Çka mendoni per vendosja e ushtris shqipetare ne Kosoven Londore

[Bom-Boni]

Vendosja e ushtrisë shqiptare në Medvegjë, Preshevë dhe Bujanoc do të shënonte hapin e parë dhe konkret të rritjes së sigurisë kombëtare aq shumë të propaganduar nga politika e Tiranës zyrtare për kontributin e Shqipërisë për paqen dhe sigurinë globale. Ardhja e ushtrisë shqiptare do të mirëpritej me një entuziazëm të pashoq nga popullata shqiptare për arsye se do të parandalonte ndonjë masakër të re të forcave serbe ndaj tyre.
Ushtria shqiptare në kuadër të reformave të saj duhet të krijoj çadrën mbrojtëse të tërë shqiptarëve në Ballkan sepse një gjë e tillë është e lejuar me konventat ndërkombëtare ku popullata duarthatë mbrohet nga shtetet terroriste siç janë Greqia, Serbia , Maqedonia dhe së fundi Mali i Zi. Nëse në të ardhmen paraqitet ndonjë turbullirë dhe atë rolë ushtria shqiptare nuk mund ta kryej atëherë ajo nuk do ta arsyetoj ekzistencën e vetë dhe me siguri se doktrina e sajë është kundër kombëtare.
Reforma e ushtrisë shqiptare duhet të nënkuptoj pranimin në akademinë ushtarake të kandidatëve shqiptarë nga tërë trojet etnike si dhe krijimin e ushtrisë profesionale gjithë kombëtare.
Në trojet shqiptare kemi dhe do të kemi ushtri çlirimtare si pasoj e pushtetarëve servil dhe mosinteresimit institucional të zgjidhjes së çështjes kombëtare.
Shqiptarët nuk kanë krizë identiteti por kanë pasur dhe kanë krizë me organizimin e një force të denjë ushtarake mungesa e së cilës është gjeneratori kryesor i të gjitha të këqijave të tyre kombëtare.
Fusha e sigurisë paraqet njërën nga shtyllat kryesore për mirëqenien e një populli madje lirishtë mund të thuhet se siguria është bazamenti i të gjitha të mirave tjera me të cilën popujt e ndryshëm planifikojnë të arriturat e tyre në lëmi të caktuara jetësore e në veçanti ato ekonomike në kuadër të mardhënjëve rajonale dhe ndërkombëtare.

[Bom-Boni]

vazhdimi i komentit te mesiperm


Siguria në vetvete është llojllojshme dhe e shumanshme duke përfshirë atë individuale dhe të përgjithshme. Siguria në kuptimin e vet të fjalës asnjëherë nuk është e 100% -të as për individin e as për popullin ose shtetin sado që ai shtet të jetë i zhvilluar ekonomikisht dhe ushtarakisht për shkak të gërshetimit të raporteve gjeostrategjike ndërkombëtare. Mirëpo popujt të cilët e kanë të zgjidhur statusin e tyre shtetëror e kanë sigurinë në një nivel më të lartë në krahasim me popujt e kolonizuar siç jemi edhe ne shqiptarët.
Mungesa e ndjenjës së sigurisë është pengesa kryesore për zhvillimin dhe përparimin e individit, shoqërisë, dhe shtetit. Se sa është e rëndësishme siguria këtë më së miri e dinë shqiptarët nga viti 1999 kur u përzunë nga forcat serbe e po ashtu gjatë historisë më 1878 dhe 1912-1915.
Pasiguria për jetën, familjen, pasurin e çon njeriun në vetëmbrojtje. Mënyra se si organizohet vetëmbrojtja pra suksesi ose dështimi i saj e përcaktojnë rrjedhën e historisë për një popull. Garantues kryesor i sigurisë në nivelin përgjithshëm është forca e armatosur apo USHTRIA.
Fjala ushtri menjëherë na kujton luftën.
Lidhur me luftën populli jonë gjatë historisë ka dështuar pikërisht në organizimin e forcës së armatosur gjatë përpjekjeve tona mijëra vjeçare për çlirim kombëtar. Ne jemi të mësuar se shqiptari është trim e luftarak se kur është në pyetje atdheu nuk kursen as jetën e tij por nëse shikohet historia jonë e kaluar dhe e re me një sy më kritik atëherë lehtë shihet se në veprimtari të tillë kanë marrë pjesë dhe ndihmuar vetëm një numër i vogël i popullatës diku 0,15% nga numëri i përgjithshëm i popullit. Kurse te armiqtë tanë ky numër është sjellur rreth 2% nga numëri i përgjithshëm i popullit. Si duket edhe në luftë më shumë ka ardhur në shprehje individualiteti jonë sesa tërësia.
Nuk është e rastit se luftërat ndahen në luftra okupuese dhe ato çlirimtare. Edhe pse luftërat tona ka pasur gjithnjë karakter mbrojtës gjithnjë raporti luftarak njerëzor me armiqtë tanë kishte qenë 1:5, 1:10 ose 1:15 në epërsi të armiqve. Teknika luftarake ose mjetet gjithnjë ishin më të dobëta dhe jo të kohës se sa të armiqve. Kurse arsimimi ushtarak, dituria luftarake ose posedimi i ekspertëve luftarak gjithnjë më i vogël se i armiqve. Historitë e luftërave botërore na mësojnë se raporti në mes numrit të ushtarëve, teknikës dhe diturisë edhe pse i rëndësishëm për fitimin e luftës nuk është vendimtar.
Ajo çka na përcjell neve si shqiptarë gjatë gjithë historisë është rrënqethja ose ftohja ndaj fjalës luftë. Një reagim i tillë është njerëzor sepse dihet se lufta nuk i sjell të mirë askujt por duhet të jemi real se ajo paraqet të vetmën rrugëdalje (standard) dhe të vetmën mënyrë për një popull për të dëshmuar se e meriton lirinë dhe shtetësinë.
Është e njohur shumë mirë filozofia e shqiptarëve para tri luftrave të UÇK-së në lidhje me luftën, kur ishin nëpër ndeja kur i drejtoheshin shoku shokut apo miku mikut me fjalën ''i nderuar shok ose mik na thuaj ndonjë fjalë të mirë por vetëm mos na thuaj se do të bëhet luftë''. Dhe nëse individi ka pohuar një fjalë të tillë se ''luftë do të bëhet'' ai është quajtur si një njeri i cili ka luajtur prej mendjes, se vendin e ka në spital e ofendime tjera pa marrë përsyshë moshën e tij, pozitën në shoqëri apo nivelin akademik.
Akademik Qosja edhe sot i vuan pasojat e simpatisë së tij ndaj luftëtarëve të lirisë, kurse shkrimtari Kadare ka fituar një vlerësim të lartë në popull sepse ishte kundër luftës së UÇK-së. Ju kujtohen sjelljet e disa nxënësve të shkollës ndaj veprimtarit të çështjes kombëtare Adem Demaçit duke iu drejtuar me fjalët '' ja ky qeni plakë, i cili po do me na shti në luftë''. Shtrohet pyetja ku i kanë dëgjuar nxënsitë ato mendime? Në kohët e kaluara ishin këndu edhe këto këngë ndajë luftëtarëve të rezistencës: “Azem Bejta! Azem Galica! Ta pa sherrin, Krejt Drenica”!.
Nëse pyesim se prej nga kjo ftohje e shqiptarëve për luftën sidomos në këto 16 vitet e fundit atëherë me siguri edhe përgjigja do të na drejtoj nga partitë e ndryshme politike të cilat gjenden në mbarë trojet shqiptare.

Shqiptarët me të vërtet janë popull më paqësor në kuptimin e ngushtë të fjalës sepse duke iu falënderuar pushtetarëve të tyre luftën e përkufizojnë si aventurë e jo art apo mjet i vazhdimësisë diplomatike, por si përpjekje e disa njerëzëve të frustruar, cubave , kaçakëve etj. Shqiptarët nuk janë të mësuar se liria dhe pavarësia janë pasuritë më të rëndësishme të njeriut por jemi të edukuar se pasuri janë vetëm të mirat materiale. Një pohim të tillë e përjetuam më 1999.
Si duket pushtetarët ia kanë arrit qëllimit ku shqiptarët lëre se janë kundër rezistencës së armatosur por nuk po janë të gatshëm as për rezistencë të paarmatosur ku rastin më të ri e kemi me ''Vetëvendosjen'' e cila thirri për bojkot të prodhimeve serbe dhe dihet se çfarë ofendime janë duke përjetuar nga individ, institucione dhe filozofë të dyshimtë kombëtar.
Ose shikoni si po sillen ndaj udhëheqësit të sajë vetëm e vetëm se po ka guxim që të thotë të vërtetën, ata pasi që nuk dëshiroj të rrezikojnë as më të voglën gjë për pushtetin e tyre e akuzojnë se po ia prish rehatin dhe po e çon Kosovën prapa. Albinit po i thuhet se gjithçka po e bën për promovim personal, se është dorë e zgjatur e armiqve të huaj vetëm pse mendon ndryshe ndaj proceseve politike edhe pse lëvizja '' Vetëvendosja'' papajtueshmërinë e vetë lidhur me proceset politike po i shpreh në mënyrë paqësore.
Partitë politike dhe shteti shqiptarë duhet të japin përgjigje se si mundet vetëm shqiptarët të i ndihmojnë paqes kur armiqtë e tyre përgatiten për luftëra të ardhshme duke iu përshtatur rrethanave të kohës.
Kujtimi më i freskët me luftën është ajo e tri UÇK-ve. Për shkakë të faktorit kohor dhe hapësinor unë nuk e di çfarë trajtimi kanë pasur luftëtarët shqiptarë të kohërave të mëhershme por sjelljet e pushtetarëve shqiptarë ndaj luftëtarëve të tri UÇK-ve janë brengosëse dhe me siguri kjo e mbanë ende të bllokuar shpirtin luftarak të një pjese të madhe të popullit shqiptar.
Paraprakisht para luftës nga partitë e atëhershme politike popullit iu kishte mbjell frika dhe iu ishte ngrirë shpirti luftarak deri në palcë nga Serbia. Serbia ishte paraqitur si një ushtri e pakapërcyeshme se çdo përballje me te qysh në fillim rezultonte me humbjen tonë katastrofale. Ato e patën hipnotizuar popullin se shpëtimi jonë vjen vetëm nga jashtë duke harruar se të huajt çdo të mirë që na e bëjnë e bëjnë për interesa të tyre e jo të tonën.
Partitë politike kishin thënë se ja këta të malit, po dojnë me na shti në luftë, se mirë jemi, se ku munden këta me ata, a e dini kush janë ata e sende të tilla kombëtarisht të dëmshme. Në vend se të thonin si mund të ju ndihmoj ose ku mund të gjindem unë në këtë çast ato etiketonin luftëtarët duke i bërë të luhaten edhe shumë njerëz që kishin për qëllim të i ndihmonin luftëtarët.
Si pasoj e përçarjes së politikanëve dhe politikave përçarëse shqiptarët dolën përballë Serbisë me dy ushtri, pastaj mos reagimi jonë si komb me tërë potencialin që e kemi, gjë që solli edhe intervenimin humanitar të NATO-së, pastaj rezolutën 1244 e cila edhe më shumë i mjegulloj rrjedhat politike në Kosovë. Sikurse vetëdija kombëtare e shtetit shqiptar të kishte qenë në nivel me siguri edhe fati jonë do të kishte qenë më ndryshe e jo të copëtuar në 5 shtete dhe si faktor destabilizues në rajon. Me një vetëdije dhe përgjegjësi të pushtetarëve të Shqipërisë londineze nuk do të kishte pasur nevojë për intervenimin humanitar të NATO-së.
Edhe sot në trojet shqiptare partitë politike me qëllim të ruajtjes së pushtetit të tyre po i ngatërrojnë qëllimisht vlerat e atyre atdhetarëve të cilët kanë ndihmuar në mënyra të ndryshme për këtë liri të zbehtë që e kemi. Sot luftërat e fundit dhe luftëtarët iu duhen pushtetarëve derisa të vijnë në pushtet duke manipuluar me ta dhe shoqatat e tyre e sidomos ky manipulim bëhet me familjet e dëshmorëve. Partitë politike luftën dhe gjakun e dëshmorëve e shfrytëzojnë për interesa personale dhe klanore. Pushtetarët e përdorin luftëtarin e lirisë gjatë fushatës zgjedhore ose për përfitime personale e përdor terminologjinë e luftës. Pas ardhjes në pushtet luftëtarët lëre që harrohen por edhe përqeshen dhe ofendohen.
E njëjta këngë dëgjohet edhe sot nga partitë politike lidhur me luftën. Ato i thonë popullit se lufta ka marrë fund, se nuk do të na lejoj ajo apo kjo fuqi. Por popullit duhet treguar të vërtetën se përderisa ekzistojnë shkaqet e luftës edhe lufta nuk ka marrë fund. Lufta është e drejt e natyrshme e njeriut dhe lindi në një periudhë të caktuar njerëzore prandaj edhe ekziston në kushtetutat shtetërore. Lufta për çlirim dhe përparim kombëtar është nevojë dhe akt juridik i pranuar ndërkombëtar. Një popull kurrë nuk do ta ndal luftën derisa të arrij qëllimin e tij.
Prandaj në trojet shqiptare kemi edhe do të kemi ushtri çlirimtare si pasoj e pushtetarëve servil dhe mosinteresimit institucional të zgjidhjes së çështjes kombëtare. Përderisa mos të bëhet korrigjimi i vendimeve të konferencave të dëmshme ndaj popullit shqiptar prej kongresit të Berlinit 1878 e deri tek ato marrëveshjet për çmobilizimin të vitit 2001 do të kemi ushtri çlirimtare.
Pengesa më e madhe e mbi 99% të shqiptarëve është se nuk po e kuptojnë se pjesa tjetër e popullatës 0,15% edhe pse numerikisht shumë e vogël kanë disa vlera të veçanta në jetën e tyre ku si krye vlerë mbizotëron dashuria ndaj atdheut dhe janë në gjendje që të japin gjithçka edhe jetën e tyre vetëm e vetëm të arrijnë qëllimin kombëtarë, në krahasim me vlerat e pjesës shumicë të popullit të tyre siç janë dëfrimet e ndryshme shtazarake, dhënia ndaj ndonjë hobi si p.sh. vetura, gardëroba, shtëpia superluksoze etj. Ky dallim mund të haset edhe të popujt tjerë dhe një gjë e tillë nuk paraqet ndonjë përjashtim për popullin tonë , por vetëm se te popujt shtet formues pakica flijuese arrin më së paku deri në 2%.

[Bom-Boni]

vazhdimi

Nuk dëshiroj të mohoj përpjekjet e askujt për liri por për qëllime partiake në ditën e luftëtarëve po ngrihen përmendore të cilat kanë vepruar ndryshe nga luftëtarët.
Në vend së veprimtarët të i marrin vlerësimet për punën e bërë me penë ndaj çështjes kombëtare si punë e angazhuar intelektuale atyre iu jepen merita luftarake dhe se gjoja falë angazhimit të tyre trojet shqiptare janë në një pozitë më të mirë.
Në luftën e tyre për pushtet pushtetarët tanë edhe varrin e ish kryetarit të Kosovës, Rugova, tash po e përdorin si kundër argument ndaj familjes Jashari duke tentuar që të barazojnë përpjekjet për liri si të përmasave të njëjta pa marr parasysh se kush dhe çfarë mënyre kanë ndihmuar.
Për një veprim të tillë ndoshta fajtorë janë edhe ata të cilët e bënë luftën sepse drejtuesit e dy ushtrive as një herë nuk na treguan për nivelin organizativ të luftës, pastaj sa para janë mbledhur nga i tërë populli shqiptar; ose analizimi i luftës se ku ishte e meta jonë për mos çlirim vetanak. Po ashtu kemi edhe luftëtarë të cilët ''nuk dinë'' se për çka kanë luftuar duke qenë të manipuluar me para ose ndonjë peshqesh tjetër simbolik nga ana e pushtetarëve.
Shumë popuj të ish-Jugosllavisë ishin të bindur duke e pasur parasysh potencialin tonë se Serbia pikërisht me shqiptarët do të shpartallohet ushtarakisht dhe se vetëm shqiptarët kanë potencial që shovinizmin serb ta varrosin një here e përgjithmonë.
Duhet të analizohet puna se çka u arrit me luftë. Kjo analizë duhet të jetë e drejt, sinqertë dhe pa emocione. A u arrit qëllimi kryesor? Se çlirimi i Kosovës nga forcat serbe a ishte i pjesërishëm apo tërësishëm? Shqiptarët a luftuan për të drejta të përgjithshme kombëtare apo të drejta individuale të njeriut? A u bë lufta për të krijuar identitetin kosovarë apo mbrojtur identitetin shqiptarë? Lufta a kishte synim ribashkimin e saj me Shqipërin apo krijimin e një rajoni të veçantë me status të veçantë? A jemi tash në gjendje më të mirë apo para lufte? Statusi juridik i Kosovës a është më i qartë apo më i paqartë sot? Ujë, rrymë, telefoni, infrastrukturë a nuk kishim para lufte apo pas saj dhe me çmim më të lartë në rajon? Gjendja ekonomike a ishte më e mirë para lufte apo sot? Prostitucioni, amoraliteti, droga, korrupsioni, vetëvrasjet a ishin më të përhapura para apo pas luftës? Ushtarët e tri luftërave pse keqpërdorën për qëllime të partive politike? Me një fjalë bëhet analizimi i qëllimit të luftës dhe vlerave të saja pozitive dhe negative. Vetëm kur të jepen përgjigje të sakta në pyetje të këtilla atëherë edhe më lehtë kuptohet realiteti dhe ndërrmirren masa për këndellje kombëtare nëse dëshirojmë.
Arritja e një qëllimi mund të bëhet në mënyra të ndryshme.Për çlirim kombëtarë historikisht më e suksesshme është treguar lufta e armatosur edhe pse e ka një çmim shumë të lartë duke marrur jetëra të njerëzve dhe duke shkaktuar dëme të mëdha materiale. Çdo individ në jetë i formuar si personalitet në veti ka ndonjë qëllim të caktuar jetësor. Qëllimi është edhe i përgjithshëm. Edhe ne shqiptarët si popull në arritjen e një qëllimi nuk mund të jemi të një mendje se me cilat mënyra mund ta arrijmë atë. Prandaj edhe mund të ketë ballafaqim idesh të cilat janë të mirëseardhura nëse debati është qëllim mirë. Mirëpo problemi lind se në çfarë mënyre idetë e tilla edhe duhet të materializohen kur në pyetje vijnë mënyrat apo metodat për realizimin e asaj ideje. Këtu pastaj kemi individët të cilët më shumë interesohet se çfarë dobie personale mundë ata të përfitojnë në kuadër të qëllimit të përgjithshëm.
Sa i përket mënyrës luftarake të arritjes së qëllimit ne si popull ndahemi në dy grupe. Në grupin e parë kemi individ të shumtë të cilët janë atdhetar por i mungon arsimimi e sidomos ai ushtarak. Në grupin e dytë kemi individ të arsimuar të profileve të ndryshme edhe pse ai ushtarak i pamjaftueshëm të cilët në mungesë të ndjenjës së atdhedashurisë kanë një pikëpamje tjetër ndaj gjërave dhe këndvështrim të ndryshëm personal. Si pasoj e mospërputhjes së dy qëndrimeve të lartë shënuara fillon përçarja jonë.
Individët e grupit të dytë nëse janë pjesë e pushtetit nuk pajtohen me idetë luftarake edhe pse të arsyeshme sepse kanë frikë se i humbin privilegjët kështu që njerëzit me ide të ndryshme i etiketojnë . Etiketimet e tilla kanë vetëm një qëllim t'ia zgjasin jetën pushtetarëve.

Vetëm që të i ruajnë privilegjet e llojllojshme ata gjatë 1999 edhe luftës ia ndërruan qëllimin duke thënë se shpëtimi jonë vjen nga jashtë e jo nga ne. Madje edhe dërguan njerëzit e tyre në formacione të ndryshme ushtarake me qëllim që të ia ndërrojnë kahien luftës. Kjo solli edhe deri te mos angazhimi i potencialit kombëtar ushtarak si dhe politika servile si e shtetit shqiptar dhe partive të ndryshme politike kishte sjellur te gjendja e mjerë e potencialit luftarak të shqiptarëve ku shpëtimin e kishin parë nga një fuqi ushtarake e huaj e kurrsesi potenciali jonë.
Është krejt normale se kur dikush të ndihmon ai e bënë këtë më shumë për llogari të vetën e më pak tonën. Në kuadër të saj pastaj fillojn proceset e ngecjes të cilat janë mjaftë të dëmshme ku për ne krijohen situata të papritura sepse nëse neve na ngutet ''çlirimtarit tonë'' nuk i ngutet. Deri sa për popujt e ndryshëm çlirimi kombëtarë nga tjetërkush konsiderohet tradhti kombëtare te ne falë partive politike na është pjekur në kokë se një gjë e tillë është krenari kombëtare. Aleatët gjithmonë janë të mirëseardhur e sidomos për popullin tonë të përvuajtur por roli i tyre ka karakter lehtësues e jo çlirimtar. Nga e tëra kjo mund të shihet se për shkak të kundërthënieve të interesave personale shqiptarët të vetmën gjë që dinë të bëjnë për vetvete është që të prodhojnë dhe thellojnë sa ma shumë robërinë e tyre, duke mos dashur që të merren me problemin kryesor ata merren me probleme dytësore siç po paraqitet kohëve të fundit kriza e identitetit . Problemi kryesor është se e drejta pa fuqinë rrallë dëgjohet dhe se një gjë të tillë e kemi provuar shumë herë në lëkurën tonë dhe ende nuk po mbushemi mend duke shpresuar në humanizmin emocional ndërkombëtar se e drejta është në anën tonë.
Nuk duhet dituri e madhe për të kuptuar se pse luftëtarët shqiptarë nga njerëzit e pushtetit etiketohen me terma ofendues si hajna, rrugaç, njerëz që punojnë kundër interesave të atdheut. Me siguri i dini partitë e dalura nga luftërat se çfarë fati pësuan në zgjedhje.
Në Kosovë e vërtetuam porosinë në botë se UÇK-ë nuk ishte i tërë populli por ca njerëz të frustruar me shtetin serb. Derisa sllovenet , kroatët dhe boshnjakët ia dhanë votën në zgjedhje atyre që kishin bërë luftën ne shqiptarët edhe me votën tonë edhe me sjelljen tonë e luftuam dhe ende po e luftojmë shpirtin luftarak të popullit tonë. Me këtë po bëhemi bartës të drejtpërdrejt te gjeneratat e reja për bllokimin e një ndjenje jetësore e më të rëndësishme atë të atdhedashurisë.
Përdorimi i Nënës Tereze në vende të ndryshme me propozim emërtimin e aeroportit të Prishtinës me emrin Ibrahim Rugova në vend të Adem Jasharit i aeroportit të Tiranës me Nënë Tereze në vend të ndonjë luftëtari shqiptarë tregon se sa i frikësohen dhe e urrejnë luftën çlirimtare pushtetarët tanë. A thua ndoshta edhe këto veprime të pushtetarëve tanë kanë për qëllim plotësimin e ndonjë standardi të veçantë '' të dëshmuarit në vepër se nuk kemi pasur kurrë luftëtarë të lirisë''.
Pushtetarët tanë dëshirojnë të largojnë nga mendja e fëmijëve tanë dëshmorët e kombit, sepse sipas pushtetarëve ata kanë luftuar dhe dhënë jetën vetëm për vete, familjet dhe klanet e tyre kurse këta paqësorët kanë punuar për të mirën e tërë njerëzimit. Por si mundet individi të jetë i dobishëm për tërë njerëzimin nëse nuk ka qenë fare i dobishëm për popullin e vetë?
Jam i bindur se sikur francezët, anglezët apo amerikanët të kishin një luftëtarë të tillë i cili e flijoi tërë familjen për të ia nxjerrë gjumin popullit të përgjumur shqiptarë atëherë ata me krenari do ta kujtonin atë dhe do ta përdorin si shembull për ngritjen e atdhedashurisë te gjeneratat e ardhshme.
Dhe duke udhëtuar nëpër histori arrijmë deri tek ditët e sotit ku nëse i hedhim një vështrim gjendjes politike dhe të sigurisë në trojet shqiptare në Ballkan do të shohim se shqiptarët politikisht janë të çorientuar kurse në pikëpamje të sigurisë janë të kërcënuar nga ushtri të ndryshme pushtuese të cilat kanë një disponim negativ ndaj tyre dhe se vetëm presin çastin e volitshëm ndërkombëtarë për kryerjen e ndonjë masakre të re.
Me qëllim të përballimit të sfidave rajonale është domosdoshmëri e kohës që të bëhet rishikimi i strategjisë kombëtare ku shteti shqiptarë duhet të sqarojë se në sigurinë kombëtare a duhet të përfshijë vetëm Shqipërinë londineze apo tërë shqiptarët në Ballkan.
Roli dhe misioni i ushtrisë shqiptare duhet të përcaktohet nga niveli i sigurisë gjithëkombëtare pasi që siguria nuk është në nivel krijohet plani operativ gjithëkombëtar e jo shtetëror që nënkupton se misioni i ushtrisë shqiptare duhet të jetë gjithëkombëtar e jo shtetëror.
Me këtë veprim nuk duhet të frikësohet biznes diplomacia shqiptare përderisa lufta me të keqën me terrorizmin jo që i ka tejkaluar kufijtë shtetëror por edhe kombëtar dhe ndërkombëtar. Pse edhe shqiptarët mos të kenë një plan operativ të tillë? Edhe atë për kënd përveç se për popullin e vetë! Terrorist për neve shqiptarëve dihet kush është; shtetet fqinje.

[Bom-Boni]

vazhdimi:

Të drejtat e shqiptarëve sot në trojet e tyre janë më të pavolitshme se të drejtat e shqiptarëve në diasporë, me kalimin përmes enklavave serbe, kufijt e ndryshëm administrativ dhe shtetëror. Dhe me qëllim që mos të paraqiten ushtri të reja me karakter vetëmbrojtës të cilat mund të etiketohen terroriste dhe të infiltrohen shërbime zbuluese të huaja të cilat mundë ta dëmtojnë forcën dhe të ia ndryshojnë kahien objektivave është obligim i shtetit shqiptarë e në veçanti ushtrisë shqiptare e cila ka rastin të i paraprijnë proceseve integruese jo ndërkombëtare por gjithëkombëtare me të vetmin qëllim shmangien e kaosit organizativ të sigurisë në trojet e kolonizuara shqiptare sepse është e obliguar me të drejtën njerëzore, kushtetutën e Shqipërisë dhe konventat ndërkombëtare të OKB-së.
Mirëpo pas tërë kësaj edhe koncepti për sigurinë ka ndryshuar në tërë botën mendoj se edhe shteti shqiptar duhet të i përshtatet këtij realiteti të ri dhe të sillet në përputhje me realitetin në teren. Kjo në veçanti vlen për ushtrinë shqiptare e cila thuhet se është në proces të reformimit të saj duke iu përshtatur rrethanave të reja kohore.
Reforma ka kuptim vetëm nëse bëhet modernizimi i saj në pikëpamje tekniko-luftarake dhe aftësimi i ushtarakëve me dituri dhe njohuri të përdorimit të teknikës luftarake. Në kuadër të këtyre reformave mendoj se doktrina mbrojtëse e ardhshme e shtetit shqiptarë dhe ushtrisë shqiptare duhet të jetë krijimi i çadrës mbrojtëse të tërë shqiptarëve në Ballkan sepse pa sigurinë e shqiptarëve në shtetet e ndryshme administrative vështirë se do të ketë stabilitet edhe vetë Shqipëria londineze.
Reformimi i ushtrisë shqiptare duhet të nënkuptoj edhe pranimin e kandidatëve dhe kuadrove nga trojet gjithëkombëtare. Siguria kombëtare duhet të ketë karakter parandalues, kurse armët dhe teknika luftarake të jenë të kohës e jo të tejkaluara. Sa i përket sigurimit të armatimit duhet të bëhet pa kurrfarë kushtëzimesh e jo të kushtëzohet gjoja në emër të paqes në rajon.
Por sot koha sikur po punon për shqiptarët duke i falemnderuar mjeteve të përsosura ushtarake në pikëpamje teknologjike shqiptarët mund të përdorin trupa njerëzor më pak duke qenë shumë efikas në realizimin e sigurisë kombëtare. Në kuadër të saj ndoshta është koha që ushtria shqiptare të krijoj ushtrinë profesionale me ushtarë nga tërë trojet shqiptare e jo vetëm të Shqipërisë londineze.
Ushtria shqiptare sot ka një bashkëpunimi me NATO-në, ky bashkëpunim duhet të jetë i dyanshëm që nënkupton dërgimin e forcave shqiptare në Irak, Avganistan,Bosnjë me dërgimin e tyre edhe në Kosovën Lindore dhe Iliridë e jo të bëhet zvogëlimi në numër i ushtrisë shqiptare gjoja në kuadër të disa reformave rajonale kurse në anën tjetër pikërisht ato shtete ndajnë mjete të mëdha dhe rrisin numrin e ushtarëve të tyre.
Shqipëria është vendi i parë ish komunist që kërkoi anëtarësimin në NATO. Por për të u integruar në proceset EuroAtlantike bazë parimore është që institucionet demokratike të përforcohen dhe të fuqizohet ekonomia. Sa ka mundësi kjo gjë të ndodhë është vështirë të jepet përgjigje përderisa shqiptarët janë të coptuar në shtete të ndryshme ballkanike dhe sa herë që armiqtë e tyre dëshirojnë bëjnë destabilizimin e gjendjes së sigurisë në forma të ndryshme e cila pa shmangshëm prekë edhe shtetin shqiptarë dhe institucionet e saj.
Prioritet i shtetit shqiptar nuk duhet të jetë vetëm zhvillimi ekonomik por edhe ushtarakë pasi që shtetet fqinje gjithnjë kanë synime grabitqare ndaj popullit shqiptar dhe deri në ditët e sotit nuk kanë dhënë edhe as më të voglin shenjë për të hequr dorë nga ato synime.
Pse ushtria shqiptare?
Pra siç thamë ushtria shqiptare nuk duhet të organizohet vetëm për vetëmbrojtje por duhet të ketë karakter parandalues. Shteti shqiptarë duhet të dijë se nëse në të kaluarën por edhe sot nuk ka qenë i pranishëm në konferenca, marrëveshje atëherë vendimet e tilla edhe nuk e obligojnë atë. Shteti shqiptar nëse nuk ka potencial të i përmirësoj padrejtësitë historike ndaj tij ka mundësi që të i mbroj shqiptarët aty ku janë. Për çfarë kontributi të Shqipërisë për paqen globale mund të bëhet fjalë siç është dërgimi i trupave të saj në Bosnjë, Afganistan, Irak kur ekziston operacioni luftarak ballkanik i armiqve të shqiptarëve '' robërimi i 50% të territorit shqiptar dhe popullsisë së saj’'
Sot jetojmë në një epokë ku ka ndryshuar edhe koncepti i luftërave dihet se ata të cilët luftojnë për çlirim kombëtar vetëm me armë të lehta po quhen terrorist e çka jo tjetër prandaj është ushtria shqiptare ajo që mund të largoj një dyshim të tillë.
Ekzistojnë një sërë faktorësh të cilët paraqesin si domosdoshmëri angazhimin gjithëkombëtar të ushtrisë shqiptare e ato janë:
1. Statusi i pavolitshëm i Kosovës i cili me kalimin e kohës do të prodhoj paknaqësi te populli i mashtruar dhe i lodhur i Kosovës i cili patjetër do të pasqyrohet edhe në pjesët tjera si është Kosova Lindore e administruar nga Serbia ku ka gjasa të mëdha që të përjetoj fatin e shqiptarëve të sanxhakut të Nishit më 1878.
2. Gjendja e pavolitshme e sigurisë te shqiptarët e Iliridësë, ku partitë politike shqiptare po bëhen copë e grimë për pushtet me ushtritë e tyre partiake e cila do të ketë pasoja brenda shqiptare në të ardhmen. Këto ushtri partiake kanë vetëm një qëllim e ai është pushteti të cilat pastaj kanë vetëm një detyrë përfitimet materiale pa marrë parasysh interesin kombëtar ndonëse gjatë fushatës elektorale edhe i premtojnë popullit qumësht e mjaltë ose edhe ribashkim kombëtar.
3.Papërgjegjësia e politikanëve të Kosovës si dhe përdorimi i SHPK-së si servisë politik për shtypjen e protestave kombëtare në Kosovë me urdhër të ish gjeneralit të UÇK-së e tash kryeministrin Çeku ku këto janë shenja se sa është i dobët niveli i sigurisë në Kosovë ku disa institucione bëhen pre e individëve.
4. Takimet e shpeshta të KFORIT me ushtrinë serbe kanë për detyrë që të ndalojnë terrorizmin në vijën administrative Kosovë-Serbi e banuar në të dy anët me shqiptarë dhe dihet se kush mund të jetë terrorist këtu.
5. Pasi që strukturat e sigurisë në Kosovë janë të pafta për të kryer detyrat e veta dhe nuk ekziston forcë mbrojtëse përkatëse atëherë është obligim i ushtrisë shqiptare që të kontrolloj gjendjen në teren siç është rasti me inkuadrimin e 380 rezervistësve ushtarak serb nga Serbia në pjesën e saj veriore dhe në enklavat tjera.
6. Retorika kërcënuese e Serbisë dhe serbëve në Kosovë për statusin e ardhshëm si dhe vizitat e zyrtarëve serbë me retorik luftënxitëse.
7. Nëse largohet KFORI për shkaqe sigurie e vetmja është ushtria shqiptare që ka kapacitet që të mbuloj vakumin e sigurisë në tërë territorin e Kosovës dhe më gjerë e jo grupet e armatosura të cilat pastaj munden të shfrytëzohen nga klanet e ndryshme për qëllime materialiste të individëve.
8. Liria e kufizuar e lëvizjes së shqiptarëve në Kosovë, në Iliridë dhe Kosovë Lindore për gjatë zonave të imponuara kufitare dhe administrative.
9. Me qëllim që mos të paraqiten ushtri të reja shqiptare të cilat edhe për shkakë të vullnetit shumë të mirë të individëve si rezultat të moshës së re të tyre, të papërvojës, strukturës së dobët organizative mund të jenë pre e individëve të cilët i bashkohen për qëllime tjera e jo kombëtare.
10. Posedimi i kuadrit ushtarak, strukturës organizative dhe mjeteve të motorizuara luftarake të ushtrisë shqiptare me tri pjesët përbërëse të saj tokësore, ajrore dhe detare, të cilat do të largojnë të metat e luftërave të mëparshme siç janë:mungesa e arsimimit ushtarak,mungesa e armëve dhe municionit, lokalizmi i komandantëve, disiplina, luftën vetëm guerile në vend të asaj frontale, prania e njerëzve të dyshimit të cilët luftës ia ndryshojnë qëllimin kombëtar për interesa të dyshimta personale etj.
Vetëm nëse këtë qëllim e realizon ushtria shqiptare atëherë mund të arsyetoj ekzistencën e saj para popullit dhe Zotit. Çdo shmangie nga kjo rrugë lirishtë mund të themi se ushtria shqiptare nuk është e shqiptarëve dhe doktrina e saj është kundër kombëtare.

artikulli eshte marre nga www.mekulipress.com

Pytja ime eshte: Sa jemi te gateshem ne te veteflijohemi kur jane ne pytje atedhedashuria dhe bashkimi kombetar?