Meshire ndaj te tjereve... tregimet me te mira...

[Siriuslight]

Atë natë Aburrahmani nuk vuri gjumë në sy deri në syfyr. Shumë mendime, shumë trazime iu sollën në kokë. Ashtu duke qëndruar, afër koftorit I cili bubullonte nga zjarri fort I ndezur, papritmas iu kujtua t’I dërgojë një falënderim Zotit për të gjitha të mirat që ia kishte dhënë.

- O Zot, o Allahu im, falënderimet të qofshin Ty, ti je mëshirues, Ty të falënderoj për të gjitha të mirat që m’I ke dhuruar…. Pas kësaj lutje Abdurrahmani duke thënë besmelen, tentoi të flejë. Por, iu kujtua lutja që sapo e kish përfunduar.

….Ty të falënderoj për të gjitha të mirat që m’I ke dhuruar. – Kjo frazë e fundit I përsëritej.

- Eh Zot, sa shumë të mira që m’I ke dhënë e që dikush nuk I ka. Menjëhere filloi t’I fiksohet në kokë fjala e fundit… që dikush nuk I ka!

Ngriti kokën nga jastëku derisa bubullima dhe drita e zjarrit që dilnin nga koftori e përkujtuan: - Ndoshta dikush sonte as zjarr nuk ka ndezur, ndoshta dikush sonte ka rënë për të fjetur, me dert sepse nuk ka me çfarë t’a shtrojë sofrën e syfyrit?!

Kështu duke u menduar e kujtuar, I mbushur përbrenda me një mërzi që e kishte kapluar, vonë vërejti se nëpër faqet e tij lëshohen lotë të nxehtë, lotë që dalin jashtë e që kroin e tyre e kishin në zemrën e Abdurrahmanit, emri I të cilit tregonte se vërtetë ai ishte rob I Mëshiruesit.

Ashtu qëndroi deri në cingërrimën e sahatit të kurdisur për syfyr. U zgjua, u vesh dhe derisa po bëhej gati për të ngrënë syfyr, I puthi dy çupat e tij të vogla që ishin duke fjetur ëmbël. Por, prapëseprapë nga koka e tij ende nuk ishte larguar brenga për njerëzit që agjërojnë pa syfyr për shkak se nuk kanë me çka ta gëzojnë syfyrin.

Pasiqë buka ishte gati, u ul dhe filloi të hajë por kafshata e parë I lidhet në fyt dhe nuk mundet ta përpijë. Mezi arriti ta çojë kafshatën e parë ndërsa sytë e tij ishin ngulitur në një qoshe të sofrës.

- Abdurrahman, çfar ke? E pyeti e shoqja.

- Asgjë, asgjë! U përgjigj Abdurrahmani. Pas një heshtje të shkurtër, foli edhe njëherë:

- Grua, a ke menduar ndonjëherë për sofrën e syfyrit?

- Si mendon?- e pyeti Eminja.

- A ke pyetur veten se sofra jonë përplot me të mira, ndërsa sofra e dikujt asgjë nuk ka, apo vetëm bukë të thatë?!!

Duke I thënë fjalët e fundit, iu drodh buza dhe lotët filluan t’I dalin, thuaja se shpërtheu ujë nga sytë e tij. U ngrit nga sofra, piu pak ujë dhe veshi rrobet e trasha për të dalë jashtë. Gruaja menjëherë doli pas tij dhe e pyeti:

- Ku po shkon?!

- Do të kthehem menjëherë.

Abdurrahmani tashmë ishte nisur drejt një vendi të caktuar. Ai ishte nisur te dyqani më I afërt, ndërsa dyqanet gjatë Ramazanit punonin deri në përfundim të syfyrit. Ishte nisur me një qëllim të vetëm. Kishte vendosur që t’I blente syfyrin dikujt. Po kujt se?!!

- Selamu alejkum.

- Alejkum selam Abdurrahman, urdhëro.He, ke mbetur pa bukë për syfyr a?

- Jo, ngrëna syfyr, por dua të blej diçka Bajram. Të lutem më shërbe më shpejtë se nuk kam kohë.



Po, menjëherë, urdhëroni çfar po doni?
Pasiqë bleu gjërat e duhura, Abdurrahmani në atë natë të ftohtë me borë ishte nisur drejt një shtëpie gati të rrëzuar, e cila gjendej në skaj të qytetit. Pullazi I shtëpisë I shtrembëruar, ndërsa nga lagështia shiheshin tullat e kuqërremta pasiqë I kishte rënë pjesa e lyer e mureve nga jashtë.

Trokiti në derën kryesore, e cila me të hyrë të çonte në një oborr të vogël. Nga plasat e derës vërejti se në shtëpi nuk ishte e ndezur asnjë dritë. Por, pas një kohë të shkurtë dëgjohet një zë I çirrur I një plaku:

- Kush është?

- A je këtu o xha Brahim?

Po, po bujrum, urdhëroni- u përgjigj xha Brahimi, një I moshuar që I kishte
arritur të tetëdhejtat, vite këto që vëreheshin në ballin e tij plot rrudha dhe mjekrrën e bardhë.

Me të parë se kush po e thërret, xha Brahimi lëshoi zë:

- Oooo Abdurrahman, ti je a?!! – Eja, eja me shpejt se mërdhimë.

Abdurrahmani hyri Brenda në shtëpinë e tij, e cila ishte e vogël por e kishte pronarin me zemër të madhe.

- Xha Brahim, po pse dritat I ke të fikura, a nuk është koha e syfyrit?-pyeti

Abdurrahmani.

Xha Brahimi lëshoi një ofshamë të shkurtër dhe pastaj heshti.

- Ah, Abdurrahman, me ta thënë të drejtën, isha duke fjetur e as që kisha ndërmend të zgjohem.

- Pse?-pyeti Abdurrahmani.

- Po, si të them…..pasoi heshtja….- nuk kisha se me çka të bëj syfyr u përgjigj

xha Brahimi.

Abdurrahmani ndjeu një barrë shumë të rëndë në shpirtin e tij pas këtyre fjalëve, dhe shkurt u thellua në mendime:…. Unë sa syfyre I kam ngrënë me begati ndërsa ky plaku I shkretë ku ta dij se sa ditë I ka agjëruar pa syfyr?-I thoshte vetes. Nga sytë e tij filluan t’I dalin lotët pandalë dhe me zë të mekur I shtriu duart përplot me të mirat që I kishte blerë. Kur e pa xha Brahimi se çfar kishte bërë Abdurrahmani tha:

Allahu nuk e humb këtë popull derisa ka njerëz si ti…. Por loti e tradhëtoi.
Abdurrahmani bashkë me xha Brahimin hëngrën syfyr dhe pas një ore u kthye në shtëpi.

Të nesërmen pasiqë kishte përfunduar punën pak më herët për shkak të namazit të xhumasë, me të arritur afër xhamisë takoi Islamin dhe merr vesh se xha Brahimi, plaku me të cilin kishte ngrënë syfyrin , kishte vdekur po atë mëngjes.

Abdurrahmani me dy ndjenja ia fail namazin e xhenazes; ndjenja e parë e dhimbjes për xha Brahimin, ndërsa ndjenja e dytë, ndjenja e kënaqësisë shpirtërore se arriti që t’I bëjë një të mirë xha Brahimit, duke mos e ditur askush përveç Allahut.





AGIM AVDIU

[Siriuslight]

Dielli përcëllonte me rrezet e tij, ndërsa plaku mjekërbardhë nisej për faljen e namazit të drekës.Rrudhat e tij në ballë tregonin vuajtjet e tij në jetë, duke filluar që nga fëmijëria e tij e deri në ditët e sotme. Por, për çudi, në sytë e tij vërehej krenaria dhe brendia e shpirtit të lumtur, e nganjëherë ajo lumturi manifestohej me buzëqeshje e cila rrënjët I kishte në besimin e tij në Allahun, besim I kultivuar me një ndjenjë të veçantë.

… Derisa po kalonte skajin e rrugës, rastisi në një çun me një çantë në dorë I cili duke vrapuar goditi plakun dhe u rrëzua përtokë. Plaku I habitur nga ky takim I papritur me një njeri me të cilin e dallonin 70 vite, filloi ta ngrisë fëmijën e rrëzuar I cili filloi të qajë nga dhembjet e shkaktuara. Duke ia shkundur pluhurin nga rrobet e tij të mira, duke e vendosur gishtin afër buzëve për të heshtur, preku syrin dhe lëvizin dorën djathtas e majtas për të ndërprerë qarjen. Beshiri I vogël menjëherë e kuptoi se plaku me të cilin u ndesh është shurdhmemec. Filloi ta shikojë me sy të mbushur me lot, derisa plaku ia prekte mjekrën e tij të butë dhe duke e puthur në faqe, duke ia bërë me shenjë se a dëshiron të shkojë diku me të.

Beshiri me një lëvizje të kokës ia bëri me shenjë se u pajtua me propozimin e tij. U nisën dhe mbërritën te dera e oborrit të xhamisë. Aty Beshiri e kuptoi se plaku e kishte ftuar që të shkojnë në xhami. Mirëpo, çfar të bëjë Beshiri I vogël në xhami, kur nuk kishte mësuar se si të falej dhe po I thotë plakut se nuk di të falet. Plaku I urtë I tha se do ta mësojë të falet. Morrën abdest dhe hynë në xhami.Ezani ushtoi duke lajmëruar kohën e namazit të drekës, ndërsa Beshiri shikonte ne lartësitë e xhamisë përbrenda duke u habitur dhe duke menduar se sa është kjo xhami e lartë.

Plaku filloi ta mësojë Beshirin vetëm me lëvizjet e namazit e pasi që ishte shurdhmemec, nuk kishte mundësi t’ia mësojë edhe duatë përcjellëse të namazit.

Pas faljes së namazit, plaku dhe Beshiri u nisën për në shtëpi, mirëpo ende pa mbërri në destinacion, plaku hyri në një dyqan dhe I bleu atij disa bombone dhe ia futi në çantë, sërish duke ia bërë me sy dhe me gisht si shenjë që të heshtë.

Kjo pamje vazhdoi edhe ditëve tjera sa që Beshirit iu bë shprehi shkuarja me plakun për të falë namazin, mirëpo kësaj here në shtëpi të plakut e cila nuk ishte edhe aq larg shtëpisë së Beshirit. Beshiri edhe kur luante me shokët futboll, lojë kjo shumë e dashur për të, kur shihte plakun që po kalonte andej pari, linte lojën dhe vraponte pas tij, sepse ishte koha e namazit…..

Kaluan shumë vjet dhe Beshiri pas kryerjes së shkollës fillore, udhëtoi për në Xhidde, qytet bregdetar në Arabinë Saudite, për të vazhduar shkollimin e mesëm dhe atë universitar.

Beshiri që atje filloi të mësojë se si falet namazi me duatë përcjellëse, kuptoi esencën e namazit, mësoi leximin e Kur’anit, sepse të gjitha këto ishin shumë problem të mësohen në një vend sikur Tunisi për shkak të qëndrimit të shtetit me laicizëm ndaj Islamit. Shkurt Beshiri dhe bashkëkombasit e tij ndjeheshin të huaj sa I përket islamit në atdheun e tyre….

Pas disa viteve qëndrim në Arabinë Saudite, Beshiri u kthye në shtëpi, por kësaj here jo si një Beshir I vogël, por I rritur me shtat të lartë, me një fytyrë të rrumbullakët, me sy të kthjellët dhe me një buzëqeshje të madhe.Mirëpo, ende pa shkuar për të vizituar familjen e tij, së pari shkoi të vizitojë plakun e fëmijërisë së tij, I cili kishte mbjellur te ai dashurinë e Islamit, namazit edhe pse me gjuhën e gjesteve.

Takoi plakun I cili kishte qenë në shtëpi përbrenda. Shtëpia ishte shumë e vogël, me një korridor të vogël dhe me dy dhoma të vogla. Plaku u gëzua shumë për ardhjen e Beshirit, saqë I pikuan lotët nëpër faqe. Ndejti pak me të dhe u nis për te familja e tij.

Pas një kohë kuptoi se plaku ishte sëmurë dhe Beshiri shkoi për ta vizituar atë. Kur hyri brenda, pa se plaku ishte shtrirë në shtrat dhe po flinte. Por për çudi, në momentin kur hyri Beshiri në dhomë, ai hapi sytë dhe ktheu kokën kah ai. Beshiri iu afrua plakut dhe u ul afër tij.Kapi dorën e tij dhe e puthi në shenjë dhimbjeje për të që është I sëmurë, ndërsa plaku shtrëngoi dorën e Beshirit. Beshiri me shenja të dorës po e pyet se si është me shëndet dhe se do të bëjë më mirë, ndërsa plaku duke ngritur mesin e buzëve dhe duke ulur skajet e tyre, ia bëri me shenjë Beshirit se për të ka ardhur fundi. Por plaku I tha se që një javë nuk ka bërë namaz, ndërsa Beshiri I çuditur e pyeti se pse. Ai I tha se pa abdest si të falet.Beshiri u mendua pak dhe doli përjashta ku në një qoshe gjeti një gur deri diku të madh, ia afroi dhe I tregoi se si merret tejemmumi. Plaku mori tejemmum ndërsa Beshiri tash po e meson se si të falet kur është I shtrirë. Kështu, derisa plaku po falte namazin, pasi mbaroi, filloi të ndjehet edhe më keq, kështu që ndjente se fundin e ka shumë afër. Plaku shikonte Beshirin mu në sy, duke I treguar atij se fundi është, ndërsa Beshirit filluan t’I pikojnë lotët nga dhembja. Ashtu në atë moment, Beshiri me gjeste po I thotë plakut se: “Kur isha unë fëmijë, ti ma mësove namazin ndërsa unë po ta mësoj në pleqëri.” Plaku me dhembje të mëdha, buzëqeshi dhe I tha Beshirit (me gjeste): “ Unë ta mësova namazin në fillim të jetës, ndërsa ti po ma mëson namazin në fund të jetës” , dhe menjëherë pas kësaj, drejtoi sytë kah tavani I shtëpisë dhe dha shpirt….

Njerëzit e mëdhenj njëherë vdesin por gjithmonë jetojnë. Plaku të cilit as unë nuk arrita t’ia mësoj emrin, ishte mësuesi dhe thirrësi më I mirë në islam. Dinte të dojë dhe ta dojnë. Unë isha ai që e kam dashur më së shumti, sepse iu gjeta në momentin e vdekjes, tha Beshiri me lotë në sy duke na treguar neve ngjarjen e tij të vërtetë në jetë. Edhe unë isha ai njëri prej shumë vetëve që e dëgjuam këtë të ngjarë të cilit as pa e njohur plakun e Beshirit, m’u mbushën sytë me lot.

Muzdelifeja ishte vendi I bekuar sepse takuam njerëz të bekuar me jetë interesante të bekuar, siç ishte jeta e Beshirit.

Ndërsa sa për të ngjarat tjera, tjetër herë…..





Agim Avdiu

[Siriuslight]

LETRA



Bija ime!



Aq kasha dashur që të jem afër teje, të shoh se sa je rritur.Por, edhe pse jam larg, larg saqë na ndajnë dy botëra, unë e ndjej veten krenar dhe shumë afër teje,kur e di se per çka u sakrifikova, e ti bija ime e dashur, duhet të jesh shumë krenare, gjithmonë të ecësh me kokë të ngritur lart, të mos dorëzohesh edhe pse disa të mendojnë për jetime.

Unë jam larg, thash sa dy botëra, por shpirti im çdo mbrëmje vie në natë, në dhomën tënde, t’i përkdhel flokët e arta, flokët e gjata, që aq shumë i desha.

Pas ca kohësh me anë të kësaj letre, nuk dëshiroj që të të arsyetohem për ikjen time pa fjalë, pa gjurmë,por të të them se edhe pse unë vdiqa, këtij populli të përvuajtur duhej t’i dalë dikush në krah.

Unë isha i fundit që mora këtë guxim, sepse shokët e vëllezërit e mi, mu atëherë kur u paraqita për në luftë, ata vetëm se kishin ujitur tokën me gjakun e tyre, e lulet e lirise sa vijnë e rriten.

Bija ime! Ngre kokën lart, se nuk dëshiroj të të shoh se si e ndjen veten jetime. Ta lash nënën, e cila ishte frymëzimi im për të shkuar në luftë, zemra e cila gjakoi për mua, që juve t’ju shoh të lirë, të kënaqur në atdheun tonë të shkelur nga çizma e fëlliqur. Ajo prej tani do të jetë udhëzimi yt, por të përkujtoj,kujdesu shumë për të.

Bija ime! Letrën që po e lexon, është shkruar mu në front, ku dominon fryma e barotit, fryma e lirisë, sepse llomotitjet e askujt nuk vlejnë, e as shitjet e patriotëve nuk bëjnë para, nëse nuk je në front të luftës, e të shikohesh me armikun nëpërmjet shënjestrës. Kjo është kënaqësia e vetme, që mund ta përjetojë secili që dëshiron të vdesë e jo të luftojë me shpresë që të kthehet në familje.

Të lutem bija ime! Mos ma kërko varrin se nuk do të ma gjeshë. Dije dhe mbaje mend se varri im është në Sllupçan, në Tanushë, në Kalanë e Tetovës…. Këtu prehen eshtrat e mia. Të lutem mos ngurro, dhe thuaju të gjithëve që mos të ngurrojnë që të me ngrisin përmendore, sepse nuk dhashë jetën për përmendore e për strofa këngësh, por vetëm e vetëm që të fitoj kënaqësinë e Zotit që e falënderoj shumë që më gatoi aq mirë.

E di se tash duke i lexuar këto rreshta të pikojnë lotët, por më vie shumë e qartë se ato janë lotët e krenarisë, e jo lotët e dhimbjes për babanë e vdekur, për babanë i cili flijoi veten sikur shumë baballarë tjerë,

Bija imë!

Janë këto fjalët e mia të fundit sepse pas kësaj po nisem në një betejë në të cilën nuk ka mbrapa. Bëhu vajzë e mirë, e ndershme, e dëgjueshme ndaj nënës, bëhu vajzë e diturisë, e sinqertë. Mos lejo që kjo botë mashtruese të të kapë me thonjtë e saj të fëlliqur e të të çojë ku janë shumë vajza të mbetura rrugëve të Italisë e Evropës. Nëse bija ime nuk përfundon kjo luftë e ti rritesh, do të kasha dashur që edhe ti të jesh në radhët e ushtrisë së popullit, sepse vdekja nuk është asgjë për ata që i ofrohen vullnetarish. Ajo është fazë që kërkon haraçin e saj,por që shpërblehet me një botë, me një jetë tjetër për të cilën po ta dinte mirë bota,do të ngarendnin të gjithë që ta marrin me shpatë.

Të lutem bija ime, përshëndeti të gjithë njerëzit që më kanë njohur, të gjithë miqtë. Përshëndete nënën tënde dhe ruaje si sytë e ballit, sepse shumë e respektova dhe më respektoi.

Mirë u pafshim në botën e amshuar, në botën ku nuk ka më brenga. Dhashtë Zoti që të jemi të gjithë bashkë, në njërin kopsht të Xhennetit.





P.S: E dashura grua, mos ia trego dhe mos ia lexo letrën çupës tonë deri sa të rritet e deri sa t’i mësojë shkronjat. Ju dua shumë.


Agim Avdiu

[Siriuslight]

Sa here qe je ngritur nga gjumi, a ke menduar se ke mundur mos te
ngritesh me? A ke menduar sa here
kur ke lare syte, se ndoshta mund te te ndodhe per nje moment te
verbohesh?! A ke menduar ndonjehere
se sahere qe te dashures ia thua fjalen me te kendshme, ndoshta mund te
nemitesh e te mos mund te
flasesh me?! A ke menduar, se ende pa dale nga pragu i shtepise, te ze
vdekja dhe nuk ke mundesi as
te pershendetesh me njerezit e familjes, me shoket dhe shoqet.... a ke
menduar... a ke menduar...
Ah, sa i rende eshte mekati ne supet e mia,kjo barre qe nuk bartet,
barre qe nuk durohet, barre
qe ndoshta Diten e Rende, do te jete deshmitar kunder meje! Sa rende me
vijne fjalet e njerezve kur me
thone: Jeto jeten qe te vjen, se me kurr kete nuk e gjene".
KOheve te fundit gjithcka po me rendon, por me se shumti mekati! Pse?
Sepse borxhi mirret dhe kthehet, fyerjen qe ia keni bere dikujt, ua
falin, semundja sherohet, por mekati
gjeja e vetme qe falet, por len vrrage ne shpirtin e pronarit te saj,
pra njeriut. Kjo me mbyti. KJo me vret
edhe vdekjen time.... ma shkaterron shpirtin.... ma lekund Uren e
Siratit.... me afron zjarrin e djegur
fuqishem.... ahhh...
Por??!!
O sa mire e thashe, por?!! Domethene paskam ende shprese se gjithcka
nuk ka perfunduar! Shume mire
pra.
Nje dite lexova ne nje vend nje koment shume interesant, madje nje
koment shume lehtesues
per mua, ky mekatar shtatedhjete e kusur kilogram.
Dijetari ne fjale fliste per mekatin dhe pasojat e tij, pastaj per
pendimin, per faljen etj. Pendimin
e quante institucioni me i dashur i njeriut, vendi me i sigurt ku mund
te qendroje njeriu, shpirt ku pushon.
Me erdhi interesant se si kishte bere krahasimin e Zotit si mekatfales
dhe mekatarit ne njeren ane, me
storien shume interesante te Nenes dhe femijes se saj.
Nje dite nje cun i vogel, duke luajtur, i kishte krisur dicka ne koke
qe te theje xhamin e shtepise se tij.
-Kraaasssssss.... plasi xhami i shtepise. te gjithe dolen perjashta.
Cka per te pare, xhami i thyer, topi
i prere, ndersa femijet e tjere te shashtisur nga kjo ndodhi.
-Cuni qe e kishte bere kete, ishte zverdhur nga frika per xhamin e
thyer. Nena e tij menjehere filloi ta qortoje
duke kerkuar nga ai qe te hyje menjehere brenda, gje te cilen e refuzoi
duke bertitur nje Joooo, dhe me lote
ne sy u largua nga oborri. Nena e tij i tha se nuk ka se ku te shkoje,
serish ka per tu kthyer ne shtepi... e
pastaj e shohim??!
Femija i shkrete, tere diten qendroi jashte, duke pasur frike qe te
kthehet ne shtepi, sepse nena
e tij do ta qortonte shume rende per shkak te xhamit te thyer. Kur
erdhi mbremja, nuk pati se ku te shkoje,
u nis drejt deres se shtepise, duke thene se cka te dale, le te dale.
Iu afrua deres, trokiti ne dere, kur ja nena e tij e celi deren. Ky
e dinte fajin e tij, menjehere iu versul nenes
se tij dhe e perqafoi duke plasur ne vaj: _ Me fal nene, me faaal.
Nena e mllefosur tere diten ne djalin, nuk pati e ngrata se cka te
beje, e perqafoi dhe filloi ta qetesoje, duke
i thene se xhami do te rregullohet. Hyne brenda dhe gjithcka u be mire.
- A ju kujton kjo dicka, njerez te dashur. A ju kujton vetem nje tregim
i shkruar, i imagjinuar, apo eshte
dicka me shume.
Ketu fillon krahasimi me i bukur. Pra, le t'ia fillojme:
Femiu eshte njeriu i cili ben mekate, dhe i cili me ose pa dashjen e
tij, gabon. Nena me kete rast paraqet,
meshiren ose denimin e Zotit. Mirepo, bukuria e krejt ketij tregimi
qendron ne ate se, mbeshtetja me e
madhe, Institucioni qe e permenda me larte, ehste PENDIMI. Kjo eshte
ajo rruga e cila detyroi femijen te
kthehet ne shtepi pas gabimit te bere, detyroi te perqafoje nenen e
tij, detyroi te plasin lotet nga syte e tij,
dhe ne fund e detyroi nenen te perqafoje te birin dhe tia fale gabimin
e bere.
- Keshtu edhe ne njerez, duhet te Pendohemi per mekatet e bera, t'i
kthehemi Atij i cili na fale, me lot ne
sy te pranojme mekatin e bere duke mos iu kthyer kurre, sepse Allahu,
ne emrin e vet eshte betuar se
do te fale, do te fale, do te FALE, nese i thehesh Atij. Preheri i TIj
eshte preher i Meshires dhe faljes.
vraponi pra pas preherit te TIj.

Selamu Alejkum....


Agim Avdiu