrasje kahdo per fe
karajfil i dashur o dashuri zambak
aromen na e lsho mbi dhe
''''''''''''
por jo eren e dhimbjes o kohë mizore
por eren e duam te e paqes
kokat të mos prehen per kto fe botërore
i duam urtësitë e gongje e manushaqes
'''''''''
urtesitë e luleve i duam e jo gjak e lot
duam buk e liri
koha te ka nda në armiqsi o botë
jeto o glob per dashuri
'''''''''''''''''''''
autori xhelal ferizi
'''''''''''''''''''''''''''''''''''