Muhamedi a.s. sipas kendveshtrimit te krishtere

[e-uritura]

Muhamedi a.s. sipas këndvështrimit të krishterë



Në këtë ese autori Keith Ward shpjegon këndvështrimet më të fundit të krishera rreth figurës së Muhamedit a.s.


Nga: Keith Ward


Në këtë ese dëshiroj të tregoj se ndonëse shumë vlerësime tradicionale të krishtera për figurën e Muhamedit kanë qenë negative, gjithsesi duke nisur nga shekulli i nëntëmbëdhjetë janë bërë shumë përpjekje domethënëse për ta parë figurën e tij në një këndvështrim më pozitiv. Unë do të shqyrtoj veprën e peshkopit Kenneth Cragg si një shembull prijatar i përpjekjeve të tilla. Ai tregoi se si të krishterët mund ta shihnin figurën e Muhamedit si atë të një profeti të vërtetë, të një njeriu të frymëzuar nga Zoti, dhe se si të krishterët mund ta shohin Kuranin si një shpallje hyjnore, ndonëse duke mos pranuar pagabueshmërinë e tij. Cragg-u skicoi një dallim të theksuar midis Jezusit të parë si shprehja e dashurisë së pakushtëzuar dhe Muhamedit të parë si burrë shteti dhe një luftëtar i shqetësuar për drejtësinë sociale. Në vijim do të sugjeroj se ky kontrast nuk është absolut, dhe se jetët dhe mësimet e Jezusit dhe Muhamedit mund të shihen si revelata plotësuese të vullnetit hyjnor. Ndonëse kjo nuk do të zgjidh disa dallime thelbësore midis Islamit dhe Krishterimit, përsëri është e rëndësishme për të krishterët që të vlerësojnë idealin e devocionit të plotë ndaj Zotit që Muhamedi simbolizon për myslimanët.

Vlerësimet negative të krishtera për Muhamedin

Me keqardhje më duhet të them se historia e vlerësimeve të krishtera për Muhamedin ka qenë një historie e shpifjeve dhe e shtrembërimeve. Arsyet për një qasje të tillë nuk janë të vështira për tu gjetur. Kurani i ndalon myslimanët të flasin për një "Bir të Zotit", apo të thonë se
"Zoti është njëri prej të treve". Dukeqenëse këto tema janë qendrorë për besimin e krishterë, shumë të krishterëve i është dukur se revelata e Muhamedit duhet të ketë qenë e gënjeshtërt, dhe se Muhamedi duhet të ketë qenë i mashtruar, për të mos thënë qëllimisht kundërshtues ndaj besimit të krishterë.

Për rrjedhojë, nuk janë bërë orvatje të shumta për të formuluar një vlerësim pozitiv të profetit Muhamed, i cili të ishte në gjendje të kapte diçka nga nderimi që myslimanët kanë për të, apo nga ideali i jetës njerëzore që ai përfaqëson për ata. Qasja e përgjithshme ka qenë ajo e paraqitjes së tij si një heretik, me një kuptim të gënjeshtërt dhe të papërshtatshëm për Zotin. Në kohët mesjetare, ai është emërtuar nga disa të krishterë si 'Maohund', djalli ose shpirti i errësirës. Pasja e një numri të caktuar grash nga ana e tij përshkruhej si shthurje seksuale (ndonëse mbreti Salomon kishte pasur njëmijë gra dhe i kishte shpëtuar çdo kritike nga ana e të krishterëve). Zgjuarsia e tij e suksesshme ushtarake përshkruhej si agresivitet luftëdashës (ndonëse kryqëzatat e krishtera duartrokiteshin ndërsa masakroheshin të krishterët ortodoks të lindjes në Konstandinopojë). Po ashtu edhe përshkrimet e tij mjaft poetike të parajsës përshkruheshin si premtime për një orgji seksuale të pafund me virgjëresha të reja (ndonëse fjala seks nuk është përmendur asnjëherë në pasazhet kuranore të cilat flasin për bashkimin me hyriet e bukura të parajsës).

Për ta zbutur, duhet të themi se rrëfime, të cilët në ditët tona, mund të duken të ekzagjeruara apo të pahijshme përhapeshin nga vetë myslimanët, të cilët ishin të etur për të theksuar superioritetin e Muhamedit si luftëtar dhe hero seksual, si dhe për të zhvilluar një përfytyrim tepër materialist të parajsës. Në këto veprime, ata ndoshta ishin më shumë të shqetësuar për të legjitimuar varësinë e tyre ndaj zhvatjeve ushtarake dhe seksuale, si dhe orientimin e tyre tepër materialist. Sidoqoftë, ata e përshkruanin profetin në një mënyrë të cilën e shihnin si pozitive, por e cila perceptohej nga të krishterët (të cilët e ndjenin veten të kërcënuar nga suksesi ushtarak i myslimanëve) si moralisht i dyshimtë. Ky fakt siguroi municione të shumta për kritikët e krishterë, por unë mendoj se jemi të autorizuar të themi se Islami, ngjashëm edhe Krishterimi, ndonjëherë ka nevojë të mbrohet nga vetë mbrojtësit e tij të mëparshëm. Padyshim që të krishterët kanë qenë më shumë se të gatshëm për të parë një anë negative të Muhamedit. Ata i zhvilluan dhe i ekzagjeruan ato aspekte të traditave rreth Muhamedit të cilat theksonin superioritetin ushtarak dhe dominimin patriarkal të tij. Përkatësisht, ata minimizuan dhe anashkaluan elementet e tjera po aq të fuqishme të traditave të cilat bënin fjalë për tolerancën e Muhamedit, prirjet e tij demokratike dhe johierarkike si dhe besnikërinë e tij të papërkulur ndaj monoteizmit.

Si rrjedhojë në prej poetëve më të mëdhenj të krishterë, Dante Aligieri, e vendosi Muhamedin në ferr, i shqyer në copa nga derrat. Martin Luteri e shihte Muhamedin dhe papën si armiqtë kryesorë të Krishtit. Volteri, në vitin 1742, shkroi një sulm sarkastik mbi profetin në dramën e tij të titulluar "Muhamed". Është tepër e turpshme për të vazhduar me ngjarjet të tilla të cilat synonin të demonizonin Muhamedit. Ato kanë ekzistuar, e të krishterët duhet të pendohen dhe të kërkojnë falje për idiotësinë dhe keqdashësinë e tyre.