Hajra

Historia nuk duron shtrembërime

Autor: Akademik Feti Mehdiu E enjte 8 Shtator 2011 12:07 PM

Historia shqiptare peng i doktrinës bizantine

Historia është histori! Ajo nuk ndryshohet! Por, historia shtrembërohet dhe ajo korigjohet!
Të gjitha këto janë të sakta për ata e dinë ç është hostoria dhe janë objektivë. Kjo nënkupton ata që janë njëmend profesionalistë në fahun e vet, qoftë histori, gjeografi, politikë, diplomaci, filologji etj. Për të qenë i tillë duhet të jeshë i guximshëm, i urtë, i ditur, i sinqertë, jokarierist, i vendosur, e mbi të gjitha të keshë të zhvilluar ndjenjën e gjykimit me drejtësi.
Në këtë fund gushti të vitit 2011 ministri i Arsimit i Turqisë dhe ministri i arsimit i Kosovës, me kërkesën e njërit dhe pranimin tjetrit se historia e shtrembëruar duhet korigjuar, ua shtinë xixat probizantinëve dhe sa s u del flaka, se mos po hidhrëhet rusia serbia e greqia-farkueset e doktrinës se sundimi i sulltanatit osman ishte fatkeqsia më e madhe në Ballkan, në mos edhe në tërë botën?! Media të caktuara manipuluan me termat: ndryshim, ndërrim, urdhër , kërkesë..., se për çfar qëllimi dhe me sa vetëdije, ua lëmë atyre.
Por një gjë nuk mund t u lihet mediave. Fakti se shtrembërimin e historisë duhat ta korigjojnë ata që e kanë shtrembëruar, u përket institucioneve profesionale – gjithashtu me kompetencë – të shteteve që janë bashkëkrijues të asaj historie dhe ata janë, kushtimisht dhe aktualisht: Stambolli dhe Prishtina.
Nevoja e korrigjimit të historisë shqiptare është shfaqur menjëherë pas shkatrrimit të sisitemit komunist në Evropën juglindore. Në vitet e 90 të shekullit të kaluar në Prishtinë, nuk ishte Turqia të kërkojë: “...të ndryshohen librat e historisë në Kosovë...pastrimin e historisë,” e as “Urdhërat e vezirit”, por ishte inteligjenca shqiptare e Kosovës prej të cilëve u dëgjuan zërat e parë se historia shqiptare është e falsifikuar dhe se duhet korigjuar, madje disa thoshin se duhet rishkruar fund e krye. Pas përfundimit të Luftës në Kosovë, qershor 1999, në institucione kulturore e shkencore të Kosovës ( Instituti për mbrojtjen e Monumenteve të kulturës kah virti 2003 a 2004.. ) ka pas një nisiativë për të evidentuar shtrembërimet që ka psuar kjo histori në tekstet shkollore në Kosovë. Ku mbeti ajo nisiativë nuk e di. Por e di se për Maqedoni, për tekstet e historisë në gjuhën turke, këtë punë e kanë kryer autorët M. Shahingöz dhe Sh.Bilalli, por kjo ishte vetëm vetëm për tekstet shkollore në gjuhën turke, për tekstet në gjuhën shqipe nuk di të jetë bërë ndonjë punë konkrete as nga Prishtina as nga Tirana. Të paktën unë nuk e di. Tash kur kjo çështje ngritet nga qarqet diplomatike, ngritet temperatura në 42 gradë, muleni se u dogj doktrina bizantine! Shpejtoni ta mbuloni realitetin e luftërave të ushtrisë Osmane në Ballkan!
Probizantinëve, ani edhe atyre që flasin e shkruajn shqip, u tingllon bukur refreni anakronik: “.... një prej kapitujve më të tmerrshme të historisë shqiptare – asaj të okupimit nga Perandoria Osmane...”, ”... pasha i Turqisë në vitin 1910, prej Shkupi deri në Merdar, në çdo 10 metra e ka ngulur në hunj nga një shqiptar.... ?!”, “... serbve u ka lejuar që të hapin shkollë në mes të Stambollit, ndërsa shqiptarëve nuk ua ka lejuar hapjen e tyre as në vilajetet e veta.” “... të ndërpritet historia...”; ua ka ndaluar përdorimin e gjuhës shqipe, etj.
Madje edhe me disa krahasime, ku barazojnë Turqinë me Greqinë, apo Gjermanin e Hitlerit me Izraelin, që as qent endacakë nuk i hanë!
Po formula e pagëzimit, Meshari i Gjon Buzukut, Fjalori latinish – shqip, veprat tjera letrare në gjuhën shqipe, të cilës kohë janë? Mos janë të periudhës Romake a Bizantine?! I harrojnë tërësisht vitet 1492, 1555, etj., nga të cilat daton gjuha e shkruar shqipe!
Fati është se të dy zyrtarët e përmendur të shteteve, aktore të historisë për të cilën bëhet fjalë, Dinçer-Buja, janë kuadra me kualifikim superior e tituj shkencor për këto çështje si edhe kanë mekanizmat tjerë që nuk mirren me doktrina të askujt por me dokumentet e dorës parë, nga të cilat duhet mësuar se në vitin 1389, në Kosovë sulltan Murati me ndihmën e shqiptarëve, të cilët kishin kërkuar ndihmën e sulltanit për t i shpëtuar nga vulosja me hekurin e skuqur në ballë prej Nemanjiqëve me qëllim që shqiptarët të detyrohen të hynë nën kishën sllave, doli fitimtar kundër aleancës në të cilën gjithashtu merrnin pjesë edhe shqiptarë. Kjo ishte Beteja e Kosovës kur zen fillë miti se “turqit ishin e keqja e botës kurse bizanti ishte shpëtim i botës”. Do të thotë disa luftuan në anën e sulltanit dhe pala tjetër në anën e Llazarit, porë që të gjith ishin të krishterë – dhe Sulltan Murati që të ghithë shqiptarët i çliroi nga dhuna e bizantit, njëlloj sikur që ndodhi në vitin 1999 kur pakti NATO, në krye me SHBA dhe aletët tjerë e çliruan popullin e Kosovës nga dhuna e pushtetit të Beogradit. Pra, termat pushtues e çlirues janë relativë. Pushtuesin duhet ta pushtosh, për të qenë çlirues për të pushtuarin. Dhe ata që nuk duan ta zemrojnë Rusinë, Serbinë dhe Greqinë, le ta emërtojnë në dashin agresor në dashin pushtues barbar Aleancën Veriatllantike! Është punë e tyre, por historia nuk mund të mbetet peng i doktrinës bizantine përsejeta, sipas të cilës për shqiptarët vetëm Turqia, Austrohungaria, Italia dhe Gjermania kishin qenë armiqtë më të përbetuar, dhe kjo bëhet me të vetmin qëllim që të humbasin gjurmët apo të paktën të maskohen edhe ndonjë dit, krimet e Car Dushanëve e Sllobodanëve kundër shqiptarëve, duke trumbetuar se Dushani e Sllobodani ishin miq të shqiptarëve!!!
Nëse historia falsifikohet në një moment të caktuar, ajo herdokurë duhet të korigjohet dhe korigjimi nuk quhet ndryshim as ndërrim, sepse historia as ndërrohet as ndryshohet-domosdoshmërisht korigjohet.
Këtu fillon prosulltanizmi, (ithtarët e luftës së S. Muratit) sepse sulltani e çliroi - jo e okupoi - dhe e shpëtoi kombin shqiptarë, pastaj formoi katër shtete shqiptare në hapsirën etnike me një infrastrukturë që kurrë deri atëherë nuk e kishte pasur kjo popullatë.
Po ashtu këtu zen fill edhe probizantizmi (ithtarët e luftës së princ Llazarit) – që për të mos ia prish qejfin Rusisë, Serbisë dhe Greqisë, vazhdojnë edhe sot e tërë ditën të kontribuojnë ta mbajnë gjallë një doktrinë e cila tani më është në komë të thellë dhe dëshiron ta fus në greminë edhe Kosovën e Turqinë. As Kosova as Turqia nuk janë më ato të shekullit të kaluar.