Njeriu !

[ideologu]

Njeriu !


- grada intelektuale e tij !




Njerëzit e kësaj bote (paramendohet të ketë njerëz edhe gjetiu), vërtetë janë krijesa të çuditshme!
Në të parë ata të gjithë duken përafërsisht të njëjtë me njëri tjetrin, edhepse dihet që diferenca në mes tyre është mjaft markante dhe e potencuar. Manifestim pra ky në vete shumë inkonsistent dhe absurd!
Ne të gjithë si zakonisht kur flasim mbi Njeriun, automatikisht referohemi në kapacitetet e në dituritë e Njeriut intelektualisht të avancuar dhe progresiv. Menjëherë ndërlidhja bëhet me të arriturat e teknologjisë prezente dhe në asnjë çast nuk dyshojmë se në mesin tonë faktikisht, ekzistojnë edhe krijesa që nuk janë në gjendje as të shprehen e as të depërtojnë lirëshëm, e nga vetvetiu. Në fakt si që dimë, meritat e lartësuara të si të shkencës ashtu edhe të teknologjisë, i takojnë një promili të vogël të Njerëzimit ekzistues, ndërsa pjesa tjetër e atij Njerëzimi, gjithëmonë ka notuar dhe noton, në detin e pakufishëm të Mediokritetit apo të Mesatarisë! Disa me tendenca e me mund të jashtzakonshëm, ndoshta edhe disi arrijnë deri tek brigjet e Diturisë, por për fat të keq, për shkak të predispozitave të tyre të dobëta e jomjaftuese, ata herët a vonë, prap rrëshqasin prapa, dhe gradualisht bien në vendin e tyre paraprak të Mediokritetit. Një pjesë e madhe ndërkaq, e mbetur jasht Detit (në brigjet përkundër), janë ata të botës së Paditurisë, apo të të një të tillë të Injorancës së pakontestuar e stabile! Dhe ate në të shumtën e rasteve aty qëndrojnë deri në fund të jetës së tyre. Pa u munduar fare të prerë ndonjë lis, të ndërtuar barka! Nuk është fare prepotenciale dhe inhumane të konstatohet se Njerëzimi në përgjithësi shikuar, për nga aspekti i të rezonuarit kompakt, akoma ndodhet në stadiumin e epokës së Majmunit. Natyrisht falë zbulimeve dhe progresimeve shkencore shumëçka sa i përket sjelljes, përmbajtjes, dhe eksterioritetit superficial tek ai, deri në një gradë edhe ka ndryshuar, por në thelb koncepti i qenjës së tij, në kontinuitet është i prezervuar i njëjtë. Ndërsa mënyra e të menduarit të tij përkundër mundësive të paraqitura në procesin evolutiv, nuk është e ndonjë relevance sinjifikative për të mundur të e kualifikuar si inteligjente, njerëzore!
Natyrisht kjo tezë posedon edhe përjashtimet e saja të konkretizuara, që do të thotë se prapseprap në mesin e nocionit të definuar si Njerëzim, ndodhen edhe elementë të cilët me ndihmën e mençurisë së posaçme, kanë arritur të sendërtojnë vlera të konsiderueshme tradicionale e kulturore, në kuadër të kombit të tyre të krijuar paraprak. Ndër të paktët në këtë planet pa dyshim janë shqipëtarët (flitet për epokat e dikurshme e jo ato të sotme, se Shqiptaria e Sotit ndodhet në koma të gjatë dhe rrallë kush që mund të e shpëtoj nga vdekja), të cilët shumë kohë larg, vendosën që definitivisht të shkëputen nga të qenurit Primat! Pra nga mentaliteti e qëndrimi klasik, shtazarak. Atribute që shumë kaste e popuj ende me ngulshmëri i ruajnë dhe nuk heqin dorë nga to, sikur të i kishin pronë të trashëguar. Në fakt ata në këtë drejtim edhe kanë të drejtë. Ngaqë se ato pikërisht edhe ate janë!