[jonuzi]

Definitivisht si duket edhe poet i dashurisë do të behej, këto shkrime ai gjithmonë i kishte urrejtur, pra kurrë si kishte lexuar e leje që të shkruante për këto gjëra, po ja që jetës nuk ju dihet, ditari i tij gjithmonë e kishte ngushëlluar, edhe atëherë kur ka qenë fare i pa disponuar dhe gjithsesi po e shoqëronte edhe tani, ngase vetëm ditari i tij e dinte se çka në të vërtet ai ndjente brenda trupit të tij.
Ditët i ikin një nga një, thoshte se shpresa te mban gjallë, kurse koha të sjell të gjitha, por herë herë nuk mund të pajtohej me këtë, ai pranonte se koha i bënë të vetat, mirëpo ajo ikte me shpejtësi dhe çdo dite për të është pritje dhe çdo pritje ishte një shqetësim, po po shqetësim, sepse gjersa dikur me ëndje ëndërronte personazhe librash, thënie filozofësh, aktivitete e të tjera, tash shumëçka kishte harruar nga këto, por jo atë, ajo pa reshtur iu shfaqej përpara syve po sikurse me të, të kishte jetuar me vite të tëra, e kishte të pamundur ta harronte, pse kështu nuk dinte, por një gjë e dinte se ai ishte shumë i dashuruar në të. Çdo ditë shikonte fotografit e saja, çdo ditë shkruante për të në ditar, për çdo ditë ëndërronte se si do të bashkëjetonin në të ardhmen se bashku, ndonjë herë edhe në ëndërr iu shfaqej. Kurse ajo bëhet sikurse nuk ka ndodhur asgjë, ndonjëherë çuditej se si e ka gjithë atë fuqi që ta sfidonte me miqësinë e saj, pa reshtur bisedonin në internet, bisedonin gjerë e gjatë, për gjëra të ndryshme, për shumëçka, por jo asnjëherë për atë që ai të paktën e ndjente për të. Ndoshta ishte një frikaman i madh, ndoshta ishte një mbajtës premtimesh, por shumë herë shkruante mesazhe me këtë teme dhe prapë i fshinte, vërtet nuk dinte se çfarë ishte duke bërë......................... ajo ndoshta duhej të lexoj këtë letër të ditarit, por ndoshta jo, prapë nuk e dinte, kurrë në jetën e tij nuk kishte pasur dyshime më të mëdha për vetën tij, por gjithmonë thoshte.. “të shohim”

...Më në fund ai ishte i lumtur që edhe ai ishte njeri që dashurohej...